Why Greek TV sucks #460

  Κατά καιρούς υπαρχουν διαφορες σειρές στην ελληνική τηλεόραση που για αδιευκρίνιστους λόγους καποιοι τις θεωρούν "καλυτερες" απο τις αλλες, πραγματικα "αστειες" και ακόμα και "η νέα ελπίδα" για την Ελλάδα. Σειρές όπως το πρόσφατο 'παρα πεντε' (το "θρυλικό" παρα πεντε, που λεει και το TVzapping), οι 'δυο ξένοι', τα 'εγκλήματα' και φυσικά it goes all the way back στους 'απαραδεκτους'. Τρεις ερωτήσεις κάνω πάντα στο άκουσμα μια τετοιας "διαφορετικής" σειρας:

1. Φωνάζουν σαν νευρασθενικοι πιθηκοι, κουνώντας τα χέρια τους all over the place?

2. Χρησιμοποιούν τα ζευγάρια στη σειρα φράσεις οπως "μωρό μου", "αγαπη μου" και "εισαι ενας αγγελος" για να δείξουν ευκολα στον βλάκα οτι πρόκειται για ερωτευμενο ζευγάρι?

3. Ειναι όλοι οι χαρακτήρες προσβλητικά στερεότυπα σε βαθμό να θές να τους κάνεις μηνυση, που διέπονται απο σφοδρό λαϊκισμό? Πιο απλα, ειναι ΟΛΟΙ οι χαρακτήρες, σε ΟΛΕΣ τις ελλ. σειρές EVER ο ιδιος ανθρωπος? Ενας ανθρωπος που δεν υπάρχει καν?

Αν οι απάντηση ειναι 'ναι' σε ολες τις ερωτησεις, τότε λυπάμαι αλλα πρόκειται για τα ίδια εμετικά κόπρανα που μας σερβίρουν απο τότε που η ελλάδα απόκτησε την πρώτη της κεραία. Δεν είναι ελπίδα, δεν είναι καλύτερο. Είναι αλλη μια σκατούλα στη μεγάλη σκατοθαλασσα που ονομάζεται ελληνική τηλεόραση.

Never let me go

More like, never let me watch it. ZING!

Κανονικά θα έπρεπε να βάλω ενα "Spoilers alert" αλλα δεν υπάρχουν και πολλά να κάνεις spoil σε αυτη τη ταινια anyway.

Με λίγα λόγια, η ταινια μας αρχίζει σε ενα boarding school οπου μαθαίνουμε (μαζί με τους μαθητες) οτι αυτα τα παιδια ειναι στην πραγματικότητα φάρμες οργανων και μεγαλωνουν με μοναδικό σκοπό να γινουν δότες μεχρι να πεθανουν. Τους βλεπουμε σε διαφορες φασεις της ζωης τους να αποδεχονται την μοιρα τους χωρις παραπονα (και fucking depressed all the time) και καποια στιγμη ρωτανε για ενα παραθυρακι που ειχαν ακουσει οτι υπαρχει αλλα τελικα τους λενε οτι δεν υπαρχει. Και τελος.

Ειναι σαν να βλεπεις μια ταινια για εναν πατέρα που έχει χάσει την κηδεμονία του παιδιου του, ειναι depressed because of it για χρονια, και τελικά παει στον δικηγόρο του και τον ρωτάει αν μπορουν να κάνουν έφεση. Αυτός του απαντα "ξέχνα το, Jim. Δεν έχουμε καμιά ελπίδα." The End. Ουτε καν στο δικαστηριο δεν φτανουν για να χασουν τη μαχη.

Κι αν αυτό δεν ήταν αρκετό για να χαρακτηρίσω την ταινία ως την πιο αδιάφορη και συναισθηματικά κενή ιστορία που έχω δει τελευταία, το ιδιο της το premise δεν με έπεισε ουτε ένα δευτερόλεπτο. Οχι τόσο απο τεχνικής πλευρας, οσο το να πιστεψω οτι ενας τέτοιος κόσμος θα ήταν ποτε δυνατός. Όπως δεν με έπεισε ποτέ ο κόσμος του William Gibson με τα καλώδια του, τα μικροσκοπικά COMPACT DISKS και τις λοιπές limited βλέψεις του για το μέλλον. (δεν χάνω ποτέ ευκαιρία να θάψω τον Gibson)

Ποιος είναι τελικά ο λόγος ύπαρξης αυτης της ταινίας? Πως δένει στην εποχη της, απο που... προκυπτει, you know what I mean? Ποιος σημερινός φόβος έδωσε εμπνευση γι αυτη την ιδεα? Εχει σκοπό να μας προειδοποιήσει για τίποτα? Μάλλον οχι, αν κρίνω απο το πόσο στωικά αποδέχονται όλοι αυτόν τον κόσμο μέσα στη ταινία.

Εν τέλει για μένα, ο κόσμος του Νever let me go είχε την ίδια βαρύτητα που έχει ο κόσμος του Fahrenheit 451 που απαγορευεται η τεχνη, ή του Equilibrium που απαγορευονται... τα συναισθηματα. Yes, we get it αλλα παραμένει βλακώδες και μοιάζει σαν να γράφτηκε απο 16χρονη φιναλίστ σε καλλιστεια.