Lost in a galaxy far far away: The old republic

Πολύ gaming αυτό το καιρό και τα καλύτερα ακόμα έρχονται. Μέσα στο Beta testing weekend του Star Wars: The Old Republic κατάφερα να φτάσω τρείς χαρακτήρες σε level 12 και να παίξω ενα παιχνίδι που περίμενα καιρό. Οι εντυπώσεις μου μικτές, όπως και το ίδιο το SWTOR.

Η επαφή μου με τα ΜΜΟ δεν είναι μεγάλη. Αρχίζει και σταματά με λίγους μήνες στο Star Wars Galaxies, κάποια χρόνια πριν, και ενω πέρασα πολυ ωραία όσο κράτησε, φροντίζω να μένω μακριά απο τέτοια παιχνίδια για πολλους λόγους, και ενας απο αυτους είναι και η ελλειψη ιστορίας. Επίσης, σιχαίνομαι να διαβάζω κείμενα. Το SWTOR ερχεται με τρία σημαντικά plus: Full voice acting quests και προσωπικό storyline στον κάθε χαρακτήρα, το συμπαν των πολυαγαπημένων KOTOR και το όνομα της Bioware, συνώνυμο σεβασμού στα story-driven games. Αυτα είναι μεν αρκετά για να το ξεχωρίσουν απο τα άλλα MMOs εκει έξω και, παιζοντάς το, ειναι πολλές οι φορές που νομίζεις οτι παίζεις ενα single player game. Καποια storylines εχουν ενδιαφέρον, το voice acting ειναι πολύ καλό, και γενικά είναι αλλιώς να σου το δίνουν το quest με προφορικό λόγο ρε φίλε. Ακόμα κι αν είναι το πιο generic. Βέβαια, επειδή είναι online, μοιαζει σαν ένα παλιό single player, και παρόλο που ξέχασα  την υπαρξη του Skyrim για τρεις μέρες, όταν γυρισα πίσω σε αυτό ήταν σαν να γυρνάω στον "αληθινό κόσμο" απο τη διαφορά στα γραφικά και στη λεπτομέρια.

Το online κομμάτι του στο θυμίζουν συνήθως οι 10 PCs γυρω απο τον κάθε quest-giver, αλλά μετά αρχίζει το cut scene και σου λέει οτι έσυ είσαι ο μοναδικός και ηρεμείς και πάλι. Και η παρέα στα μπουντρούμια δεν είναι άσχημη. Κάνοντας αποστολές σε group παιρνουν ολοι μέρος στις κουβέντες και κερδίζεις social points με τα οποία αγοράζεις και χρησιμοποιεις καποια special items. Παίξαμε το μεγαλύτερο μέρος του Jedi storyline μαζί με τον @DukeOGlue κάνοντας αποστολές μαζί και βλέποντας ως παρατηρητές ο ένας το class quest του άλλου. Βαζοντας και skype, ουσιαστικά είναι σαν να παίζεις ενα action adventure με παρεα, αλλα αντι να κάθονται παθητικά διπλα στον καναπέ, παιρνουν μερος στο παιχνίδι. καπως έτσι πρεπει να ήταν το Legend of Zelda: Four Swords.

Ξεκίνησα απο τους Jedi, γιατι για μένα τουλάχιστον αυτοι και οι Sith είναι το Star Wars. Απο την άλλη, jedi παίζεις σε κάθε άλλο SW game και ειναι απο τα πιο βαρετες και επαναλαμβανόμενες ιστορίες. Ασε που τους γράφουν σαν τα αρκουδάκια της αγάπης. Τουλάχιστον στα παλιότερα KOTORs ή στο Jedi Knight υπήρχε μια ιστορία πίσω απο σένα και αργούσες να πάρεις το lightsaber σου. Εδω φαίνεται να έδωσαν εμφαση στο πόσο βαρετοί φλώροι είναι. Καποια generic επιδρομή καποιων generic πλασμάτων σε βαζουν σε διαδοχικές αποστολές, κανοντας τους πάντες γύρω σου να σε επαινούν. Στο τέλος, δε θυμάμαι καν τι πρέπει να κάνω. Απλά ακολουθώ τα βελάκια. Ασε που το fighter class τους ειναι πολυ αδύναμο. Στο ίδιο level, η Jedi consular του Dim εκανε πολυ περισσότερο damage απο την Jedi knight μου και μόνος τα βρήκα σκούρα πολλές φορές.

Το παίξιμο στη Sith μεριά ήταν πολύ πιο διασκεδαστικό. Οι μάχες, κοντά στην ψυχοσύνθεση των Sith ηταν πιο νευρικές και χορταστικές, το γράψιμο τους είχε σκέρτσο και η ιστορία τους ήταν γεμάτη δολοπλοκίες και ιντριγκες. fun. Και είχε και αρκετές αποστολές που δεν εβγαιναν χωρίς παρέα, δινοντας σου ευκαιρίες για καλύτερο level up. Αλλά εκεί που χάρηκα παιχνίδι ηταν ο Smuggler. Πρώτα απ' όλα η ιστορία ήταν πολυ προσωπική και σε εβαζε περισσότερο απο τις άλλες στο κόσμο του SWTOR. Σου εκλεψαν το σκάφος. Στο 70% των διαλόγων υπήρχε η επιλογή "I just want my damn ship back" και το υπόλοιπο γράψιμο ήταν αστείο και γενικά στο ύφος του Han Solo. Ο αλήτης με τη χρυση καρδιά. Επίσης ειναι και ο μόνος λόγος που θέλω να ξαναπαίξω και να δω πως θα παει η ιστορία του και πότε θα πάρει το σκάφος του πίσω.

Γύρω στο level 10 φευγεις απο τον αρχικό σου πλανήτη και πριν πας στον επόμενο μπορείς να παρεις το special class σου και crafting skills. Δε ξερω πόσο ανοίγει το παιχνιδι μετά που παίρνεις δικό σου σκαφος αλλα μέχρι εκει το online κομμάτι του μοιάζει μικρο και το single player αρκετά linear. Τα group quests εχουν πλάκα αλλα το μεγαλύτερο μέρος του παιχνιδιού τελικά το παίζεις μόνος και το single player experience δεν θα φτασει ποτέ πραγματικά single player games οπως το Mass Effect 3 της ιδιας εταιρίας που αναμένεται. Σίγουρα θέλω να το ξαναπιάσω στα χέρια μου αλλα δεν νομίζω τελικά να το κρατήσω για πολύ καιρό. Πότε βγαίνει είπαμε το Mass Effect 3?

Next: I'm Batman

Lost in Tamriel: Skyrim

Μετά απο 100+ ώρες που αφιέρωσα στο πεμπτό κεφάλαιο των Elder Scrolls, είπα να μοιραστώ καποιες σκέψεις που μου κάνουν συντροφιά τόσες μέρες στα παγωμένα βουνά του Skyrim.

Τα Elder Scrolls τα γνώρισα μέσα απο το Morrowind. Θυμάμαι το Daggerfall βλέποντας τον φίλο μου τον Νίκο να είχε κολλήσει τότε, αλλα εκείνη την εποχή τα PCRPG δεν μου γέμιζαν το μάτι. Προτιμούσα την απλοϊκότητα του Quake και, για ο,τι αλλο χρειαζόμουν υπηρχαν τα adventures. Και το Morrowind στην αρχή το παράτησα με το που βγήκα στον ανοιχτό κόσμο, αλλά όταν τελικά το ξανάπιασα και αρχισα να το εξερευνώ, ήταν μια απο τις δυνατότερες gaming εμπειρίες μου.

...Κάτι που δεν ήταν το Oblivion. Λίγο το fast travel στην αρχή εκανε τον κόσμο του μικρό, και λίγο το level up ολων των πραγμάτων γυρω σου τον εκανε κουραστικό γρήγορα. Αλλά παίζοντας το Skyrim, διαπίστωσα οτι τις περισσότερες αναμνήσεις τις έχω τελικά απο αυτό. Και, το Oblivion ήταν πανέμορφο. Ω, φίλε, ο αληθινός κόσμος ήταν τόσο μουντός μπροστά στα λιβάδια της Cyrodiil. Και ειχε memorable και ξεχωριστά quests, όπως εκείνο που έπρεπε να μπείς μέσα σε έναν μαγεμένο πίνακα και να πολεμήσεις ζωγραφιστά trolls με βέλη βουτηγμένα σε νέφτι.

Ενα μπουκάλι νεφτι είχε πάντα τη θέση του στο trophy room μου. Και ποιος μπορεί να ξεχάσει τις κουβέντες όλων στις πόλεις για τα mudcrabs.
- I saw some mudcrabs by the water recently
- I hear others say the same.
Είχε όμορφο και εξυπνο γράψιμο το Oblivion, με αρκετό  humor μέσα του. Απ' τους διαλόγους, μέχρι τους τίτλους των quests.

