Strange Wilderness

Το πιο αστειο trailer που ειδα προσφατα.



Και με την ευκαιρια, καλα χριστουγεννα να εχετε.

A Vampyre Story

Adventure games are not dead. They're Undead.
Εξυπνο tagline για το νεο "Old School" adventure, A vampyre story (sic).
Και οταν λεω old school δεν εννοω στο engine και στα γραφικα αλλα στο ειδος και στο humor του. Και ενω το ιδιο το παιχνιδι το περιμενω καιρο και φαινεται ενδιαφερον και αστειο, θα κρατησω μια μικρη σκεψη για το πως τα adventures, ενω δεν ειναι νεκρα, εχουν αλλαξει και ισως ενα lucasart-like game να μην πολυταιριαζει στην εποχη μας.

I never... Played that game.

Επειδη εχω βαρεθει να το λεω σε κοσμο και να με κοιταει σαν να εχω ενα καυλι στο μετωπο, ας το δηλωσω και επισημα: Τα τεσσερα παιχνιδια που δεν νοειται να μην εχεις παιξει αν εισαι gamer (και που δεν εχω παιξει κι ας ειμαι).

1. Monkey Island (κανενα απο τα τεσσερα)
Ημουν παντα adventure gamer. Μεγαλωσα σε μια εποχη που το genre ηταν στα high του και αγαπησα τα PC games μεσα απο αυτο (τα games γενικοτερα τα αγαπησα μεσα απο τον C64 μου). Το πρωτο παιχνιδι που ειδα σε PC πριν ακομα αποκτησω δικο μου ηταν το Indiana Jones and the fate of Atlantis. Η πρωτη φορα που λατρεψα σεναριο και γραφικα σε παιχνιδι ηταν στο The Day of the Tentacle. Η πρωτη φορα που ενθουσιαστηκα με 3D ηταν στο intro του Prisoner of ice. Η πρωτη φορα που ενιωσα τυχερος που ειμαι gamer ηταν οταν τελειωσα το The Dig και η πρωτη φορα που εκλαψα με παιχνιδι ηταν στο Grim Fandango.
Παρολα αυτα, τα Monkey Islands δεν τα επαιξα ποτε. Δεν με τραβηξε το theme τους, ποτε δεν ημουν μεγαλος φαν των πειρατων υποθετω. Και εφοσον ειχα να γεμισω το κενο με ενα σωρο αλλα, καλυτερα η εστω ισα παραδειγματα δεν ενιωσα και ποτε την ελειψη.

2. Fallout και Fallout 2.
Εδω ειναι πιο ευκολο να εξηγησω τους λογους. Αργησαν πολυ να τραβηξουν την προσοχη μου τα PCRPG. Λιγο η εμπειρια μου με τα προτογονα παραδειγματα του genre, λιγο τα σεντονια που επρεπε να διαβαζεις αντι να παιζεις με κρατησαν μακρια. Φανταστειτε οτι το πρωτο isometric που επιασα στα χερια μου ηταν το Diablo. Οχι, ψεμματα. Ειχα δοκιμασει να παιξω και καποιο Ultima. Man, αυτο θα πει dark ages...
Παντως το τριτο να ειστε σιγουροι οτι θα το παιξω.

3. Planescape: Torment
Ε, παλι τα ιδια θα λεμε? Σας πιστευω οτι εχει ωραια ιστορια. Αλλα αμα ηθελα να διαβασω βιβλιο θα διαβαζα ενα γαμημενο βιβλιο. Τωρα, μπορουμε να βαλουμε κατι να παιξουμε?

4. Deus EX
OK, εδω δεν ξερω ποιο ειναι το προβλημα. Ειναι FPS, εχει RPG στοιχεια, εχει πολυ καλη ιστορια, ωραιο universe και ειναι προτεινομενο τοσο απο φιλους που εμπιστευομαι την κριση τους σε games οσο και απο το αγαπημενο μου περιοδικο στον κοσμο. Ακομα και το ονομα του forum μας ειναι quote απο το παιχνιδι. Δεν εχω ιδεα τι ειναι αυτο που με κανει να μην εχω καταφερει να τελειωσω αυτο το game.

Ολα αυτα τα παιχνιδια εχω προσπαθησει κατα καιρους να τα παιξω. Ειτε οταν ηταν ακομα η εποχη τους, ειτε αργοτερα αλλα χωρις επιτυχια. Υποθετω αν δεν σε τραβαει κατι, δεν σε τραβαει. Αλλα, ενταξει. Δεν πειραζει! Υπαρχουν δεκαδες παιχνιδια που κατα την δικη μου γνωμη θα επρεπε πολλοι να εχουν παιξει, gamers και μη, αλλα δεν κανω ετσι.
Και το χειροτερο ειναι οτι αυτοι που συνηθως γουρλωνουν τα ματια ειναι ειτε παιδακια που τα επαιξαν περυσι, ειτε ανθρωποι που δεν εχουν παιξει τιποτε αλλο μετα το '98 και εχουν κολλησει εκει. Ε, καιρος να μεγαλωσετε και να διευρυνετε λιγο τα ενδιαφεροντα σας.

More game ads

Χωρις φυσικα να ξεπερνουν τις προηγουμενες που postαρα, αλλες δυο διαφημισεις, αυτη τη φορα για το World of Warcraft, featuring Mr. T and William Shatner.

Fucking ROCK

Οι Αυστραλιανες διαφημισεις του Jam Sessions για το DS ειναι fucking awesome. Να κατι που δεν βλεπεις συχνα στην τηλεοραση.

News from a 0.7 civilization

Διαβασα ενα φοβερο αρθρο που εξηγουσε πως οι πολιτισμοι μπορουν να χωριστουν σε τρεις βασικες κατηγοριες αναπτυξης, αναλογα με την ενεργεια που καταναλωνουν και τους τροπους παροχης αυτης. Ενας πολιτισμος που εχει φτασει σε τεχνολογικο επιπεδο να μπορει να αξιοποιει στο επαρκο την ενεργεια του πλανητη του, χαρακτηριζεται type I. Το επομενο βημα, type II, μπορει να συλλεγει την ενεργεια του απο τον ηλιο του (ενεργεια, οχι ηλιακη ακτινοβολια. Μην μπερδευεστε) και τελος, το type III που μπορει να διαμορφωνει ολοκληρους γαλαξιες κατα βουληση. Συμφωνα με αυτη τη κατηγοριοποιηση λοιπον, εμεις που ακομα μολις εχουμε αρχισει να εκμεταλευομαστε την ενεργεια γυρω μας και που ακομα καιμε πραγματα για να ζησουμε, βρισκομαστε στην κατασταση 0 και συγκεκριμενα ειμαστε ενας πολιτισμος 0.7
Αν σας αρεσει η αστρονομια, σας ενδιαφερει αν υπαρχει ζωη σε αλλους πλανητες και σας συναρπαζει να ριχνετε ματιες στο πολυ πολυ μακρινο μελλον, διαβαστε το. Ειναι απο τα καλυτερα πραγματα που διαβασα τελευταια.

Ας δουμε λοιπον τι νεο υπαρχει στην τεχνολογια αυτες τις μερες...

