Stories to read before you sleep

Whose woods these are I think I know.

His house is in the village, though;

He will not see me stopping here
To watch his woods fill up with snow.

My little horse must think it's queer
To stop without a farmhouse near
Between the woods and frozen lake

The darkest evening of the year.

He gives his harness bells a shake

To ask if there is some mistake.

The only other sound's the sweep

Of easy wind and downy flake.

The woods are lovely, dark and deep,

But I have promises to keep,

And miles to go before I sleep,

And miles to go before I sleep.

Το 'Stopping by the woods on a snowy evening', του Robert Frost, ειναι ένα απο τα αγαπημένα μου ποιήματα. Εστω, απο τα 5 ποιήματα που έχω διαβάσει. Και ο λόγος που είναι αγαπημένο δεν είναι τόσο για το πόσο visual είναι, ουτε επειδη εψαξα βαθιά μέσα του και ειδα τους συμβολισμούς του και αν μιλάει για τον θάνατο ή οχι. Στην πραγματικότητα το αγάπησα πριν ακόμα το διαβάσω, όταν το γνώρισα μεσα απο μια άλλη ιστορία, το "And miles to go before I sleep" του William F. Nolan. Και είναι μια ιστορία επιστημονικής φαντασίας. Με ρομποτ.

Λεω συχνά οτι το αγαπημένο μου scifi short story ειναι το "Δεν ηταν συζυγία" του Theodore Sturgeon, αλλα το 'miles to go...' παραμένει αυτό που θα φέρω πάντα σαν παράδειγμα οταν μιλάω με καποιον που θεωρουσε μεχρι τωρα την επιστημονική φαντασία "ταινίες με λεηζερ και εξωγηινους". Ο ορισμός του Sturgeon για την επιστημονική φαντασία δεν θα μπορούσε να βρει καλύτερο εκπροσωπο:

"A science fiction story is a story built around human beings, with a human problem, and a human solution, which would not have happened at all without its scientific content."

Kαι η ιστορία του Nolan είναι ακριβως αυτό. Μια βαθιά ανθρώπινη και συγκινητική ιστορία. Μια ιστορία με ρομποτ. Και επίσης, όλοι οι λόγοι που αγαπώ την επιστημονική φαντασια.

Δεν θα την περιγράψω, δεν θα το κάνω καλά και εξάλλου η ιστορία ειναι online και είναι μικρότερη απο το τυπικό σου αρθρο.