Και γενικά αυτά σκεφτομαι όσο παίζω το Skyrim. Για το πόσο όμορφο και ιδιαίτερο ήταν το Oblivion, ενα παιχνίδι που ξαναλέω δεν με είχε αφήσει με τις καλύτερες εντυπώσεις στην αρχή.

Οχι οτι το Skyrim ειναι ασχημο. Αν υπήρχε skill 'Photographer' που ανεβαινε με τα screenshots που παίρνεις, θα το είχα τερματίσει σίγουρα. Αλλα δεν εντυπωσιάζει τελικά σε τίποτα. Το πρωτόγνωρο συναίσθημα του απέραντου ελευθερου κόσμου έχει χαθει απο εποχές Morrowind, και η άισθηση καινουριου και θαυμαστού δεν αγγίζει καν τον προκάτοχο του. Και εν τέλει περιμένω αυτο το level γραφικών απο οποιοδήποτε συγχονο παιχνίδι. Ισως να είναι σημάδι των καιρών. Τα παιχνίδια φαινεται να σταμάτησαν να νοιάζονται να μας εντυπωσιάσουν με τα γραφικά τους μιας και τα περισσότερα εχουν στόχο τις κονσόλες. Ίσως να φταιει και η μουντάδα του Skyrim. Ναι, στέκομαι πολλές φορές να θαυμάσω το τοπίο αλλα πόση ομορφιά να κρύψεις σε χιονισμένα βουνά. Αυτό που σου μένει τελικά ειναι ασπρο-γκρι. Και, χιονισμένα βουνά ειχε και στο Oblivion. Και ήταν και η χειρότερη μου τοποθεσία.

Σαν feeling ειναι καθαρόαιμο Elder scrolls. Ο κόσμος παραμένει γνώριμος και προσαρμόζεσαι αμέσως σε αυτόν αν έχεις παιξει καποιο απ' τα προηγούμενα. Σαν ιστορία ενιωσα οτι με έβαλε πιο στρωτά στη βασική ιστορία. Και εδω έκανα level up detour, αλλα στο Oblivion και στο Morrowind μου πηρε μηνες μεχρι να ασχοληθώ με τα main quests. Στο Skyrim κρατάω μια ίση απόσταση μεταξύ main και των αλλων, κρατώντας και ολόκληρες πόλεις worth of quests για να έχω κάτι να κάνω μετά. Εξάλλου, στο main υπάρχει το μόνο πράγμα που εντυπωσιάζει στο Skyrim.

Η στιγμή που σκοτώνεις τον πρώτο σου δράκο ειναι φοβερή. Και ακόμα και τώρα, με 20 dragon souls αχρησιμοποίητα, ακόμα χαίρομαι καμιά φορά που εχω random encounter με έναν απο αυτούς. Ειδικά αν τύχει να είναι κινηματογραφικό αρκετά, οπως τη νύχτα που εφτασα για πρώτη φορά στη Windhelm. Ενας εκοβε βόλτες πέρα στους κάμπους και όλοι ηταν φοβισμένοι και σε ετοιμότητα. Βέβαια κι αυτό μπορεί να καταντήσει κουραστικό, ειδικά οταν υπάρχει κι άλλον κόσμος τριγύρω και κινδυνευεις να τους χτυπήσεις με τα area attacts σου. Απο την αλλη, τραβάνε τον δράκο.

Οι followers ειναι άλλη μια στενάχωρη ιστορία στο Skyrim. Εχουμε καλομάθει απο την Bioware οι followers να είναι ο κόσμος μας όλος, αλλα ακόμα και στο Fallout της Bethesda υπήρχε ενα quest line πίσω απ' τον καθένα τους. Εδω ειναι απλά μουλάρια για loot και για να τραβάνε τα πυρά. Ενοχλητικά μουλάρια που μπαίνουν συνέχεια μπροστά σου. Τη Lydia τη κακομοίρα τη σκότωσα κατα λάθος και δεν το καταλαβα καν για μέρες. Νομιζα οτι "ε, καπου θα κόλλησε πάλι". Τελικά την έκανα resurrect μεσω κονσόλας απο τύψεις.

To level up και γενικά το skill system των elder scrolls πάντα μου άρεσε και το προτιμώ απ οποιοδήποτε αλλο rpg system. Ειναι λογικό. Δεν σου δίνουν αυτά τα μαγικά φασόλια, τα XP που μετά εσυ τα φυτευεις και ως δια μαγείας γίνεσαι καλύτερος σε οτι θες. Ο,τι χρησιμοποιείς, μαθαίνεις να το χρησιμοποιείς καλύτερα. Απλά πράγματα. Στο Skyrim εχει απλοποιηθεί αρκετά, έχοντας αφαιρέσει ενα μεγάλο ποσοστό skills (απο τα ηδη μειωμένα του Oblivion σε σχέση με το Morrowind), αλλα προσωπικά αυτό δεν με ενοχλεί. Το perk system σου δίνει αρκετά να ασχοληθείς και ειναι πολυ καλύτερο να εχει ένα 'one hand weapons' απο διαφορετικό skill για το κάθε ματσούκι. Κάνει βέβαια το level up πιο αργό, μην έχοντας το grinding του athletics και acrobatics αλλα γενικά δε μου λείπει τίποτα.

Κάτι άλλο που παρατηρώ στα Elder scrolls και, δεν ξέρω αν είναι η ιδέα μου. Φαινεται οτι κάθε φορά η μαγεία λιγοστευει. Ειναι πάντα εκει αλλα πεφτει σε δευτερη μοιρα. Στο Morrowind υπηρχαν φοβερα πλάσματα, καβαλούσες ιπτάμενες σαυρες, πετούσες, υπήρχαν μαγικά που σου ανέβαζαν το athletics στα 5000 και με ενα πήδο... επεφτες στον θανατό σου απο χιλιάδες πόδια. Υπήρχαν οπλα τόσο δυνατά που μπορούσες να βγείς γυμνός έξω και να μην φοβάσαι για τίποτα. Στο Oblivion λιγότερο. Ηταν περισσότερο ιππότες, λιγότερο μάγοι. Παρόλα αυτά έβρισκες που και που κάτι ξεχωριστό. Εδω αρχισα να πιστευω οτι δεν έχει unique αντικείμενα. Πηρα τα βουνά για να κάνω ολα τα daedra quests μηπως και παρω κάτι αξιόλογο στα χέρια μου γιατι κανω κρα για ενα σπαθί με ένα damage πιο πάνω. Ένα. Και αυτα τα enchanting και smithing τα βαριέμαι. Δε παίζω για να δουλευω. Και μέχρι να φτάσεις ενα καλό level για να κάνεις τίποτα της προκοπής το έχεις τελειώσει το παιχνίδι.

Και πίσω στον αληθινό κόσμο, έχουμε έναν ολόκληρο κόσμο πόνου. Ως windows user εχω μάθει να είμαι tolerant στα λάθη στο software, αλλα το Skyrim πολλές φορές μοιάζει να κρέμεται απο κλωστές για να μην καταρευσει. Προβλήματα στον ήχο του, κρασαρίσματα, ολόκληρες λίστες απο bugs και glitches του παιχνιδιού στο internet. Broken quests εδω κι εκει. Ηδη εχει χρειαστεί console command για τρια quests και ειχα πρόβληματα γενικά σε πολλά. Υπάρχουν πολλές φορές που σκεφτηκα "δεν θα παρω αυτο το quest τωρα, ποιος ξέρει τι προβλήματα θα φέρει με τα αλλα. Ασε να τελειωνω πρωτα αυτα". Ειναι σαν το παιχνίδι να σου δίνει εναν λόγο να διαλέξεις την επιλογή "Οχι, δεν έχω χρόνο τώρα". Νιωθω περισσότερο σαν μάστορας, παρα σαν Nord warrior. Συνεχώς είμαι στην τσίτα και κάνω 5 διαφορετικά saves καθε δυο λεπτά, σε περίπτωση που η επόμενη μου κίνηση καταστρέψει τα προηγούμενα 3 quests ή κάτι γίνει και τα dialogue options του χαρακτήρα δεν εμφανιστούν. Ή είμαι με το Elder scrolls wiki ανοιχτό να ψάχνω λύσεις.

Δε ξέρω πόσα απο αυτά έχουν να κάνουν με το PC port. Γενικά μου έβγαλε ενα εντονο συναίσθημα οτι "το PC σου δεν ειναι το σωστό μηχάνημα για να κάνεις interact με αυτο το παιχνίδι". Αν και τα προβλήματα στα quests πρεπει να είναι universal και, σε αυτη τη περιπτωση χαίρομαι που έχω το console command.