Και εκει που ολοι περιμεναμε το GooglePhone να ερθει να κανει το iPhone να μοιαζει σαν τον φτωχο συγγενη, η google αποφασισε το χτυπημα της να ειναι πολυ δυνατοτερο βγαζοντας το Android.
Προκειται για ενα OpenSource λειτουργικο για κινητα τηλεφωνα, με τα multitouch του και ολα, που η SDK version του ειναι ηδη διαθεσιμη για κατεβασμα. Ωραια ειναι οταν εχουμε την κακια Microsoft να χτυπαμε και να συναγωνιζομαστε, για να φανουμε πιο cool, Apple, αλλα τωρα θα παρετε τις πατεντες σας, τα συμβολαια σας με την AT&T και τα κλειδωμενα iPhone σας και θα τα φατε.
Να και ενα video με την παρουσιαση του Android.



Μιλωντας για free πραγματα, το infamous torrent site, Pirate Bay, ετοιμαζει ενα καινουργιο P2P προτοκολλο το οποιο θα αντικαταστησει λενε το torrent. Θα ειναι backwards-compatible με το torrent και θα εχει μεγαλυτερο spamming και anti-piracy protection. That's protection against anti-piracy! Οι ανθρωποι γραφουν ιστορια.

TV substitute

Και αφου η απεργια του Writers Guild of America καλα κρατει, το μηλο της εριδος αυτης, το interweb ντε, φροντιζει να μας κραταει συντροφια μεχρι να επιστρεψουν οι αγαπημενες μας σειρες. Μετα το αλμα λοιπον, μερικα απο τα καλυτερα TV related videos αυτων των ημερων.

Και ενω το Daily show μαζι με τον Jon Stewart βρισκεται σε παυση, οι writers του (ή τουλαχιστον ενας απο αυτους) συνεχιζει να μας διασκεδαζει και να εξηγει σε οσους βρισκονται σε αλλο τηλεοπτικο πλανητη αυτες τις μερες, γιατι γινεται ολος αυτος ο σαματας.



Το 24 μπορει να εγινε postponed μεχρι να ληξει η απεργια, αλλα στην Ιαπωνια που βρισκονται πιο πισω σε σεζονς, εχουν ακομα αρκετο Jack Bauer να δουν. Επισης, για καποιο λογο που μονο οι Ιαπωνες αυχαριστιουνται, εχουν και ολοδικο τους '24 theme song'
"Ore wa Jack Baueh"



Μιλωντας για το 24, σκεφτηκατε ποτε πως θα ηταν η ζωη του χωρις την συγχρονη τεχνολογια να τον πλαισιωνει? Τα παιδια στο Collegehumor.com το σκεφτηκαν και εφτιαξαν τον 1994 unaired pilot.

Back in business

Τσα! Σας ελειψα?
Οχι δεν εριξα μαυρη πετρα πισω μου, απλα ηταν λιγο πιεσμενος ο μηνας και δεν προλαβαινα να κανω τα παντα, οποτε το καινουργιο μου παιχνιδι, το blog ντε, επρεπε να παει λιγο πισω.

Αλλα ειμαι εδω και παλι και σας χρωσταω μια αγκαλια posts, οποτε, stay tuned αυτες τις μερες για να σας πω τι αξιζει να δειτε, που αξιζει να πατε και εκεινο το review του Half Life 2, episode 2 που εχω και περιμενει εδω και ενα μηνα.

Now I'm thinking with Portals

* Spoiler free *

Τα video games ειναι μια πολυ ειδικη κατηγορια διασκεδασης. Ο καθενας μπορει να αφιερωσει λιγες ωρες να δει μια ταινια ή μια σειρα και να μοιραστει μαζι σου την εμπειρια. Ακομα και τα βιβλια που παιρνουν λιγο παραπανω χρονο και απαιτουν περισσοτερη αφοσιωση μπορεις να τα προτεινεις σε κοσμο που δεν ειναι πολυ του διαβασματος και, αν επιμεινεις αρκετα μπορει ο αλλος να τα διαβασει. Αλλα στην περιπτωση των παιχνιδιων το "Πρεπει να το δεις αυτο" δεν ειναι ευκολη υποθεση. Δεν ειναι ευκολη υποθεση γιατι ενα παιχνιδι δεν απαιτει μονο πολυ περισσοτερο χρονο, απαιτει επισης να εχεις καποια skills για να το παιξεις. Και οταν λεω skills αναφερομαι σε απλα πραγματα οπως να μπορεις να χειριστεις το ποντικι και το πληκτρολογιο μαζι και να εχεις μια καποια οικειοτητα μεσα σε 3D περιβαλλον. Το να καταφερνεις να επιζησεις μεσα στο παιχνιδι ερχεται δευτερο. Και φυσικα ειναι και το θεμα του ιδιου του υπολογιστη. Ενταξει να υποθετεις οτι ολοι πια διαθετουν εναν αλλα το να εχει ενας μη gamer μηχανημα που να μπορει να τρεξει παιχνιδια τελευταιων ετων ειναι αυτο που λενε στο χωριο μου "fat chance".

Παλιοτερα ηταν ισως λιγο πιο ευκολο μιας και τα παιχνιδια που αξιζαν για την ιστορια τους ερχονταν σε μορφη point and click adventures χωρις πολλες απαιτησεις τοσο απο το hardware οσο και απο τον παιχτη (περα του να εχει IQ λιγο πιο ψηλα απο τον Bush). Σημερα, με ολο και περισσοτερα παιχνιδια να δινουν αρκετη βαση στην ιστορια περα του gameplay η αναγκη να μοιραστεις αυτη την εμπειρια με τους μη gamers φιλους σου γινεται ολο και μεγαλυτερη. ΟΚ, ας αφησουμε το Half Life 2 στην ακρη. Ναι, εχει ομορφο story και απο τους καλυτερους τροπους αφηγησης του που εχετε ποτε δει αλλα ειναι η συνολικη εμπειρια του να το παιζεις που το ξεχωριζει. Αλλα, πως μπορω να μην θελω να μοιραστω την ιστορια του Jade Empire με τον φιλο μου τον Ted ή, στην προκειμενη περιπτωση, το Portal με ολους? Γιατι, το Portal εν ολιγης ειναι 'The perfect game'.

Για αρχη εχουμε την ιδια την τεχνολογια των portals που εγω προσωπικα ειδα να εφαρμοζεται πρωτη φορα στο Prey. Αλλα ενω εκει ηταν απλα ενα ακομα κομματι τις περιεργης αχριτεκτονικης του εξωγηινου mothership, εδω στηριζει ενα ολοκληρο παιχνιδι, δινοντας μας 19 levels με μια εντελως νεα γενια puzzles, κανοντας αυτο που εκανε και το Half Life 2 τεσσερα χρονια πριν με τα physics puzzles του. Και ναι, στην επιφανεια το Portal ειναι ενα puzzle game και ακομα και αν σταματαγε εκει θα ηταν 3 απο τις καλυτερες ωρες που θα ειχατε περασει μπροστα απο το PC σας.

Αλλα δεν σταματα εκει. Γιατι πισω απο τα αποστειρωμενα test chambers κρυβεται μια πολυ πιο σκοτεινη πραγματικοτητα και κατω απο την φαινομενικα απλοικη ιδεα του Portal κρυβεται ενα adventure με μια αρτια δομημενη ιστορια με φοβερο humor, ενα expanded universe που συνεχιζει εξω απο τα ορια του παιχνιδιου (αλλα δεν χανει την μαγεια του αν παραμεινεις μονο μεσα σε αυτα τα ορια), ενα απο τα πιο γλυκα και απροσμενα endings και ισως ο καλυτερος AI character που εχει υπαρξει ποτε σε παιχνιδι.

