Χάζευα το blog της @Pennyrose πριν λίγο, και θυμόμουν τα δικά μου χρόνια, στην προ-ιντερνετ εποχή, που ψαχούλευα σε αραχνιασμένα ράφια βιντεοκλαμπών να βρω τις καλύτερες και χειρότερες ταινίες sci-fi & horror, και σημειωνα ποιες έχω δεί στο ευρετήριο του βιβλίου 365 νύχτες τρόμου. Μια πορεία που ξεκίνησε στο γυμνάσιο και τελείωσε κάπου στα 21, οπου είχαμε πια καθιερώσει μια νύχτα της βδομάδας σε crapfest με 3-4 ταινίες την κάθε φορά. Και ενα απο αυτά τα βράδια χτυπήσαμε χρυσάφι…
Well, χτυπησαμε χρυσάφι δυο φορές μιας και στο ίδιο batch ταινιών υπήρχε και το Braindead του Peter Jackson (“του τυπου που εκανε το hevenly creatures” οπως τον ξεραμε τοτε), το οποίο μόλις καταλάβαμε οτι είναι κάτι actually καλό, το σταματήσαμε να το δούμε καποια άλλη στιγμή. Kαι βάλαμε το At the Edge of Hell.
To “At the edge of hell”, που οπως βλέπω τώρα στο IMDB είναι πιο γνωστό ως “Rock n roll nightmare” είναι μια ταινία του ‘87 για μια poser μπαντα, τους Tritons, που πηγαίνουν σε ένα μυστήριο σπίτι να ηχογραφήσουν τον δίσκο τους or something, κάνοντας πρόβες στημένοι στην κάμερα (το soundtrack της ταινίας επίσης απο τον writer/protagonist). Γενικά η ταινία είναι αδιάφορη και βαρετή, με τα μέλη της μπάντας να εξαφανίζονται σταδιακά για να μάθουμε αργότερα οτι μεταμορφώθηκαν σε sock puppets. Αλλα ακόμα δεν εχουμε ιδέα τι σκατά συμβαίνει, όσπου φτάνει η σκηνή του φινάλε, όταν στο σπίτι εχουν μέινει μόνο ο ξανθός frontman πρωταγωνιστής και μια γκομενα. Και τα χαστούκια δεν σταματάνε μεχρι τα credits.
Τόσα χρόνια μετά, συνεχίζω να πιστεύω οτι υπάρχει ενα φοβερό ingenuity πίσω απο αυτό το, εντελώς απροειδοποίητο φινάλε. “Just character I drew out of horror movies”? Come on!
4 comments:
Καλά, εντάξει, ξέρεις την εκτίμηση που τρέφω για το genre, κι ας μην έχω το pool of knowledge που έχεις εσύ, μην έχοντας περάσει μια εποχή με... co-watchers & co-appreciators αυτών.
Απλά... με ενέπνευσες, τώρα, να bloggάρω. Και δεν προλαβαίνω, κιόλας.
Να πάρει, εγώ δεν πρόλαβα να δω θρίλερ σε βιντεοκασέτα! Όλο κάτι χαζομάρες μου διάλεγαν. Μετά ήρθαν τα dvd και και τα χάλασαν όλα.
Το πολύ να έχω δει 10 ταινίες τρόμου με παρέα, η οποία μάλιστα δεν εκτιμούσε το είδος!
Το Braindead είναι ταινιάρα! Ο Jackson γενικά τα πήγαινε καλά με το horror (βλ. Bad Taste και The Frighteners).
Είδα το βίντεο από το At The Edge of Hell και τρελάθηκα με τα "εφέ"! xD
το Braindead ειναι φοβερό γιατί στα πρώτα 10 λεπτά καταλαβαίνεις οτι υπάρχει όντως ενας σκηνοθέτης πισω απο την καμερα και εχει όντως κάτι στο μυαλό του. Same feeling with Evil dead, δηλαδη.
Και, Mel, ελα τώρα που δεν έχεις περάσει την εποχή. Τα σκουπίδια που βλεπατε με τον Valor τα ξεχασαμε? Χωρις να αναφέρω ο,τι σκουπίδι ειδαμε μαζι :P
Post a Comment