Γενικά ξέρω οτι θα το αγαπήσω. Πέρα απο τα προβλήματα του που ελπίζω να λυθούν έστω στο μέλλον με patches, ειναι ενα παιχνίδι σε εναν γνωριμο και αγαπημένο κόσμο. Και ακόμα και αν μοιάζει με glorified expansion καμια φορα, ειναι ενα damn good and impressive one (πολυ περισσότερο απ οτι ήταν το New Vegas). Αλλα παιχνίδι της χρονιάς δεν είναι. Υπάρχουν πολλά παιχνίδια φέτος που δικαιούνται αυτόν τον τίτλο και μέχρι τώρα φοβόμουν οτι θα υποσκιαστούν κάτω απο το Skyrim, αλλα οχι πια. Χαίρομαι κάθε φορά που θα μου δωθεί η ευκαιρία να χαθώ μέσα στην Tamriel, αλλα, όπως είπα και πιο πανω, φαινεται πως κάθε φορά η μαγεία λιγοστευει.

The 5 stages of grief: Greece edition

1. Denial
"Η ελλάδα δεν χρωστάει, της χρωστάνε, ακούς? Εμεις εχουμε δωσει τα φωτα του πολιτισμού και στις φλέβες μου κυλά το αιμα του Σωκρατη."

2. Anger
"Αυτοι, αυτοι οι μαλάκες φταινε, οι κλεφτες, οι αλλοι! Αυτοι που μας κυβερναν! Να καει να καει το μπουρδελο η βουλη! Εξω οι κλεφτες!"

3. Bargaining
"Μιλωντας για κλεφτες, να θυμηθω να δωσω λεφτα στη κόρη μου να λαδωσει τον εκπαιδευτη, να ξεμπερδευουμε γρηγορα με το δίπλωμα. Παλι καλά που ο,τι εβγαλα μεσα στο μηνα ηταν μαυρα. Γιατι? Ντροπή ειναι? Μονο οι αλλοι θα κλεβουν?"

4. Depression
"Ντρεπομαι... Η Ελλάδα με πληγώνει. Θέλω να φυγω απο δω. Αλλα δεν φταει κανένας αλλος, εμεις φταιμε που τους ψηφισαμε."

5. Acceptance(?) & Hope
"Αλλα ως εδω! Αρκετά πια με τους μαλάκες. Θα τους ξαναψηφίσει νομίζετε κανένας μετά απο όλα αυτα? Η Ελλάδα δεν ανηκει σε κανεναν!"

6. Go to 1.

Stories to read before you sleep

Whose woods these are I think I know.

His house is in the village, though;

He will not see me stopping here
To watch his woods fill up with snow.

My little horse must think it's queer
To stop without a farmhouse near
Between the woods and frozen lake

The darkest evening of the year.

He gives his harness bells a shake

To ask if there is some mistake.

The only other sound's the sweep

Of easy wind and downy flake.

The woods are lovely, dark and deep,

But I have promises to keep,

And miles to go before I sleep,

And miles to go before I sleep.

Το 'Stopping by the woods on a snowy evening', του Robert Frost, ειναι ένα απο τα αγαπημένα μου ποιήματα. Εστω, απο τα 5 ποιήματα που έχω διαβάσει. Και ο λόγος που είναι αγαπημένο δεν είναι τόσο για το πόσο visual είναι, ουτε επειδη εψαξα βαθιά μέσα του και ειδα τους συμβολισμούς του και αν μιλάει για τον θάνατο ή οχι. Στην πραγματικότητα το αγάπησα πριν ακόμα το διαβάσω, όταν το γνώρισα μεσα απο μια άλλη ιστορία, το "And miles to go before I sleep" του William F. Nolan. Και είναι μια ιστορία επιστημονικής φαντασίας. Με ρομποτ.

Λεω συχνά οτι το αγαπημένο μου scifi short story ειναι το "Δεν ηταν συζυγία" του Theodore Sturgeon, αλλα το 'miles to go...' παραμένει αυτό που θα φέρω πάντα σαν παράδειγμα οταν μιλάω με καποιον που θεωρουσε μεχρι τωρα την επιστημονική φαντασία "ταινίες με λεηζερ και εξωγηινους". Ο ορισμός του Sturgeon για την επιστημονική φαντασία δεν θα μπορούσε να βρει καλύτερο εκπροσωπο:

"A science fiction story is a story built around human beings, with a human problem, and a human solution, which would not have happened at all without its scientific content."

Kαι η ιστορία του Nolan είναι ακριβως αυτό. Μια βαθιά ανθρώπινη και συγκινητική ιστορία. Μια ιστορία με ρομποτ. Και επίσης, όλοι οι λόγοι που αγαπώ την επιστημονική φαντασια.

Δεν θα την περιγράψω, δεν θα το κάνω καλά και εξάλλου η ιστορία ειναι online και είναι μικρότερη απο το τυπικό σου αρθρο.

Movies out there

Όποτε θυμάμαι να κοιτάξω στα γνωστά μας μέρη για καινούριες ταινίες που έχουν κυκλοφορίσει, πεφτω αναποφευκτα επάνω σε παλιότερες κυκλοφορίες που βρίσκουν τον δρόμο τους προς το cloud, όπως τον "Μανιακό μπάτσο", τον οποίο έχω και σε βιντεοκασσέτα (αγορασμένη απο Μοναστηράκι), προς τιμή του κυρίου Bruce Campbell.

Και παρόλο που η εκτεταμένη έκθεση μου στον βήτα κινηματογράφο (καθως και η παρωδια του) με έχει κάνει να μην εντυπωσιάζομαι ευκολα, κάπου κάπου σταματώ για να θαυμάσω ταινίες που, άθελα ή θελημένα ξεπερνούν και τις αστειότερες 'επίτηδες' ιδέες. Τίτλους και εξώφυλλα που θα ταίριαζαν μόνο σε context παρωδίας και υπερβολής, και που το μόνο word association που μπορείς να κάνεις κοιτώντας τες ειναι "money laundering".

Φυσικά πια, μένω μόνο στο εξωφυλλο.

Οπως το "Monsterwolf" που, ξεκινώντας απο τον τίτλο του, ειναι όσο generic θα μπορούσε να βγει απο έναν B-movie name generator. Who cares για την υπόθεση αυτης της ταινίας? Ποιος νοιάζεται αν υπάρχει καν. Η αφίσα της θα μπορούσε να κρέμεται στο γραφείο ενός fictional παραγωγου τέτοιων ταινιών σε μια κωμική σειρά. Και μην μένετε μόνο στον τίτλο, κοιτάχτε το cast: Jack London, Robert Picardo και Leonor Varela? Too fucking much!

"Jack London and Leonor Varela, together again in... Monsterwolf"

Δεν νομίζω να κάτσω ποτέ να δω το Monsterwolf. Ακόμα και σε περίπτωση παρέας και καψίματος υπάρχουν αμέτρητα καλύτερα (χειρότερα?) πραγματα να δείς. Αλλα το ευχαριστώ που υπάρχει για να μας κάνει challenge εμας τους κωμικούς να σκεφτόμαστε ακόμα πιο αστειους τίτλους.

Τέλος, αν ποτέ βρεθώ να ταξιδευω πίσω στον χρόνο, στα 80ς ας πούμε που ο κινηματογράφος ειχε αρκετά παραδείγματα trippy sci-fi ταινιών και κάποιος μου ζητούσε να του δείξω πως είναι οι ταινίες στο μέλλον, δεν θα μπορούσα να βρω πιο obscure και futuristic looking τιτλο ταινίας απο το Vlog.

Πέρα απο τις τρεις λεξούλες κάτω, δεν υπάρχει καμία άλλη πληροφορία για την ταινία. Ακόμα και το Monsterwolf λιγο πολυ με τον τίτλο και μόνο σου λεει περι τίνος πρόκειται. Και έχει και δυο μεγάλα λαμπερά μάτια στη μέση.

Εδω, μπορεί εμείς να καταλαβαίνουμε περι τίνος προκειται, επειδή ξέρουμε τη λέξη, αλλα τι βλέπει ένας ανθρωπος 30 χρόνια πριν? Μια φουτουριστική τηλεόραση με μάτια, ενα δωμάτιο ποτισμένο στο LSD, και μια και μόνο λέξη που μπορεί να σημαίνει τα πάντα. VLOG.

Is 'Vlog' an alien, an entity, a god? Or maybe a computer program. Or is it a drug? Who knows, it's the future.

VLOG is everywhere. VLOG is VLOG. Bleep.