Το Portal ειναι μικρο. Γυρω στις 2 με 3 ωρες για εναν εμπειρο παιχτη να το ολοκληρωσει. Αλλα μεσα σε αυτες τις 3 ωρες χωρεσαν μερικα απο τα καλυτερα puzzles των τελευταιων χρονων, ανεπτυξαν μια ολοκληρη και πλουσια μυθολογια, αφηγηθηκαν μια τελεια ιστορια και μας εκαναν να σπαζοκεφαλιασουμε, να γελασουμε, να ενδιαφερθουμε, να τραγουδισουμε, να δακρυσουμε και, αν ολα αυτα δεν ηταν αρκετα, να ερωτευτουμε παραφορα εναν κυβο.

Οποτε, το λεω για αλλη μια φορα: Παιξτε το Portal!
I can't emphasize more on this.

Best. Ad. Evah

Η αγαπη μου για την Sony δεν εχει ορια. Οπως και τα αυτια του τεραστιου play-doh κουνελιου. Και keep in mind οτι ολο αυτο ειναι stop motion animation, ε. Οντως χτισανε ενα τεραστιο (10 μετρα ψηλο) play-doh κουνελι στη μεση τις Νεας Υορκης. Για να μην αναφερω τους 2.5 τοννους πλαστελινης και τα 200 κουνελια φτιαγμενα απο αυτην. Ευχαριστουμε για αλλη μια φορα, Sony, που γεμιζεις φως και χρωμα τις καρδιες μας.

Dedicated to, you know who.

Top 10: Best moments in games

Ολη αυτη η κουβεντα για το Bioshock μου εφερε θυμησες απο αλλα, καλυτερα παραδειγματα storytelling. Χωρις πολλες κουβεντες λοιπον, οι 10 καλυτερες στιγμες σε παιχνιδια που ενιωσα οτι ανταμοιβομαι για τις ωρες που εχω ξοδεψει παιζοντας. ξαναλεω, το top 10 αυτο ειναι κυριως story-wise μιας και το ιδιο το gameplay ενος παιχνιδιου μπορει να ειναι πολλες φορες αρκετο απο μονο του.

Oh, by the way, να ειστε σιγουροι οτι θα υπαρχουν πολλα heavy spoilers πιο κατω οποτε, προσοχη.

10. Oblivion - A brush with death quest
Οχι ακριβως μερος της ιστοριας αλλα scripted nevertheless, το Brush with death με εκανε να λατρεψω το Oblivion ακριβως επανω στη στιγμη που ολο μου το ενδιαφερον ειχε χαθει. Το λαθος που ειχα κανει ηταν να αρχισω να παιζω με τον ιδιο τροπο που ειχα παιξει το Morrowind παλιοτερα. Δηλαδη να παρω τα ορη και τα λαγκαδια και να εξερευνησω ολο τον κοσμο πριν πιαστω με το main quest. Αυτο, απ' οτι ανακαλυψα στην πορεια, δεν ειχε το ιδιο effect που ειχε στον προκατοχο του. Περισσοτερα γι αυτο πιο κατω.

9. F.E.A.R. - Paxton Fettel is dead.
ΟΚ, εχεις ξοδεψει απειρες ωρες σε αυτο το υβριδιο japanese horror movie και S.W.A.T. action game και εχεις ξενερωσει απιστευτα απο την συνεχη αποτυχια του να σε κανει να τρομαξεις. Το gameplay απο την αλλη ειναι διασκεδαστικοτατο οποτε συνεχιζεις να παιζεις με σκοπο να φτασεις eventually στον μεγαλο κακο, οπου περιμενεις να εχεις μια τεραστια μαχη και να σωσεις και την damsel in distress. Και με το που τον βρισκεις, η damsel που λεγαμε ειναι ηδη νεκρη, ο κακος σου ζηταει να τον σκοτωσεις, τον πυροβολεις μια φορα στο κεφαλι και πεφτει κατω και ολα τα drones του μενουν ανενεργα χωρις αυτον να τα κατευθυνει τηλεπαθητικα. ΟΚ... now what? Εκει ηταν η πρωτη φορα που πραγματικα τρομαξα στο F.E.A.R. μιας και δεν ηξερα τι με περιμενει. Και μιλωντας για το F.E.A.R. πρεπει να αναφερω την καταπληκτικη σκηνη του τελους του. Μπορει να ηταν too little, too late αλλα καταφερε να ανεβασει το παιχνιδι μερικες θεσεις πιο πανω στην εκτιμηση μου.

8. The Dig - The journey to Cocytus
Ah, The Dig. Αγαπημενο golden age adventure με τις υπογραφες τοσο της LucasArt οσο και του ιδιου του Steven Spielberg. Και ενω ολο το παιχνιδι ειναι spotless σεναριακα, η εισαγωγη και μονο φτανει για να σε γεμισει μαγεια και να αποτυπωσει για παντα το The Dig στην καρδια σου.

7. Morrowind - Getting yourself lost
Οκ, αυτο δεν ειναι τοσο σεναριακο, αλλα αν σκεφτεις πως, περα του main quest, το σεναριο τετοιων παιχνιδιων ειναι το οτι δεν εχουν σεναριο, it's ok.
Οποτε, εχω ξεκινησει να παιζω και αρχιζω οπως ειπα παραπανω για το Oblivion να τριγυρνω ασκοπα και να γνωριζω το περιβαλλον μου. Φυσικα, μιλαμε για το Morrowind το οποιο δεν ειχε ουτε ανοιχτο χαρτη, ουτε waypoints ουτε τιποτα και τα παντα επρεπε να τα ανακαλυψεις μονος σου. Αφησα λοιπον την τελευταια πολη πισω μου και αρχισα να προχωρω μεχρι να βρω την επομενη. Ελα ομως που δεν την εβρισκα. Μετα απο μερες, βρισκω τον εαυτο μου στη μεση του πουθενα, με το inventory μου φισκα, το life and mana μου στο μηδεν, χωρις σιροπια και αηδιες και χωρις φυσικα proper skills μιας και ημουν ακομα level too-small-to-mention. Και τοτε, μεσα στη νυχτα, ειδα στον οριζοντα να ξεπροβαλλουν τα κτιρια της Vivec. Ξερω οτι ακουγεται πολυ geek αλλα ενιωσα τοτε οτι πραγματικα βρισκομαι σε αυτον τον κοσμο, κατι που λιγα games καταφεραν να μου το δωσουν.

6. Knights Of The Old Republic - You are Revan
Ε, ναι. Μπορει στη θεωρεια να μην ηταν τιποτα περισσοτερο απο ενα variation του 'I am your father' αλλα ηταν καλογραμμενο, με ολη τη μαγεια της original Star Wars τριλογιας και δικαιως εχει τον τιτλο του καλυτερου Star Wars game των τελευταιων χρονων.

5. Psychonauts - Lungfishopolis
Τι τελειο game! Μια μικρη παυση για να πω ευχαριστω για αλλη μια φορα στον Dim που με πιεσε να το παιξω πολυ μετα απο οταν βγηκε. Right, Psychonauts λοιπον. Δυσκολο να διαλεξω αγαπημενη στιγμη αλλα αν επρεπε, το Lungfishopolis ηταν το level που με εκανε να παω να ξυπνησω την Μελ και να τη συρω στο σαλονι για να το δει. Οποτε ναι, αυτο, με πολυ κοντα το Milkman Conspiracy.

