Κατεβασα που λετε μερικα Smiths covers που δεν ειχα, και η θεωρεια μου οτι "Τα τραγουδια των Smiths ειναι καλυτερα οταν τα παιζουν αλλοι" ενισχυθηκε.
Περα του How soon is now που λιγο πολυ ειναι ιδιο σε καθε διασκευη (με καλυτερα vocals παντα) οτιδηποτε ακουσα απο αλλους το αγαπησα αμεσως ενω ποτε δεν θα μπορουσα να φερω τον εαυτο μου σε θεση να το ακουσει original.
Υπαρχουν φυσικα εξαιρεσεις οπως και σε καθε κανονα. Το "Last night I dreamt that somebody loved me" ειναι ακομα καλυτερο απο καθε διασκευη. Ισως επειδη κανεις δεν ειναι τοσο κλαψιαρης για να το πει σωστα. Αντε και το bigmouth μονο και μονο επειδη εχει γινει classic Rock.
Ανακαλυψα επισης οτι η θεωρεια λειτουργει αντιστροφα για τους Depeche Mode. Καμια διασκευη δεν μπορει να φτασει τις original εκτελεσεις. Καμια.
Μιλωντας για τους Depeche Mode, γνωρισα καποιον μεσα στο καλοκαιρι που ειχε πολυ δυνατη αποψη για την μουσικη του. (βασικα ειχε πολυ δυνατη αποψη για ολα, και αν δεν σου αρεσαν τα ιδια πραγματα που αρεσαν και σε αυτον κατι κανεις λαθος)
Τωρα... Εμενα δεν μου αρεσει να μιλαω πολυ για μουσικη. Εχω αποψη για ενα σωρο πραγματα αλλα η μουσικη ειναι αυτο που παντα ειχα ελειψη. Ποτε δεν με ενδιεφερε να ψαξω περισσοτερο περα του τι ειναι αυτο που ακουω. Μου αρεσει να ακουω μουσικη και μου αρεσει να ακουω ο,τι χτυπησει καλα στα αυτια μου. Περα απο αυτο, δεν καθομαι να φιλοσοφισω γιατι μου αρεσει το ταδε ή γιατι δεν μου αρεσει το δεινα.
Ειχαμε λοιπον μια συντομη κουβεντα που αρχισε με μενα να λεω "Δεν μου αρεσει το new wave", συνεχισε με αυτον να μου ζηταει να του εξηγησω γιατι δεν μου αρεσει και ποσο λαθος κανω που δεν μου αρεσει, και τελειωσε λεγοντας του οτι ειναι "θεμα γουστου" (παντα το καλυτερο πραγμα να πεις για να τελειωσεις μια διαφωνια.) Επειτα, ετυχε να ακουσουμε Depeche Mode και του ειπα οτι τους λατρευω.
Με σταθερη φωνη, και εκφραση ανθρωπου που ξερει τα σκατα του, γυρισε και μου ειπε κατηγορηματικα:
"Δεν μπορει αμα δεν σου αρεσει το new wave και να σου αρεσουν οι Depeche. Αφου δεν σου αρεσει το new wave δεν μπορεις καν να τους καταλαβεις."
Οπως ειπα... εγω δεν κανω ευκολα κουβεντες περι μουσικης, ειδικα οταν ο αλλος εχει τοσο στενοκεφαλες αποψεις. Βλεπετε, υπαρχουν τριων ειδων αποψεις για μενα (ανεξαρτητα αν συμφωνω ή οχι μαζι τους):
Υπαρχει η αποψη που θα την ακουσω συνοδευομενη απο τα σωστα επιχηρηματα (including "θεμα γουστου") και θα γνεψω. Υπαρχει η αποψη που δεν θα ακουστει πολυ σωστη και θα
κανω ερωτησεις και, αν ειναι δεκτικος ο αλλος, αντιλογο. Και τελος υπαρχει η αποψη που ειναι τοσο τελειωτικα ηλιθια, τοσο στην ουσια της οσο και στην εκφραση της που απλα θα χαμογελασω και θα απομακρυνθω απο την κουβεντα χαριτωμενα. Ετσι εκανα και εκει.
Παντως, οταν διηγηθηκα την ιστορια σε εναν φιλο μου (τον μεγαλυτερο Depeche Mode fan που ξερω και αυτον που μου τους εμαθε πριν πολλα χρονια) γελασαμε με την καρδια μας.
No comments:
Post a Comment