Facebook timeline: "It's not a spaceship, it's a time-machine"

Σε λίγο καιρό θα ενεργοποιηθεί σε όλους το Facebook timeline, το καινούριο προφίλ του facebook που παρουσίασε ο Mark Zuckerberg στα γενέθλια μου, στις 22 Σεπτεμβρίου. Καλύτερο δώρο δεν θα μπορούσα να έχω.

Αισθητικά και μόνο ήδη άρχισαν να γραφονται αρθράκια δεξια κι αριστερα με "10 stunning designs with the new facebook timeline", δειχνοντας creative τρόπους για να ξεχωρίζει το προφίλ σου, αλλα επικεντρωνονται στο cover photo. Η πραγματική μαγεία του timeline ομως βρίσκεται αλλου.

Το Facebook timeline ειναι κάτι παραπάνω απο ενα απλό redesign. Ειναι ενα ψηφιακό αλμπουμ ολόκληρης της ζωής σου, ενα backup των αναμνησεων σου, τόσο αυτών που έχεις σε κουτιά, όσο και αυτών που μέχρι τωρα είχες στο κεφάλι σου και είναι επίσης ενα τρόπος να ταξιδευεις πίσω στον χρόνο. Αρχίζει απο την ημερομηνία γέννησης σου και καταλήγει στο σήμερα. Και ανάμεσα μπορείς να προσθέσεις ο,τι θές, στη χρονολογία που θες, δίνοντας σου έτσι τη δυνατότητα να δημιουργήσεις μια εικόνα της ζωής σου με όση λεπτομέρια σου επιτρέπει η μνήμη και το υλικό σου. Ή να το πάρεις τελείως αλλιώς. Οι τρόποι που μπορει να χρησιμοποιηθει ειναι πάρα πολλοι.

Αυτες ειναι οι πραγματικές δημιουργίες που θέλω να δω. Θελω να δω μοναδικούς τρόπους  παρουσίασης της ζωής καποιου (ή μιας εταιρίας, ακομη). Μπορει κάποιος να χτίσει ολη του την ιστορία με video clips τραγουδιων που ακουγε σε καθε εποχη. Μπορει να το κάνει σε comics. Μπορεί κάποιος να προσθέσει στη ζωη του φανταστικά στοιχεια ή ακόμα και να δημιουργήσει μια παραλληλη ζωη! Θα ήθελα να δω το προφίλ ενος vampire, να εκτείνεται 400 χρόνια στο παρελθόν. Ή τη βιογραφία ενός alter ego. Θα ήθελα να δω ενα timeline "αν υπηρχε το facebook απο τα 80ς" με ανθρώπους να κάνουν posts πραγματα που θυμούνται ή έχουν γραψει σε λευκώματα, ημερολόγια κτλ.

Και το timeline δεν σταματά εκει. Θα υπάρχει απο δω και πέρα, δινοντας σου τη δυνατότητα να κάνεις  posts πισω στο χρόνο. Αν ακούσω ενα τραγούδι στο youtube και μου θυμίζει μια εποχή μπορω να το μοιραστώ κατευθείαν στη σωστή χρονολογία. Και ίσως γραψω και κάτι γι αυτο. Ή ισως βαλω μια φωτογραφια. Like so.

Και ίσως, παλιοι συμμαθητές μου αρχίσουν να κάνουν comments, αρχίζοντας εναν διάλογο με τις μνήμες που έχει ο καθένας απο τότε. Ή εχουν κι αυτoi φωτογραφίες μου που δεν εχω δει ποτέ ή κάτι που είχα γράψει. Πράγματα που... τότε ηταν δυσκολο να κανεις share. Ή να αναγνωρίσουν στην φωτογραφία καποιον που έχω χάσει τα ιχνη του και θα ήθελα να τον βρω. Σιγά σιγά, θα δημιουργούμε μια όλο και πιο λεπτομερή εικόνα τόσο της ζωής μας όσο και της κάθε εποχής.

Και φυσικά υπάρχει πάντα το "ποιος θέλει να θυμηθει τα χάλια του", δημόσια κιόλας, ή να "ξυνει παλιές πληγές" (ναι, μπορεις να βαλεις και ολα σου τα relationships που είχες ανα καιρους. Αν θες). Αλλα, seriously, δεν με απασχολουν τα τραυματα του καθενός και τους λόγους που έχει να κρύφτει. Εδω μιλάμε για το πως θα διαμορφωθεί η ψηφιακή μας ζωη οχι για το αν ησουν χοντρος στο λυκειο ή ακουγες τους Cure. Στο κάτω κάτω εσύ πάντα θα ορίζεις τι και πως θες να το μοιραστείς. Για μένα πάει κάπως έτσι:

Γεννημένος σε μια τελείως αναλογίκη εποχή, πάντα ζήλευα που δεν είχα στη ζωή μου τα εργαλεία επικοινωνίας που έχει ο κόσμος σήμερα. Και επειδή ζήλευα απο τότε, τα πήγα οσο καλύτερα μπορούσα για την εποχή και τα resources μου. Μου πήραν την πρώτη μου φωτογραφική μηχανή στην έκτη δημοτικού, το 1987 και ήταν αυτό το μικρό πραγματάκι.

(Να μια ωραία ιδέα για το timeline. Event με το όταν πηρα την πρώτη μου κάμερα και φωτογραφίες που τραβηξα με αυτή τότε)

Επίσης γυρω στην ίδια εποχή φορεσα γυαλιά και μου περασε για πρωτη φορά απο το μυαλό η ιδεα να ειχα μια μικρή καμερα στα γυαλιά μου, κινηματογραφόντας ΟΛΗ μου τη ζωη. I was ready and I was waiting.



Και τώρα έχω τη δυνατότητα να κανω upload τη ζωη μου ψηφιακά, μεταφέροντας την απο τον κουρασμένο, παλιο και μη εμπιστο σκληρό δίσκο του εγκεφάλου μου (ή απο τα κουτιά παπουτσιών στη ντουλάπα μου) στο σύνολο της ανθρώπινης γνώσης. Να ταξιδεψω πίσω στο χρόνο και να συνδεθώ με το παρελθόν μου με τρόπους που δεν μπορούσα τότε. Και αυτό ειναι μόνο η αρχή. 5 χρόνια στο μέλλον, αν έχω δίκιο κι αν περισσότεροι ανθρωποι νιώθουν όπως εγω, το timeline θα είναι τόσο μπροστά όσο ειναι τώρα το skype απο το IRC.

Το Facebook timeline ειναι αυτό που θα έπρεπε να είναι το google+ για να δικαιολογεί κάπως την υπαρξη του. Είναι η αρχή μια τελείως διαφορετικής social εμπειρίας. We can time-travel now. and yes, change the past as well.

Και αν πεθάνω πριν γίνω αθάνατος, αυτό θα είναι το μόνο μου παράθυρο προς την αθανασία. Ολη μου η ζωη, ποιος ήμουν, πως ήμουν, τι έζησα, ποιους αγαπησα και ποιοι με αγαπήσαν, όλα αυτά που κάνουν εμένα θα ζουν για πάντα εκει. Ο Θανάσης θα είναι ζωντανός, interactive, για πάντα, σε όλο τον χρόνο. And, yeah. You can take that as a threat.

Αν θέλετε να ενεργοποιήσετε το timeline απο τώρα, υπάρχει ευκολος τρόπος. Πρεπει να κάνετε verify το προφίλ σας (δινοντας το κινητό σας και βαζοντας τον κωδικό που θα σας στειλει σε μηνυμα το facebook) και μετά να ακολουθήσετε τις οδηγίες αυτου του video. Ή να περιμένετε, δε νομίζω να αργήσει πολυ. Και όταν το ενεργοποιήσετε ρίχτε μια ματιά στο δικό μου (μονο αυτοι που εχουν timeline βλεπουν το timeline του αλλου).

Και ελπίζω οι φοβοι και οι ανασφάλειες σας να μην σταθουν εμπόδιο στο να πάρετε μέρος σε αυτό. Αν δεν σας ξέρω καλά, θέλω να σας γνωρίσω καλύτερα. Με τον τρόπο που έσεις θέλετε. Και αν σας ξέρω καλά και χρόνια, well, ετοιμαστείτε για πολλαπλά blasts from the past.

Αφήνω τον Don Draper να κλείσει (του οποίου επίσης θα ήθελα να δω το timeline του). Λεξη προς λέξη μαζί σου.