4. The Longest Journey - The whole fucking game
Ναι ΟΚ, μιλαμε για το αγαπημενο μου adventure οποτε δεν θα μπορουσα να εχω 'αγαπημενη' σκηνη μιας και απο την αρχη μεχρι το τελος νιωθεις οτι ανταμοιβεσαι που παιζεις. Αλλα και παλι, αφου μιλαμε για αγαπημενες στιγμες και οχι παιχνιδια θα πω την τελευταια σκηνη του παιχνιδιου, μονο και μονο επειδη με κανει καθε φορα που το παιζω να κλαιω.
...Απο ευτυχια.

3. Half Life 2, episode 0ne - The first five minutes.
Στα οποια πεντε πρωτα λεπτα αναφωνησα "ΝΑ πως γραφονται τα παιχνιδια"
Ε, Να λοιπον. Να πως κανεις integrate την ιστορια σε ενα FPS χωρις να βαζεις ολη την ωρα τον παιχτη σε pause για να δει cut-scenes και χωρις να καθεσαι να μαζευεις journals, for fuck's sake. Μετα απο δυο χρονια που ειχαν περασει απο τοτε που επαιξα το HL2 και μετα απο πολλα καινουργια και 'καλυτερα' παιχνιδια, εβαλα να παιξω το episode one για να θυμηθω γιατι το HL2 ειναι το καλυτερο παιχνιδι ever.

2. Jade Empire - He IS The Glorious Strategist.
"You have made me proud. Everything has gone as it should. Your abilities have grown immensely, but it also does my heart good to see that you have remembered the basics of what I taught. Even the flaws."
Nuff said. Το σαγονι μου δεν ξαναγυρισε ποτε στην ιδια θεση που ηταν απο τοτε.

1. Gabriel Knight 3 - The Ending.
Μετα απο ενα ολοκληρο παιχνιδι με την πλοκη του απλωμενη σε 40 σημεια και πηδωντας απο το ενα theme στο αλλο, ερχεται το τελος για να τα δεσει ολα μαζι, κανοντας το Gabriel Knight 3 ενα απο τα πιο καλογραμμενα παιχνιδια ever που, αν το ειχε παιξει ο Dan Brown οχι μονο δεν θα τολμουσε να γραψει το DaVinci Code του αλλα θα σερνοταν πισω στη μιζερη τρυπα απο την οποια βγηκε και θα μας αφηνε ησυχους. 10 χρονια μετα, παραμενει αξεπεραστο δειγμα γραφης, οχι μονο σε game αλλα γενικοτερα.

Bioshock reviewed

Μολις τελειωσα το Bioshock και ειπα να δωσω και γω την αποψη μου για το "καλυτερο shooter της χρονιας". Ε, συγγνωμη που δεν εχω κατουρηθει επανω μου αλλα αυτο το κραταω για καλυτερα παιχνιδια.
Οχι, δεν ηταν "κακο" ακριβως, απλα δεν ειχε σε καμια περιπτωση αυτο το extra oomph που θα το εκανε golden για μενα.

Η ατμοσφαιρα ηταν εκει, το ιδιο και το story... υποθετω. Βλεπετε, ενα καλο story πρεπει να ειναι και καλα γραμμενο. Γενικα με απογοητευει καθε φορα που βλεπω/παιζω κατι και πρεπει να φανταστω ποσο καλο θα ηταν αυτο αν επεφτε σε καλυτερα χερια. Στα χερια τις Bioware ας πουμε.

Αλλα ας αρχισουμε απο την αρχη:
Βρισκομαστε στο 1960. Ο ηρωας μας πεφτει με το αεροπλανο του στη θαλασσα. Ωραια μεχρι εδω. Βρισκει ενα φαρο ο οποιος ειναι στην πραγματικοτητα η εισοδος
προς μια θαυμαστη υποθαλασσια πολη ονοματι Rapture. Περιφημα μεχρι εδω.
Με το που φτανει στη Rapture παιρνει εναν ασυρματο και ενας τυπος αρχιζει να του μιλαει δινοντας του διαρκως οδηγιες για το που να παει και τι να κανει.
Πρωτη απογοητευση. Ολες οι ευκαιριες να εντυπωσιαστεις ως παιχτης απο το παραξενο και ξενο περιβαλλον στο οποιο βρεθηκες πηγαν απο αυτη τη μερια του σιφονιου. Ειστε τρελοι? Εχετε την ευκαιρια να κανετε τον αλλον να πει "Ω ρε μαλακα, που βρισκομαι?" και αντι αυτου, τον πετατε με την μια στο παιχνιδι αφηνοντας τον να θαυμασει την Rapture μονο κοιτωντας τα ψαρια μεσα απο θολα παραθυρα. Story-wise, (και κοιταω παντα την ιστορια στα παιχνιδια που παιζω) παιρνει μηδεν. Και μην ακουσω τιποτα τωρα για τις κασσετες που παιρνεις κατα την διαρκεια του παιχνιδιου και μαθαινεις καλυτερα την ιστορια. Ναι, μη χεσω. Παρομοιες μεθοδους οταν τις βλεπουμε σε ταινιες βριζουμε. Δεν καταλαβαινω γιατι πρεπει να ανεχομαστε προτογονους και κακους τροπους διηγησης στα παιχνιδια.

Το gameplay απο την αλλη δεν εχει να δωσει τιποτα το καινουργιο. Τιποτα ομως. Ειναι περιττο να κατσω να γραψω το πως αλλα παιχνιδια του ειδους (και οχι μονο το Half Life) εχουν δωσει πολυ περισσοτερα απο το "Πηγαινε εκει - Ωχ, οχι, μπλοκαρε η πορτα, κανε αυτο και πατα τον διακοπτη που γυαλιζει, και καθως το κανεις πυροβολησε και τους ανισυχητικα πολλους κακους που σου την πεφτουν απο καθε γωνια". Καταλαβαινω οτι μερικες φορες χρειαζεται το παραδοσιακο FPS για καποιους αλλα Game of the year this is not.

Μιλωντας για το story πιο πανω, προς τη μεση του παιχνιδιου το θυμηθηκαν και ειχε μια καλη στιγμη που με τσατισε ακομα περισσοτερο επειδη πηγε χαμενη, τοσο εξαιτιας του υπολοιπου παιχνιδιου, οσο και απο το cartoonish "muahahaha" που την ακολουθησε.

Α, ναι. Και κατι αλλο. Το Bioshock εχει δυο τελη. Ενα καλο και ενα κακο που και τα δυο ειναι μαπα. Το κακο ηταν σαν να βαρεθηκαν την ωρα που το εκαναν ("Ε, καναμε το καλο, βαλε τωρα να ειναι και καλα κακος και τελειωνε να το πακεταρουμε") ενω το καλο ηταν σαν κακο romantic comedy.

I lost my heart to a starship trooper

Και ενω εχω ηδη χτυπησει μερικες ursus στο σπιτι, και ειμαι ετοιμος να βγω και να περασω καλα, σας αφηνω με το πιο party τραγουδι που μπορουσα να βρω.



So, call me Captain Strange and have a beautiful Saturday night.