Πέρι επανάστασης

10 μέρες πριν, ρώτησα τη @ninagouveli τι είναι αυτό το #greekrevolution που ακούω στο twitter. Μου είπε για τους Ισπανούς και οτι θέλουν μερικοί να το κάνουν και στην Ελλάδα και είπα "Α, ενα μεγάλο street party, με μουσικές και χαβαλέ κτλ. Cool"

5 μέρες πρίν, καθώς γυροφέρναμε στο Σύνταγμα με ρώτησε η Νίνα, "πιστευεις οτι θα βγεί κάτι απο αυτό?"
"Κοίτα", της απάντησα, "αν κρατήσει, και αυξηθει ο κόσμος στις επόμενες μέρες, και δεν γίνουν επεισόδια... ίσως σε 5 μέρες να αρχίσει να ενοχλέι και..."
"Και σε 5 μέρες θα στείλουν τα επεισόδια για να το διαλύσουν" συμπλήρωσε εκέινη.
Παραλίγο να βγεί σωστή και αυτή η πρόβλεψη

The revolution is mine, mine, MINE!
Μιας και οι 'επίσημες' πηγες πληροφόρισης δεν καλύπτουν το γεγονός όσο θα έπρεπε, προσπαθώ να ενημερώνομαι οταν δεν είμαι εκει απο twitter, fb,  indimedia και λοιπά, και  παρατηρώ τραγελαφικά περιστατικά ελιτισμού, ταξικού ρατσισμού και downright ηλιθιότητας για μια κίνηση που έχει  ως σκοπό (θεωρητικά πάντα) να "ξυπνησει τη μάζα". Μόνο που μερικοί δεν νομίζω να καταλαβαίνουν ποια είναι η μάζα και δυστυχώς πρόκειται για τους πιο ενθερμούς υποστηρικτές του revolution.

Διαβάζω καθημερινά σχόλια τύπου: "Πως ήρθε αυτή με τα τακούνια...", "Κοίτα την λαϊκιά", "οι μισοι που φωνάζουν έχουν ακριβά αυτοκίνητα", "κάτι κοριτσάκια χαχανίζουν", "ο μαλάκας δίπλα μου χαμογελάει" και γενικά "σταματήστε να περνάτε καλά και ντυθείτε σαν λέτσοι". Παρεξηγηση, παιδιά. Όταν λέμε οτι θέλουμε ο κόσμος να ενωθεί με μια φωνή, δεν εννοούμε την δική σας.

Just the facts, ma'am
Τωρα στο "τι θα βγεί"? Αστειευόμουν προχθές οτι ο καλύτερος τρόπος να διαλυθεί αυτό το πραγμα θα ήταν να βγεί ο Παπανδρέου με ένα μικρόφωνο και να πει "Ορίστε, σας ακούω! Τι θέλετε;" Βάλτους έναν έναν να προτείνουν λύσεις και επιθυμίες και οι κωμικοί στην Ελλάδα θα είχαν υλικό για ένα χρόνο. Για μένα το greekrevolution δεν ήταν ποτέ about solutions. Το βλέπω ως μια γενική εκτόνωση όλης αυτής της 'αγανάκτησης', μιζέριας και κατάθλιψης που μας έχει σκεπάσει τον τελευταίο χρόνο. Όπως τα χριστούγενα, που δεν έχει σημασία αν τα συνδέεις με την γέννηση του Χριστού ή το ηλιοστάσιο ή τον Πάνα. Σημασία έχει οτι χρειάζεσαι έναν  λόγο  να χαρείς και να γιορτάσεις μέσα στην καρδιά του χειμώνα. Για να μπορέσεις να συνεχίσεις. Και για μένα αυτό και μόνο είναι αρκετά σημαντικό για να το υποστηρίξω.

Aν βγεί κάτι παραπάνω καλό θα ήταν αλλά τί ακριβώς? Ποια λύση πιστεύετε οτι θα βοηθούσε πραγματικά την κατάσταση αυτη τη στιγμή? Οι 30, 40 έστω 100 χιλιάδες κόσμος δεν είναι δα και τίποτα τρομερό αν το σκεφτείτε. Έχω δει περισσότερο κόσμο σε συναυλίες και είμαστε 11.5 εκατομμύρια. Ακόμα κι αν μετρήσουμε τον κόσμο στις άλλες πόλεις, και ακόμα κι αν μετρήσουμε αυτους που θέλουν να κατέβουν και δεν μπορούν ή τους 'σιωπηλούς υποστηρικτές' πόσους μαζευουμε? 200 χιλιάδες; 300; 11.5 εκατομμύρια, ξαναλέω. Αν γίνει δημοψήφισμα ίσως απογοητευτείτε απο τα αποτελέσματα, I'm just saying. Και όταν βρίζεις όποιον δεν είναι σαν τα μούτρα σου μειώνονται και οι πιθανότητες να μαζεψεις κι άλλο κόσμο.

FOCUS!

Smallville. A fairwell

Spoiler free.

10 χρόνια πριν, το Smallville ήταν η πρώτη σειρα που προσπαθούσα να κατεβάζω με τις πενιχρές ελληνικές ταχύτητες. Ηταν η σειρά που ξύπνησε την κοιμησμένη απο χρόνια τηλεοπτική συνειδησή μου, δειχνοντας μου οτι υπάρχουν καλύτερα πράγματα εκει έξω απο τις μαλακίες που αγοράζουν τα ελληνικά κανάλια (δεν ειχα δει ακόμα Buffy εννοειται).

Που να ήξερα τότε οτι αυτή η σειρά θα έμενε κολλημένη σε εκείνη την εποχή. Εχοντας παραδώσει τα όπλα κάπου στη 5η σεζόν και χρωστώντας τη συνέχιση του οχι στη ποιότητα αλλα στην τυχη του να έχει μια μυθολογία 70 χρόνων να τραβάει και να εντάσει άτεχνα στο συμπαν της, παρέμεινε μια κακιά συνήθεια που με κάθε season finale ευχόμουν να είναι το τελευταιο. Και ακόμα κι όταν αραιά και που κατάφερνε να δώσει κάτι καλό ήταν πάντα too little, too late. Οπως και το finale της.

Ηταν πολύ ωραια η προσπάθει του finale, με τα montages απο μια ολόκληρη δεκαετία να μας θυμίζουν γιατι κάποτε αγαπούσαμε αυτο το show. Αλλα για κάθε καλά διαλεγμένη σκηνη στο μυαλο μου έρχονταν ατελείωτες ώρες βαρεμάρας, μονοτονίας, κακού γραψιμου και δυσφορίας.

Πραγματικά πιστευω οτι σε ένα παράλληλο σύμπαν, κατω απο άλλες αποφάσεις, συντελεστές και κανάλια, το Smallville ειναι απο τις καλύτερες σειρές superηρωικης μυθολογίας. Απλά όχι στο δικό μας.

So long, λοιπον. Δεν θα μου λείψεις. Οπως είπε κι ο Clark, Ι mourned you a long time ago.

Απομεινάρια μια μέρας (και μιας χωρας)

Περίεργη μέρα συναισθηματικά η σημερινη. Πρώτα ακούμε για την δολοφονία-ληστεια του 44χρονου στο κέντρο, μετά διαφοροι ανθρωποι χτυπαγαν ο ένας τον άλλον, πάλι στο κέντρο, και μετα Eurovision.

Και αυτή τη φορά, αντι να κάτσω πάλι να εκφράσω την 'οργη' και την 'αγανάκτηση' μου, προτίμησα να ελαφρυνω την καρδια μου βλεποντας Eurovison και περνωντας καλά. Οχι επειδη επαψε να με νοιαζει και να με στεναχωρει η κατάσταση εξω απο το παραθυρο μου, αλλα επειδή δεν αντεχα αλλο να στεναχωριεμαι. Και, δεν τολμώ να πω οτι η ελληνική συμμετοχή δεν ήταν κι άσχημη. Δε δίνω μια σκατούλα για το "ζεϊμπεκικο", το όνομα που έχουμε δωσει στα παραπατήματα του μεθυσμένου χωριάτη θείου, αλλα το προτιμώ απο άλλες μαλακίες που στέλνουμε κατα καιρούς (minus the rap part, of course). Αλλα εκει, κατά το τέλος, οταν διαβαζα κόσμο στο twitter να νιωθει ΠΕΡΗΦΑΝΟΣ για την χώρα του, δεν μπορεσα παρα να αναρωτηθω που σκατά μένουν όλοι αυτοι.

Και μετά είχα μια σύντομη συνομιλία με ένα bot:

BOT

Τελικά υπάρχουν στιγμές που όλοι οι Έλληνες του πλανήτη αν και με διαφορετικές απόψεις είναι ενωμένοι #eurovision

ΕΓΩ

θες να πας μια βόλτα στο κέντρο να μοιραστεις τις άποψεις σου;

BOT

δουλειά της αστυνομίας είναι η αστική τάξη και ατομική είναι να ψηφίζω την Κυβέρνηση της προτίμησης μου... Λυπάμαι για το κέντρο...