Manic Monday

Σε περιπτωση που δεν το ξερετε ή δεν το εχετε καταλαβει ως τωρα, βλεπω πολλες σειρες. Και φετος, η Δευτερες ειναι μερα γιορτης για τους φιλους της Αμερικανικης TV. Σε αντιθεση με αλλες μερες που υπαρχουν δυο - τρεις σειρες που με ενδιαφερουν, την Δευτερα γινεται χαμος. Μετρηστε:
Απο τις σειρες που συνεχιζουν εχουμε Heroes, How I met your Mother, Weeds και, αντε και το Prison Break (που εχω να δω την μαλακια απο το season 2 αλλα ακομα την μαζευω ελπιζοντας να την δω καποια στιγμη).
Απο τις καινουργιες τωρα, Εχουμε το Chuck, Journeyman, Aliens in America, Californication και μια αηδια sitcom που ονομαζεται The Big Bang Theory και ειπα να συνεχισω να το παρακολουθω γιατι χρειαζομαι και μια - δυο σειρες που μπορω να βαζω να παιζουν στο background οσο κανω αλλες δουλειες. Ε, βαλτε σε ολες αυτες και τα καθημερινα Daily Show και Colbert Report και φτανουμε τις 11 σειρες μεσα σε μια μερα. Αν βαλουν και το Lost Δευτερα οπως ακουγεται οτι ισως κανουν, οι νυχτες τις Τριτης (χρειαζεται μια μερα μεχρι να... φτασουν απο Αμερικη εδω) θα ειναι ενα ατελειωτο Nerdrection.

Φυσικα δεν θα παραμεινουν τοσες για ολο το χειμωνα μιας και πολλες απο αυτες θα τελειωσουν συντομα (στο Weeds πρεπει να εχουν μεινει αλλα 4 επεισοδια και καπου εκει πρεπει να ειναι και το Californication) αλλα για την ωρα ειναι η αγαπημενη μου μερα.

Pretend to be a Time Traveler Day

Mark your calendars: 8 Δεκεμβριου 2007.

Η πιο fun και awesome ιδεα που εχω ακουσει τον τελευταιο καιρο. Στις 8 Δεκεμβρη λοιπον θα ειναι η πρωτη Pretend to be a time traveler day, οπου θα πρεπει να περασετε μια ολοκληρη μερα κανοντας τον ταξιδιωτη ειτε απο το μελλον, ειτε απο το παρελθον, με μοναδικο κανονα να μην πειτε σε κανεναν οτι ειστε οντως απο αλλη εποχη.

Ειναι τοσα πολλα τα possibilities που απο την ωρα που το εμαθα (κανα μισαωρο πριν) σκεφτομαι συνεχεια ιδεες και γελαω μονος μου.
Στο link, εχει μερικα guidelines, οπως:

- Walk up to random people and say "WHAT YEAR IS THIS?" and when they tell you, get quiet and then say "Then there's still time!" and run off.

- Stand in front of a statue (any statue, really), fall to your knees, and yell "NOOOOOOOOO"

Well? Ποιος ειναι μεσα? Εγω παντως προετοιμαζομαι απο τωρα.

Some Smiths songs sound better by others

Κατεβασα που λετε μερικα Smiths covers που δεν ειχα, και η θεωρεια μου οτι "Τα τραγουδια των Smiths ειναι καλυτερα οταν τα παιζουν αλλοι" ενισχυθηκε.
Περα του How soon is now που λιγο πολυ ειναι ιδιο σε καθε διασκευη (με καλυτερα vocals παντα) οτιδηποτε ακουσα απο αλλους το αγαπησα αμεσως ενω ποτε δεν θα μπορουσα να φερω τον εαυτο μου σε θεση να το ακουσει original.
Υπαρχουν φυσικα εξαιρεσεις οπως και σε καθε κανονα. Το "Last night I dreamt that somebody loved me" ειναι ακομα καλυτερο απο καθε διασκευη. Ισως επειδη κανεις δεν ειναι τοσο κλαψιαρης για να το πει σωστα. Αντε και το bigmouth μονο και μονο επειδη εχει γινει classic Rock.
Ανακαλυψα επισης οτι η θεωρεια λειτουργει αντιστροφα για τους Depeche Mode. Καμια διασκευη δεν μπορει να φτασει τις original εκτελεσεις. Καμια.

Μιλωντας για τους Depeche Mode, γνωρισα καποιον μεσα στο καλοκαιρι που ειχε πολυ δυνατη αποψη για την μουσικη του. (βασικα ειχε πολυ δυνατη αποψη για ολα, και αν δεν σου αρεσαν τα ιδια πραγματα που αρεσαν και σε αυτον κατι κανεις λαθος)
Τωρα... Εμενα δεν μου αρεσει να μιλαω πολυ για μουσικη. Εχω αποψη για ενα σωρο πραγματα αλλα η μουσικη ειναι αυτο που παντα ειχα ελειψη. Ποτε δεν με ενδιεφερε να ψαξω περισσοτερο περα του τι ειναι αυτο που ακουω. Μου αρεσει να ακουω μουσικη και μου αρεσει να ακουω ο,τι χτυπησει καλα στα αυτια μου. Περα απο αυτο, δεν καθομαι να φιλοσοφισω γιατι μου αρεσει το ταδε ή γιατι δεν μου αρεσει το δεινα.

Ειχαμε λοιπον μια συντομη κουβεντα που αρχισε με μενα να λεω "Δεν μου αρεσει το new wave", συνεχισε με αυτον να μου ζηταει να του εξηγησω γιατι δεν μου αρεσει και ποσο λαθος κανω που δεν μου αρεσει, και τελειωσε λεγοντας του οτι ειναι "θεμα γουστου" (παντα το καλυτερο πραγμα να πεις για να τελειωσεις μια διαφωνια.) Επειτα, ετυχε να ακουσουμε Depeche Mode και του ειπα οτι τους λατρευω.
Με σταθερη φωνη, και εκφραση ανθρωπου που ξερει τα σκατα του, γυρισε και μου ειπε κατηγορηματικα:

"Δεν μπορει αμα δεν σου αρεσει το new wave και να σου αρεσουν οι Depeche. Αφου δεν σου αρεσει το new wave δεν μπορεις καν να τους καταλαβεις."

Οπως ειπα... εγω δεν κανω ευκολα κουβεντες περι μουσικης, ειδικα οταν ο αλλος εχει τοσο στενοκεφαλες αποψεις. Βλεπετε, υπαρχουν τριων ειδων αποψεις για μενα (ανεξαρτητα αν συμφωνω ή οχι μαζι τους):
Υπαρχει η αποψη που θα την ακουσω συνοδευομενη απο τα σωστα επιχηρηματα (including "θεμα γουστου") και θα γνεψω. Υπαρχει η αποψη που δεν θα ακουστει πολυ σωστη και θα
κανω ερωτησεις και, αν ειναι δεκτικος ο αλλος, αντιλογο. Και τελος υπαρχει η αποψη που ειναι τοσο τελειωτικα ηλιθια, τοσο στην ουσια της οσο και στην εκφραση της που απλα θα χαμογελασω και θα απομακρυνθω απο την κουβεντα χαριτωμενα. Ετσι εκανα και εκει.

Παντως, οταν διηγηθηκα την ιστορια σε εναν φιλο μου (τον μεγαλυτερο Depeche Mode fan που ξερω και αυτον που μου τους εμαθε πριν πολλα χρονια) γελασαμε με την καρδια μας.

Blast from the past

Καποια στιγμη στο παρελθον, πρεπει να αποφασισα να κανω πλακα στον εαυτο μου στο μελλον, αλλιως δεν εξηγειται αυτο που ειδα πριν λιγο. (BTW αν οντως το εκανα αυτο, ειμαι πολυ cool!)

Ειχα ανοιξει που λετε ενα κουτι γεματο αναμνησεις. Οχι, literally γεματο αναμνησεις. Εκει μεσα υπαρχουν ενα σωρο μικροπραγματα που εχω κρατησει απο τα παιδικα μου χρονια μεχρι σημερα. Rubik's cube, παλια μπρελοκ, την πρωτη μου 110 φωτογραφικη μηχανη και τετοια. Κατω κατω λοιπον, υπηρχε ενα γυναικειο ασημενιο πορτοφολι. Θυμηθηκα οτι ηταν μεσα σε καποιο περιοδικο και παω να το πεταξω οταν αντιλαμβανομαι οτι δεν ειναι αδειο. Το ανοιγω και τι να δω!

Τεσσερα ψευτικα διαμαντια και μια ψευτικη μυγα!

Ηταν μυστηριο? Ηταν σημαδι? Προειδοποιηση?

Τωρα δεν ξερω για εσας αλλα εγω οταν βρισκω τεσσερα διαμαντια και μια μυγα μεσα σε ενα ασημενιο πορτοφολι στον πατο ενος ξεχασμενου κουτιου, γελαω παρα πολυ. Ηταν τοσο surreal η εικονα που για λιγα δευτερολεπτα θα οριζομουν οτι ακουγα ominous music στο κεφαλι μου.




Το εν λογω πορτοφολι.


Ευρηματα!

Dealing with fools

Και καθως το Eye in the sky απο Alan Parson Project παιζει για πολλωστη φορα στο repeat playlist του winamp, σας ενημερωνουμε για το τι συμβαινει τις τελευταιες μερες στον κοσμο σας.
Το Colbert Report της 18-09 ηταν απο τα πιο αστεια της χρονιας, καθως ειχε το follow up της ηττας του Colbert και απο τα φετινα Emmys. Ακομα και η Susan Sarandon εδωσε μια πολυ διασκεδαστικη συνεντευξη.

Και ενω καποιοι μετατρεπουν τα μαλλια του Beethoven σε διαμαντια, το Heroes ξεκιναει την ερχομενη Δευτερα και το teaser ειναι εδω για να μας ξεσηκωσει (και ισως να μας δωσει και μερικα spoilers. Προσοχη.)



ΟΚ, το επομενο μιλαει απο μονο του.








































Ειναι ενα Darth Vader costume για σκυλους.

"I'm so blogging this!"

Bah! Ακομα δεν βρηκα την ευκαιρια να χρησιμοποιησω αυτη τη φραση σε κουβεντα. Ισως επειδη δεν εκανα και πολλα αυτες τις μερες.
Anyhow, χθες παρακολουθησα τα Εmmys και ειχε αρκετες καλες στιγμες. Για τα βραβεια μπορειτε να διαβασετε εδω. Προσωπικα χαρηκα για:

Terry O'Quinn για Best supporting actor, γιατι καλιο αργα παρα ποτε.

30 Rock για Best comedy series, γιατι λατρευω Tina Fey και γιατι ειναι απο τις πιο αστειες φρεσκες σειρες εκει εξω αυτη τη στιγμη.

Daily Show για Best variety series γιατι... ε, ειναι ο Jon Stewart.

The Office ('Gay witch hunt') για Best writing σε comedy γιατι ο,τι και να κερδιζε το The Office θα χαιρομουν.

Ricky Gervais για Best comedy actor. Yay! Go Gervais! Ακομα γελαω με το Patrick Stewart episode. Επισης, μοναδικες στιγμες χαρας απο τους Stewart, Colbert και Carell.

Κατα τ'αλλα, χαρηκα για την Katherine Heigl. Οχι τοσο για το βραβειο της αλλα που την ειδα. You see, δεν βλεπω Gray's Anatomy και ακομα δεν εχω δει το Knocked Up οποτε ηταν η πρωτη φορα που ερχομαι σε επαφη με το υπεροχο χαμογελο της. Αλλα δεν θα ειναι η τελευταια.
Κριμα για την ηττα της Mary Louise Parker μιας και οχι μονο ειναι καταπληκτικη ηθοποιος αλλα και επειδη το Weeds μεσα στο καλοκαιρι εγινε απο τις αγαπημενες μου σειρες.
Περιμενω να δω το rant του Colbert για την καινουργια του ηττα απο αρχαιο μουσικο.
Τελος, ειμαι σιγουρος οτι αξιζει οτι πηρε το Sopranos αλλα μιας και ποτε δεν ασχοληθηκα μαζι του δεν μπορεσα να μοιραστω τη χαρα τους. Θα προτιμουσα αλλα αγαπημενα shows για μερικες κατηγοριες.

Blades of Glory

Οταν βλεπεις μια ταινια που πλαισιωνεται απο τους μισους καλυτερους κωμικους αυτη τη στιγμη, δεν εχεις πολλες αμφιβολιες για το ποσο καλη μπορει να ειναι. Μπορει οι, οχι τοσο γνωστοι, συντελεστες να μην εμπνεαν ολοι την εμπιστοσυνη στο συμπαν, αλλα ο παντα αγαπημενος Will Ferrell σε dynamic duo με τον φρεσκο (και συντομα αγαπημενο) Jon Heder of the Napoleon Dynamite fame σιγουρα το εκαναν. Και σαν να μην εφταναν αυτοι, γυρω τους υπηρχαν τοσα αγαπημενα προσωπα που και μαπα να ηταν η ταινια, θα χαιρομουν που την ειδα μονο γι αυτους. Μετρηστε:
Will Arnett (Arrested Development), Amy Poehler (SNL, Arrested Development), Jenna Fisher (The Office), William Fichtner (ερμ, παντου!) και ο Rob Corddry (The Daily Show).

Ειναι πραγματικα απο τις καλυτερες στιγμες μου οταν μια ταινια καταφερνει να παρει κατι που απο μονο του ειναι "gay enough" και να το κανει να φαινεται cool as sin. Και το Blades of Glory το καταφερνει και με το παραπανω. Η χημεια μεταξυ Ferrell και Heder ηταν απολαυστικη (αν και, για να πω και του στραβου το δικιο, ο Ferrell δεν σε πειθει και πολυ ως επαγγελματιας figure skater, κατι που συντομα το ξεχνας μιας και πειθει ως κωμικος) και στα τελευταια 10 λεπτα ενιωσα λιγες σταγονες ουρων να με βρεχουν απο το awesomeness.

Those guys put the 'bone' in 'zamboni'

Elections - Shmelections

Δεν εχω ψηφησει ποτε σε εκλογες. Παλιοτερα, καλυπτομουν πισω απο τα χιλιομετρα που χωριζαν εμενα και τα εκλογικα μου δικαιωματα. Πλεον, μιας και δεν ειναι πια υποχρεωτικο, απλα δεν ψηφηζω. Δεν εχω κανενα απολυτως λογο να βαλω τον εαυτο μου σε αυτη τη διαδικασια αλλα προσφατα, με κατηγορισαν για ανευθυνοτητα απεναντι στην χωρα που ζω και μαλιστα μου ανακοινωσαν οτι αφου δεν παιρνω θεση δεν εχω κανενα δικαιωμα να γκρινιαξω για τιποτα που αφορα την κατασταση στην Ελλαδα στο μελλον.