ΕΓΩ

Thought so

BOT

δεν πιστεύω ότι οι δρόμοι του κέντρου της Αθήνας είμαι το κατάλληλο μέρος να ασκηται πολιτική... είναι δουλειά της βουλής το κέντρο

See? Σιγουρα bot. Πρώτον επειδή οι απαντήσεις του δεν ανταποκρίνονται σε αυτά που λέω. Δεν υπάρχει συνοχή, μόνο αυτοματοποιημένες απαντήσεις ενος μηχανικου, άβουλου script που κάποιος έχει προγραμματίσει για να δίνει την εντύπωση ενός human being.

Δευτερον γιατι δεν μπορώ να φανταστώ έναν άνθρωπο που χρησιμοποιεί το μυαλό και τα μάτια του να νιώθει περήφανος που είναι έλληνας, οποιαδήποτε μέρα.

Και ποιος μίλησε για πολιτική anyway? Σε μια στιγμή θλίψης, οργής ή ο,τι σκατά αλλο σε επηρεάζει σαν άνθρωπο, σαν μέρος ενός συνόλου, το τελευταίο πράγμα που θέλω ειναι να μιλήσω πολιτικά.

Δεν με ενδιαφέρει η ιδεόλογία  σου εκείνη τη στιγμή. Δεν με ενδιαφέρει να μου μιλήσεις ως αριστερός,  δεξιός, φασίστας, κουμουνιστής, μετανάστης, πασοκτζης, παοκτζής, φυτοφάγος ή μεταλάς. Δεν με ενδιαφέρει να συνδεθω μαζί σου πολιτικά. Με ενδιαφέρει να συνδεθώ μαζί σου συναισθηματικά.  Σου ζητάω να καταλάβεις οτι φοβάμαι. Φοβάμαι για μενα και για αυτους που αγαπάω, και οτι νιώθω απροστατευτος. Εκτός αν η πολιτικη και η ιδεολογία σου είναι τόσο βαθία μέσα στον κώλο σου που έχεις χάσει πια την ανθρώπινη ιδιότητα.

Fuck, δεν σου ζητάω καν λυσεις. Δεν σε κατηγορώ που είσαι ταμπουρωμένος στον κόσμο σου, μακρια σε κάποιο προάστειο, ούτε σου λέω να πας να ζήσεις στο κεντρο για "να δεις την γλύκα". Σου ζητάω να καταλάβεις πως μερικοι ζουν εκει και κινδυνευουν απο ΟΛΟΥΣ. Μπατσους, αναρχικούς, φασίστες, αλλοδαπούς, ΟΛΟΥΣ!  Δεν είναι "αποψη" αυτη.

Τους "περήφανους ελληνες" γενικά τους θεωρω αστείο. Γελάω μαζί τους όπως θα γελάσω αν δω έναν μαλάκα να πατάει μια κουράδα. Μέρες σαν τη σημερινή ομως, τους βρίσκω απλά pathetic. Και απάνθρωπους.

#blogoscars BEST MOVIE FINAL 5

 

Και φτάσαμε στην τελική πεντάδα. Οι ταινίες που μου άρεσαν περισσότερο απ’ όλες την χρονιά που πέρασε.

 

5. TRON: Legacy To TRON είναι μια απο τις αγαπημένες μου ταινίες. Περισσότερο fantasy παρά science fiction, φοβόμουν οτι δεν θα μπορούσε να σταθεί καλά στην σημερινή, τεχνολογικά αφυπνησμένη εποχή. Αλλα διάλεξαν να κάνουν ακριβώς αυτο. Εδωσαν μια παράλληλη εξέλιξη του κόσμου του Grid, αφήνοντας τον ανεπιρέαστο απο τη σημερίνη τεχνολογία, και κάνοντας τον να μοιάζει περισσοτερο σαν άλλη διάσταση. Plus, Stunning visuals, ένας καταπλήκτικός, διπλός Bridges και το καλύτερο soundtrack εδω και χρόνια. Γιατι δεν είναι ψηλότερα: Που είναι το bit? Και υπηρχαν και μερικές βιασύνες (Tron).
4. The Social Network Άυτη η ταινία στην καρδία δεν διαφέρει απο κανενα άλλο success story που εχει καποιο ενδιαφέρον για να γίνει ταινια. Έχει όμως απο κάτω δυο γίγαντες του χώρου που μπορούν να κάτσουν να σου γράψουν και σκηνοθετήσουν τον τηλεφωνικό κατάλογο και πάλι θα είναι η καλύτερη ταινία της χρονιάς. Γιατι δεν είναι ψηλότερα: Παραμένει μια ταινία για το Facebook.
3. Toy Story 3 Δεν είχα δεί κανένα Toy story ολοκληρωμένο μέχρι που κάθησα και είδα και τα τρία μαζί. Η τρίτη συνέχεια ειναι ενα υπέροχο κλεισιμο, τόσο ως μέρος της τριλογίας, όσο και σαν αυτόνομη ταινία. Φυσικά και κλαίω όσες φορές και να το δω. Γιατι δεν είναι ψηλότερα: Γιατι εκει έχει τις πραγματικά καλές ταινίες.
2. Enter The Void Θα το πω ξανα: Τα χρώματα του Enter the Void άφησαν ουλές στη ψυχή μου. Νομίζω είναι το πιο ωραίο πράγμα που έχω δει σε ταινία. Ο Gaspar Noe είναι για μένα ένας σκηνοθέτης που γυρίζει ενα δικό του σινεμά. Και αυτό λειτουργεί τόσο υπέρ, όσο και κατά του, αλλα πάντα μέχρι στιγμής οι δουλειές του αξίζουν να υπάρχουν σε τέτοιες λίστες, στις υψηλότερες θέσεις. Γιατι δεν είναι ψηλότερα: Γιατι δεν ήταν αυτή η πραγματικά καλύτερη ταινία του 2010.
1. Scott Pilgrim vs The World Αυτή η ταινία μου πάτησε όλα τα κουμπιά, αγγιξε όλες τις χορδές μου και παρουσίασε κομματια που θα ορκιζόμουν οτι είναι τις δικής μου ψυχής με τον πιο cool τρόπο possible. Αλλα έκανε και κάτι παραπάνω. Το Scott Pilgrim ειναι το αληθινό Avant Garde της εποχής μας. Μέσα απο τον ξεχωριστό τρόπο που εικονοποιείται το υποσυνειδητο του πρωταγωνιστή, ο Wright επεμβαίνει επανω στον ίδιο τον κινηματογραφικό κώδικα, εισάγωντας ενα σωρό καινούρια στοιχεια και σημειωτικές απο άλλα μέσα. Και το κάνει με έναν καταπληκτικά λειτουργικό τρόπο. Ενας καινουριος τρόπος αφήγησης και damn impressive. This is it. Στο μέλλον θα γράφονται ακαδημαϊκές αναλύσεις γι αυτή τη ταινία.

#blogoscars BEST MOVIE 10-6

	10. Hot Tub Time Machine Είμαι μεγάλος fan των 80ς teen comedies και του John Cusack ως το poster boy αυτών, με το Better off dead να είναι μια απο τις αγαπημένες μου ταινίες της εποχής. Και επίσης, ειμαι πελώριος fan του time-travel sub-genre της επιστημονικής φαντασίας. Οτιδήποτε συνδιάζει αυτα τα δυο βρίσκεται αυτομάτως στη λίστα με τις καλύτερες ταινίες. Kind of ‘end of story’ φαση. Γιατί δεν είναι ψηλότερα: Θα μπορούσε να είναι καλυτερη. Θα μπορούσε να είναι τριλογία ας πούμε.
	9. Easy A Διώρθωση: Ειμαι fan των teen movies γενικότερα, ανεξαρτήτως δεκαετίας. Και είχα μα τη πίστη μου καιρό να δω ένα τετοιο της προκοπής. Αστείο φρέσκο και φοβερά ισορροπημένο χωρίς γελοία redemptions στο τέλος. Οι μαλάκες παραμένουν μαλάκες και η ζωή συνεχίζεται. Also, ο μπαμπάς που θα θέλαμε ολοι να έχουμε ή να γίνουμε. Γιατί δεν είναι ψηλότερα: Γιατι δεν κατάφερε να φτάσει το awesomness του Bring it on, ή του 10 Things I hate about you.
	8. Get him to the Greek Η μόνη Apatow related κωμωδία για φέτος δείχνει οτι αρκει να υπάρχει το όνομά του κάπου για να γίνει πιο αστείο. Αν μια ταινία καταφέρνει να σε κάνει να συμπαθήσεις τις κουραστικές περσόνες τόσο του Hill όσο και του Brand και παράλληλα να έχει σκηνές όπως το furry walls, τότε μιλάμε για μια απο τις πιό αστειες ταινίες της χρονιάς. Γιατί δεν είναι ψηλότερα: Γιατι στο Date Night γέλασα περισσότερο είναι η αλήθεια.
	7. Date Night O Carell και η Fey εχουν φοβερή χημεια. Και μπορεί οι ρόλοι τους να μην απείχαν και πολύ απ’ ο,τι παίζουν τις περισσότερες φορές, αλλα μέσα στην ταινία μου θύμησαν πολλές φορές πόσο καλοί κωμικοί είναι και οι δυο, με σκηνές όπως το hipster νεοϋορκέζικο ζευγάρι στο εστιατόριο. Γιατί δεν είναι ψηλότερα: Ε, καλά πια, στο εφτά ειναι!
	6. Buried Τα έχουμε ξαναπεί αυτά. Αυτή η ταινία ειχε τα πάντα! Μυστήριο, αγωνία, συνομωσίες, άγρια ζώα, εκρήξεις, αεροπλάνα, πόλεμο, τρομοκράτες, παράπλευρες απόψεις, μυστικά, CIA αποστολές και ένα αγχωτικότατο soundtrack. Ένα ολόκληρο, κανονικότατο blockbuster μέσα σε ένα κουτί. Γιατί δεν είναι ψηλότερα: Γιατί υπήρξαν καλύτερες ταινίες φέτος.