...Μαλιστα.

Και να πεις οτι μου το ειπε κανενας απο αυτους που οι μονες διασκεδασεις στη ζωη του ειναι οι γαμοι, τα βαφτισια, οι εκλογες και το ποδοσφαιρο να πω ΟΚ. Να πεις οτι μου το ειπε κανενας κνητης (που ερχονται σε αντιπαθεια δευτεροι μετα τις κατσαριδες) να πω δε γαμιεται. Αλλα μου το ειπαν ανθρωποι που θεωρω αρκετα εξυπνους για να μην εκπεπτουν σε τετοιες μικροτητες.

Για να δουμε: Ο στενος μου κυκλος επαφων αυτον τον καιρο αποτελειται απο ανθρωπους ηλικιας 17 - 32 και κανενας τους δεν ειναι οσο ξερω ακραια πολιτικοποιημενος. Απο αυτους, οσοι ψηφιζουν (ακομα και οι πιο πολιτικοποιημενοι), το 90% ψηφιζει οτι τους πουν οι γονεις τους (στις μικροτερες ηλικιες) η απο οικογενιακη παραδοση (δηλαδη το ιδιο με αλλα λογια). Συγγνωμη, αλλα αν εισαι τριτη γενια πασοκος δεν με πειθεις οτι θα ψηφησεις βαση του εκλογικου τους προγραματος. Στο υπολοιπο 10% δε, κυριαρχει περισσοτερο το "θα ψηφησω τον Α για να μην βγει ο Β". Λαμπρα! Και μετα, αυτοι οι ανθρωποι κρινουν την δικη μου σταση.

Το επιχειρημα "ψηφησε τουλαχιστον λευκο", το θεωρω απλα ηλιθιο. Ειναι σαν να σε καλουν σε ενα παρτυ που δεν θες να πας, να σηκωνεσαι, να πηγαινεις στην αλλη ακρη της πολης, να χτυπας το κουδουνι και να λες "Δεν θα ερθω!"

Οσο για το θεμα της γκρινιας, γκρινιαζω για πραγματα που δεν εχουν να κανουν με το ποιος κυβερνα τη χωρα. Πραγματα που θα συνεχισουν να γκρινιαζουν και αυτοι που "παιρνουν θεση" και ας βγει το κομμα τους.

So, καντε τη δουλεια σας αν αυτο σας χαροποιει. Αλλα αν νομιζετε οτι ειστε καλυτεροι απο εμενα επειδη ψηφιζετε με τους τροπους που ανεφερα παραπανω, τοτε ειστε βαθια νυχτωμενοι.

Enterprise is offensive...

...Σε σημεια που δεν θεωρουσα μεχρι τωρα πιθανο να προσβληθω.

Γενικα δεν ειμαι μεγαλος fan του Star Trek. Λιγο η παπαροεπιστημη του, λιγο η ακραια ουτοπικη αφελεια του και λιγο το ολο trekkie thing με κρατησαν οσο το δυνατον πιο μακρια απο αυτον τον κοσμο.

Τελευταια ομως, και για λογους που δεν κατανοω ουτε ο ιδιος απολυτα, αρχισα να βλεπω το Enterprise. Υπεθεσα οτι, επειδη ειναι πιο προσφατο και αρχιζει τα πραγματα απο την αρχη, οτι θα ειχε και ενα πιο... οριμο γραψιμο απο πισω. Ισως... ισως να θελησαν να ερθουν σε επαφη με την τηλεοραση του σημερα και να ειχε και διαμορφωση χαρακτηρων ακομα ακομα.
Αλλα του κάκου.

Μετα απο μια καλη ιδεα του φιλου μου, Dark Tyler απο το US TV, εβαλα να ξαναδω και ολες τις Star Trek ταινιες ωστε οταν βγει η καινουργια απο τον JJ Abrams να ειμαι προετοιμασμενος. Ε, και μιας και ειχα μπει στο ολο Star Trek theme, κατεβασα και δυο - τρια απο τα αγαπημενα μου episodes της original σειρας. (το next generation το παρακολουθουσε πριν λιγους μηνες ενας φιλος και ειχα χαζεψει μερικα επεισοδια μαζι του, οποτε το εχω προσφατο στη μνημη.)


Αυτο που ανακαλυψα λοιπον ειναι οτι η original σειρα, φτιαγμενη σε μια πιο αθωα επιστημονικα εποχη, οπου το science fiction ειχε ως σκοπο να σε κανει να ονειρευτεις και οχι να νιωσεις πιο εξυπνος, ειναι πολυ διασκεδαστικη μεσα στην αφελεια της. Και, truth be told, δε νομιζω ποτε να πηραν τον εαυτο τους πιο σοβαρα απ' οτι φαινεται.

Οι ταινιες, αρχιζοντας φυσικα να μετραμε απο το Wrath of Khan, ειναι εξαιρετικες μεσα στα Star Trek πλαισια. Ναι, υπαρχουν ολα τα ενοχλητικα στοιχεια του Star Trek universe μεσα, αλλα υπαρχει και ενας απιθανος Kirk. Υπαρχει ενα πηγαιο humor, υπαρχει μια καταπληκτηκη χημεια αναμεσα στο πληρωμα του Enterprise και για πρωτη φορα σε Star Trek σειρα (αν παρουμε τις ταινιες ως mini-series) υπαρχουν επιπτωσεις που μενουν για περισσοτερο απο 40 λεπτα.

Οσο για το Enterprise... Δεν ειναι η procedural του φυση αυτο που με ενοχλει, ουτε η επιστημονικη αφελεια του, ουτε το γεγονος οτι αντι να προσπαθησουν να κανουν κατι καλυτερο σε αυτο το συμπαν, απλα αντεγραψαν τις παλιες σειρες σε μια εποχη που δεν τους ταιριαζει. Μακαρι να ηταν αυτα αλλα, δυστυχως αυτο που με ενοχλησε ηταν η ηθικη του.

Οταν αρχισα να το βλεπω ειχα πει οτι για καποιο λογο ο Scott Bakula μου θυμιζε τον Bush και τελικα δεν ηταν τυχαια η παρομοιωση. Το πληρωμα του πρωτου Enterprise λοιπον ειναι σε μια αποστολη να γνωρισουν νεους πολιτισμους και νεες κουλτουρες και να προσπαθησουν οσο μπορουν να μην τις επηρεασουν, αποτυγχανωντας παταγωδως σε καθε επεισοδιο!
Καθε φορα, μας θυμηζουν το ποσο ανοιχτο μυαλο πρεπει να κρατανε και το ποσο πρεπει να αποδειξουν οτι οι ανθρωποι ειναι ετοιμοι για μια τετοια αποστολη και μετα περναν τις μερες τους με το να χωνουν την μυτη τους σε καθε πολιτισμο που βρισκουν! "Εμεις στη Γη δεν θα καναμε ποτε αυτο" και "Εμεις στη Γη εχουμε ενα ρητο" Και οποτε καποιος λεει "Δεν ειστε στη Γη, γαμωτο¨ συνηθως ειναι ειτε ο κακος, ειτε ο βαθια νυχτωμενος.

Και ΟΚ, δεν ειμαι πολυ της πολιτικης και κακα τα ψεμματα, πιο πιθανο μου φαινεται να ταξιδεψουμε καποτε στα αστρα και να εξαπλωνουμε την μικροαστικη Αμερικανικη ιδεολογια απο το να εχουμε την ουτοπικη 'χωρις πολεμους, φτωχεια και αναγκης χρηματων' κοινωνια του Star Trek.
Αυτο που πραγματικα με ενοχλει πολυ απλα ειναι οτι αυτοι οι ανθρωποι δεν μου φαινονται πολυ εξυπνοι για να εχουν αυτη τη θεση. Ε δεν μπορει ρε φιλε αυτος ο ανθρωπος να ειναι chief engineer σε ενα αστροπλοιο με σκοπο την ανακαλυψη νεων πολιτισμων και να σπαταλαμε ενα ολοκληρο επεισοδιο να τον βλεπουμε να μην μπορει να δεχτει καποιον να ειναι πολυγαμικος και να μην τον ενοχλει αν η γυναικα του την πεφτει σε αλλους. 'Η το να χαλαει τον κοσμο επειδη μια κοινωνια εχει σκλαβους, οταν 150 χρονια πριν (στο timeline του Star Trek, 50 στο δικο μας) ειχαμε και μεις!

Το Enterprise ειναι η Αμερικη του σημερα και ο captain Archer ειναι ο Bush. Και μαλιστα, με εναν τροπο καθολου καυστικο η κριτικο σαν του Battlestar Galactica. Απλα, "Ετσι ειμαστε εμεις οι Humans"
Και αν ο Archer ειναι ο Bush, Ο James Kirk του Shatner ειναι ο Theodore Roosevelt. Και αυτος θα επιβληθει εκει που πρεπει. Και αυτος θα σπασει τους κανονες. Αλλα δεν θα το κανει γιατι πιστευει οτι η ηθικη του ειναι ανωτερη των αλλων. Θα οδηγηθει βαση των συναισθηματων του γιατι αυτο ηταν καποτε το mission statement της σειρας. Καποτε, η σκληρη λογικη των Vulcans ερχοταν σε αντιθεση με τους free spirited humans, και στο τελος ακομα και ο Dr. Spock δηλωνει οτι η λογικη ειναι η αρχη της σοφιας, οχι το τελος. Στο Enterprise, η σκληρη λογικη της T'Pol ειναι... απλα το ανθρωπινο common sense που παντα ο Archer επιλεγει να αγνοει.

By the way, στην παραπανω αναλογια, ο Picard του Next Generation ειναι απο αυτους τους Αμερικανους προεδρους που δεν εκαναν ποτε τιποτα το σημαντικο για να μεινουν στην ιστορια. Ο Garfield ας πουμε.
Ασημαντος.

AVP: Requiem

Δεν ηταν αριστουργημα, αλλα κατα τ'αλλα το πρωτο Alien vs Predator ηταν μια απολαυστικοτατη ταινια. Χαιρομαι ιδιαιτερα για το sequel λοιπον. Και φαινεται καλο!
Ιδου το red band trailer:

A mutilated Top 5

Οπως ειπα και πιο κατω, η πρωτη μου προσπαθεια για top 5 αποδειχτηκε ακαρπη. Εχοντας δει προσφατα το Stranger than Fiction, μια απο τις πιο ομορφες και γλυκειες ταινιες που ειδα φετος, αποφασισα να κανω ενα top 5 με τα πεντε αγαπημενα μου characterizations σε αψυχα αντικειμενα. (Α.Ι. δεν πιανεται).
Ελα μου ομως που δεν μπορουσα να σκεφτω πανω απο τρια. Ισως να μην εχω αλλα. Ισως να βαριεμαι το research. Οπως και να εχει, οριστε το top 3 μου για τα τρια καλυτερα characterizations σε αψυχα αντικειμενα:

3. The magic 8-ball (Interstate 60)
Γραμμενη απο τον Bob Gale, σεναριογραφο του Back to the Future, αυτο το ultimate road trip fantasy movie ειχε ενα απο τα πιο αγαπητα αντικειμενα. Ενα magic 8-ball που ηταν οντως μαγικο. Η καλυτερη συντροφια για ενα δυσκολο και μακρυ ταξιδι. Μεταφορικο και μη.

2. Harold Crick's wrist watch (Stranger than Fiction)
Με ελαχιστες γραμμες σεναριου, ενα απο τα πιο πιστα αντικειμενα που εχουν εμφανιστει ποτε σε ταινια. Ειναι φοβερο το ποσο λιγη σημασια δινουμε σε πραγματα που ειναι χρονια στο πλευρο μας να μας βοηθουν με καθε τροπο, μονο και μονο επειδη δεν μιλανε. Σε ευχαριστω ρολοϊ μου, σε ευχαριστω κινητο μου και πανω απ' ολα, σ'αγαπω Computer μου.

1. Edgar (Electric Dreams)
Aaah, Edgar. Δεν θα κατσω καν να ασχοληθω να αναπτυξω με λογια το πως νιωθω γι αυτην την ταινια. It's a fairytale for computers και αν δεν την εχετε δει, καντε μια χαρη στον εαυτο σας (και στο computer σας) και διορθωστε το.
Ισως ο Edgar να πεφτει λιγο στο Α.Ι. category αλλα μιας και εγινε απο ατυχημα, μπορει να μπει σε αυτη τη λιστα αφοβα.

I'm not satisfied.

Εδώ και περίπου δύο μήνες θέλω να αρχίσω αυτό το blog. Και εδώ και δύο μήνες το αναβάλλω.
Αφενός, το layout. Φαίνεται ότι δεν είμαι ευχαριστημένος με τίποτα (οι πενιχρές html γνώσεις μου δεν βοηθούν επίσης). Εν τέλει, το πέρασα απο 40 κύματα και αποφάσισα ότι θα είναι ενα ατελείωτο working progress.

Αφετέρου, το περιεχόμενο. Κανένα απο τα δεκάδες posts που μου ήρθε η επιθυμία να γράψω μέσα σε αυτούς τους μήνες δεν μου ήταν αρκετά καλό για το πρώτο post. Και όταν τελικά θέλησα να αρχίσω με ένα top 5, βρήκα μόνο 3 entries.

Και αφετρίτου, η γλώσσα. Δέν τα μπορώ τα ελληνικά. Τόσα χρόνια στο interweb έχω συνηθίσει τόσο πολύ με τα greeklish που ακόμα και όταν γράφω με το χέρι πολλές φορές μπερδέυομαι. Plus, μιας και το μεγαλύτερο μέρος της pop-culture παιδείας μου είναι αγγλόφωνο, έχω μάθει να εκφράζομαι καλύτερα στα αγγλικά.
Ήδη, με μια ματιά, βρήκα αρκετά γιώτας εκεί που θα έπρεπε να υπάρχουν ήτας και φυσικά αυτοί οι καταραμένοι τόνοι.

Οποτε... Ξεχναμε τους τονους για αρχη. Ααα... καλυτερα.
Δευτερον, θα αναγκαστω να γραφω σαν την θεια απο το Σικαγο. Μισα ελληνικα, μισα αγγλικα.
Και τελος, gimmie a break with the grammar, will ya? I am dyslexic after all.

Και αν ειστε απο αυτους τους υπερμαχους της ελληνικης γλωσσας που πιστευουν οτι δεν πρεπει να μολυνεται με αγγλικες ορολογιες και αναφερονται στο internet ως 'διαδυκτιο', υπαρχουν αλλα sites που ισως σας ενδιαφερουν περισσοτερο.

Αυτα για την ωρα. Παμε για το top 5 μας.