#blogoscars BEST MOVIE 20-11

	20. Iron Man 2 Το πρόβλημα με τον Iron Man είναι γνωστό. δεν έχει καλό rogue gallery. Και ήταν αναμενόμενο στο sequel να φανεί αυτο. Σαν μοναδική Marvel ταινία μέσα στο 2010,λειτουργεί περισσότερο σαν υπενθύμηση, “hey, εδώ είμαστε εμείς και ετοιμάζουμε τους Avengers”, παρά σαν αναγκαίο κεφάλαιο στο Marvel movie universe. Γιατί δεν είναι ψηλότερα: Επειδή δεν είναι το πρώτο Iron Man.
	19. Predators Τα δυο AVP μπορεί να είναι διασκεδαστικά μέχρι ένα βαθμό αλλά, για μένα τουλάχιστον, ήταν πάντα ένα Elsewere universe παρά αληθινά κομμάτια της μυθολογίας, τόσο των Predators οσο και των Aliens. Και για να πώ την αλήθεια, δεν περιμενα ποτέ να ξαναδώ τόσο καθαρόαιμη Predator ταινία, που να συνδιάζει τόσο καλά το theme της πρώτης ταινίας χωρίς να την αντιγράφει. Και επίσης kudos που χρησιμοποίησαν ενα τόσο epic science fiction στοιχείο (different planet) κρατώντας την παράλληλα και τόσο down to (another) earth. Γιατί δεν είναι ψηλότερα: Κρατάω την ψηλότερη θέση για όταν θα δούμε πως θα φύγουν απο αυτόν τον γαμημένο βράχο.
	18. Machete Πρώτα απ’ όλα το pure fanboyλίκι της υπόθεσης. Το fake trailer που γυρίστηκε ως κομμάτι μιας awesome ταινίας, γινεται αληθινή ταινία απο μόνο του, πιστή στη παραμικρή λεπτομέρια του Grindhouse genre του. Μεχρι και στο οτι το σενάριο της ταινίας είναι πραγματικά αδιάφορο. Επίσης, ο Trejo αξιζε εδω και χρόνια να σηκώσει μια τέτοια ταινία μόνος του. Γιατί δεν είναι ψηλότερα: Αν ήταν πραγματικές ταινίες απο τα 70s, το Machete δεν θα ήταν απο τις πιο γνωστές. Και αν ήταν, θα ήταν εξαιτίας ενος trailer στη βιντεοκασσέτα μιας αλλης ubercult grindhouse ταινίας.
	17. Blue Valentine Θαύμασα το Blue Valentine για δύο πράγματα. Το πρώτο είναι η λιτότητα με την οποία ήταν δωσμένη η κλασική ιστορία ζευγαριού στο τέλος του σχοινιού τους. Μια λιτότητα που έχει γίνει αναγκαία στο μέσο, μιας και όλοι μας εχουμε πια εκπαιδευτεί καλά σε αυτό, και που την παρατήτησα και σε άλλες ταινίες της χρονιάς. Το δεύτερο πράγμα ήταν τα credits του. Γιατί δεν είναι ψηλότερα: Αυτή η ίδια λιτότητα μπορεί καμια φορά να σου αφήσει ενα αίσθημα ανικανοποίησης.
	16. How to Train your Dragon Τα animations της Dreamworks δεν καταφέρνουν ποτέ να φτάσουν τα μεγαλεία της Pixar στο storytelling, αλλα πάντοτε μου αφήνουν μια καλύτερη γεύση απ’ όσο αρχικά περίμενα και στο τέλος μου αρέσουν περισσότερο απο της Disney, που έχει να μου δώσει καλή ταινία απο το Atlantis. Μου άρεσε επίσης η ποικιλία στους δράκους. Γιατί δεν είναι ψηλότερα: Γιατι παραμένει μια παιδική ταινία, με τους δράκους να έχουν cute και παράξενες φατσούλες.
	15. Greenberg Είναι πάντα καλοδεχούμενες τέτοιες ταινίες, για μαυρα πρόβατα που γυρνάν στο μέρος που μεγάλωσαν για να βρούν τον εαυτό τους, ειδικά αν παίζουν αγαπημένοι ηθοποιοι. Plus το οτι ήταν ενας ταιριαστός ρόλος για τον Stiller, μακριά απο τις κοινοτοπίες του Parents και του μουσείου. Γιατί δεν είναι ψηλότερα: Γιατι ειναι μια ταινία, για μαυρα πρόβατα που επιστρέφουν στο μέρος που μεγάλωσαν για να βρουν τον εαυτό τους.
	14. The Town Είπαμε, καλύτερη αστυνομική που έχω δεί εδώ και καιρό. Το να ξέρεις να υπηρετείς σωστα το genre σου είναι ενα skill απο μόνο του, και ο Affleck γυρισε ενα παραδοσιακό αστυνομικό θρίλλερ, αφήνοντας το να ξεχωρίσει μεσα απο το σενάριο του και όχι με κινηματογραφικούς εκμοντερνισμούς. Γιατί δεν είναι ψηλότερα: Οι αστυνομικές ταινίες δεν ήταν ποτέ το αγαπημένο μου genre. Τις περισσότερες φορές ευχάριστες, αλλα σπάνια no1 material.
	13. Let me In Δεν θα συγκρίνω. Δεν υπάρχει και λόγος εξάλλου. Το μόνο πράγμα που είδα να λέιπει όσο θυμάμαι απ’ το original ειναι το παιδικο της nudity. Σαν αυτόνομη ταινία, μια απο τις καλύτερες vampire movies, απο έναν σκηνοθέτη που μας έδειξε οτι ξέρει να χειρίζεται το βασανιστηκά αργό και ατμοσφαιρικό shooting, όσο το παρανοϊκά αγχωμένο. Γιατί δεν είναι ψηλότερα: Γιατι, όπως και το original, μου έδωσε μια αίσθηση τραβηγμένου short movie. Επίσης, οταν κάτι ειναι τόσο κοντά στο original μιλάμε πια για elaborate μεταγλώττιση και όχι remake.
	12. Inception Συμφωνω 100% με όσους δεν τους άρεσε το Inception, για όλους τους λόγους που δεν τους άρεσε. Κακή ταινία πάντως δεν την λες. Παραμένει δουλειά ενός καταπληκτικού σκηνοθέτη με ένα ενδιαφέρον σενάριο, όπως και να αποδόθηκε, και μερικά καταπληκτικά visuals. Μερικά. Γιατί δεν είναι ψηλότερα: Αν η ταινία ήταν τόσο ενδιαφέρουσα όσο οι δεκάδες αφίσες της, θα ήταν.
	11. Kick-Ass Αρχίζει με την ιδεα του ρεαλιστικού σούπερ ήρωα στον πραγματικό κόσμο, αλλα γρήγορα καταλήγει σε μια full comic book superhero fantasy ταινία, με την βοήθεια του Cage και της κόρης του. Και δεν το πιστεύω οτι ο Cage κατάφερε τελικά να παίξει τον Batman. Και με μουστάκι nevertheless. Γιατί δεν είναι ψηλότερα: Δεν είναι απο τις ταινίες που σου μένουν, αν εξαιρέσεις το supporting cast.

#blogoscars A’ Γυναικείος

10. Natalie Portman – Black Swan
Αν το 1 σημαίνει “επαιξε καλύτερα απ’ όλες”, τοτε το 10 σημαίνει “επαιξε”.



9. Tilda Swinton – I am love
Whatever. Ηταν στα Ιταλικά και τρώγανε συνέχεια.



8. Angelina Jolie – Salt
Τι εννοείτε ‘δεν ήταν καλή’? Στο πρωτο μέρος της ταινίας ετρεχε φοβισμένη με ξανθά
μαλλιά. Αν αυτό δεν σημαίνει καλή ηθοποιός, δεν ξέρω τι είναι. Εμένα πάντως με
έπεισε οτι δεν ειχε ιδεα τι της γινόταν.
 

 
7. Mary Elizabeth Winstead - Scott Pilgrim vs the world
Ηταν το μόνο πράγμα που μου άρεσε στο Death proof (as in “pause και googlesearch” φάση).
Είναι επίσης πιο όμορφη απ’ οτι ήταν στο Scott Pilrgim. Άλλο ενα δείγμα καλής ηθοποιίας.
 

 
6. Tina Fey - Date night
Στην πραγματικότητα ο ρόλος της στο Date Night ηταν μια πιο toned down version
του κλασικού της χαρακτήρα, αλλα ακόμα κι αυτο το θεωρώ progress για την Τίνα.
Also, “I only have one question, don’t judge me. What is a flashdrive?”
 

 
5. Michelle Williams - Blue Valentine
Δεν ειμαι σίγουρος αν οι ερμηνείες της ειναι αποτέλεσμα καλής ηθοποιίας ή αν όντως
η ίδια υποφέρει απο χρόνια κατάθλιψη, κυρίως επειδή δεν την έχω δει πραγματικά
χαρούμενη πουθενά. Εμφαση στο ‘πραγματικά’.
 
 
 
4. Hailee Steinfeld - True grit
Θεωρούμε καλό παίξιμο σε ένα παιδί να μπορεί να παίξει σαν ενηλικας και, ναι ειναι
δυσκολο. Κυρίως γιατι μιμεισαι συμπεριφορα και συναισθηματα αντι να τα τραβας απο
την προσωπική σου εμπειρία.
 

 
3. Chloe Moretz - Let me in
Αλλα το να παιζεις καλά σαν παιδί ειναι πιο δύσκολο νομίζω. Ειδικά ένα παιδι που
εχει παραμεινει δώδεκα for a very long time. Η ενα παιδί που μαθαίνει τη ζωη μεσα απο
bullet shooting training και live violence for that matter. Εξ ου και η πρωτιά της στο Β’
 

 
2. Emma Stone - Easy A
Σίγουρα ο πιο entertaining Α γυναικείος της χρονιάς. Βοηθάει και η ταινία βεβαια.
 

 
1. Jennifer Lawrence - Winter's bone
Κάπως μου θύμιζε την Kirsten Dunst του Drop dead gorgeous. Θα μπορούσε να είναι αυτο
το χάρουμενο και ανέμελο κορίτσι αν δεν συνεβαινε, well, η ζωη της. I guess it’s just me.

#blogoscars SPECIAL LIST: Worst Movies 10-1

10. The Sorcerer's Apprentice
Τώρα, σοβαρά, γιατι? Ασε που δεν θυμάμαι τίποτα. Μόνο με τραυματική εμπειρία
εξηγείται αυτο.
 

 
9. Tooth Fairy
Dwayne, η αγάπη μου για σένα είναι γνωστή, αλλά όπως έλεγα και για την Bell αυτοί
οι δρόμοι δεν σε βγάζουν πουθενά. Είδες να κατάφερε τιποτα ο Diesel με το Pacifier?
 

 
8. Gulliver's Travels
Πόσες “αντιπαθής looser που γίνεται άνθρωπος” ταινίες πρέπει να φτιάξει ο Jack Black
μέχρι να μάθει ο ίδιος το μάθημα του και να γίνει κι αυτός? Και τι μαλακία ήταν αυτό με
το ρομπότ? Totally unrealistic!
 

 
7. The Human Centipede
Ναι, δεν είναι το πρώτο μου thriller ξέρεις. Αν θες να με εντυπωσιάσεις push it to the limit,
μη μου δείχνεις τις ερωτικές σου φαντασιώσεις. Παιρνει πόντους επεδη μοιάζει με κακό
σκουπίδι απο τα 70s αλλα δυστυχως είναι κακό σκουπίδι απο τα 70s.
 

 
6. Knight and Day
Αυτό ήταν να υποθέσω το movie version της διαφημισης της Coca Cola light. Δεν
καταλαβαίνω γιατί χρειάζονται τόσες εκρήξεις στο ρομάτζο σας. Πόσο ανοργασμικές πια?
 

 
5. Skyline
Είμαι σίγουρος πως, σε κάποια άλλη μεριά της πόλης διαδραματιζόταν παράλληλα μια
πιο ενδιαφέρουσα ταινία. Ισως την δούμε φέτος.
 

 
4. The Book of Eli
Κι άλλο ξερατό. Ντενζέλ έχεις αρχίσει να γίνεσαι πολύ αντιπαθής.
 

 
3. The karate kid
Κοίτα μπαμπά πόσο μπορώ να ανοίξω τα πόδια μου, και please don’t take that
the wrong way. Also, Jackie Chan, get a job.
 

 
2. Alice in Wonderland
Φυσικά και δεν το είδα. Αλλά έχω δει τον Σκαθαροζούμη 23 χρόνια πριν.
ΤΑ ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ ΤΑ ΑΛΟΓΑ ΟΤΑΝ ΓΕΡΑΣΟΥΝ, ΑΚΟΥΣ?

Alice in Wonderland. The ‘making of’

 
1. The Last Airbender
Χειρότερη ταινία, μεγαλύτερη απογοητευση και παράδειγμα του πως και το πιο ωραίο
original υλικό μπορεί να αποδοθει με τα πάντα να είναι λάθος. IN 3D! Κάθε ταινία, όσο
χάλια και να είναι, κάτι σου δίνει να πιαστείς. “Τουλάχιστον το [τάδε] της ηταν καλό”.
Εδώ δεν υπάρχει τίποτα. Όλα δωσμένα με τον πιο απογοητευτικό τρόπο μεταφέροντας
μια απο τις καλύτερες animation σειρες των τελευταίων χρόνων σε μια αψυχη αποτυχία.
More like, The Crap Crapcrapper.
 

Bad movies I can’t forget

 

Χάζευα το blog της @Pennyrose πριν λίγο, και θυμόμουν τα δικά μου χρόνια, στην προ-ιντερνετ εποχή, που ψαχούλευα σε αραχνιασμένα ράφια βιντεοκλαμπών να βρω τις καλύτερες και χειρότερες ταινίες sci-fi & horror, και σημειωνα ποιες έχω δεί στο ευρετήριο του βιβλίου 365 νύχτες τρόμου. Μια πορεία που ξεκίνησε στο γυμνάσιο και τελείωσε κάπου στα 21, οπου είχαμε πια καθιερώσει μια νύχτα της βδομάδας σε crapfest με 3-4 ταινίες την κάθε φορά. Και ενα απο αυτά τα βράδια χτυπήσαμε χρυσάφι…

Well, χτυπησαμε χρυσάφι δυο φορές μιας και στο ίδιο batch ταινιών υπήρχε και το Braindead του Peter Jackson (“του τυπου που εκανε το hevenly creatures” οπως τον ξεραμε τοτε), το οποίο μόλις καταλάβαμε οτι είναι κάτι actually καλό, το σταματήσαμε να το δούμε καποια άλλη στιγμή. Kαι βάλαμε το At the Edge of Hell.

To “At the edge of hell”, που οπως βλέπω τώρα στο IMDB είναι πιο γνωστό ως “Rock n roll nightmare” είναι μια ταινία του ‘87 για μια poser μπαντα, τους Tritons, που πηγαίνουν σε ένα μυστήριο σπίτι να ηχογραφήσουν τον δίσκο τους or something, κάνοντας πρόβες στημένοι στην κάμερα (το soundtrack της ταινίας επίσης απο τον writer/protagonist). Γενικά η ταινία είναι αδιάφορη και βαρετή, με τα μέλη της μπάντας να εξαφανίζονται σταδιακά για να μάθουμε αργότερα οτι μεταμορφώθηκαν σε sock puppets. Αλλα ακόμα δεν εχουμε ιδέα τι σκατά συμβαίνει, όσπου φτάνει η σκηνή του φινάλε, όταν στο σπίτι εχουν μέινει μόνο ο ξανθός frontman πρωταγωνιστής και μια γκομενα. Και τα χαστούκια δεν σταματάνε μεχρι τα credits.

 

the final battle

 

Τόσα χρόνια μετά, συνεχίζω να πιστεύω οτι υπάρχει ενα φοβερό ingenuity πίσω απο αυτό το, εντελώς απροειδοποίητο φινάλε. “Just character I drew out of horror movies”? Come on!