Απομεινάρια μια μέρας (και μιας χωρας)

Περίεργη μέρα συναισθηματικά η σημερινη. Πρώτα ακούμε για την δολοφονία-ληστεια του 44χρονου στο κέντρο, μετά διαφοροι ανθρωποι χτυπαγαν ο ένας τον άλλον, πάλι στο κέντρο, και μετα Eurovision.

Και αυτή τη φορά, αντι να κάτσω πάλι να εκφράσω την 'οργη' και την 'αγανάκτηση' μου, προτίμησα να ελαφρυνω την καρδια μου βλεποντας Eurovison και περνωντας καλά. Οχι επειδη επαψε να με νοιαζει και να με στεναχωρει η κατάσταση εξω απο το παραθυρο μου, αλλα επειδή δεν αντεχα αλλο να στεναχωριεμαι. Και, δεν τολμώ να πω οτι η ελληνική συμμετοχή δεν ήταν κι άσχημη. Δε δίνω μια σκατούλα για το "ζεϊμπεκικο", το όνομα που έχουμε δωσει στα παραπατήματα του μεθυσμένου χωριάτη θείου, αλλα το προτιμώ απο άλλες μαλακίες που στέλνουμε κατα καιρούς (minus the rap part, of course). Αλλα εκει, κατά το τέλος, οταν διαβαζα κόσμο στο twitter να νιωθει ΠΕΡΗΦΑΝΟΣ για την χώρα του, δεν μπορεσα παρα να αναρωτηθω που σκατά μένουν όλοι αυτοι.

Και μετά είχα μια σύντομη συνομιλία με ένα bot:

BOT

Τελικά υπάρχουν στιγμές που όλοι οι Έλληνες του πλανήτη αν και με διαφορετικές απόψεις είναι ενωμένοι #eurovision

ΕΓΩ

θες να πας μια βόλτα στο κέντρο να μοιραστεις τις άποψεις σου;

BOT

δουλειά της αστυνομίας είναι η αστική τάξη και ατομική είναι να ψηφίζω την Κυβέρνηση της προτίμησης μου... Λυπάμαι για το κέντρο...

ΕΓΩ

Thought so

BOT

δεν πιστεύω ότι οι δρόμοι του κέντρου της Αθήνας είμαι το κατάλληλο μέρος να ασκηται πολιτική... είναι δουλειά της βουλής το κέντρο

See? Σιγουρα bot. Πρώτον επειδή οι απαντήσεις του δεν ανταποκρίνονται σε αυτά που λέω. Δεν υπάρχει συνοχή, μόνο αυτοματοποιημένες απαντήσεις ενος μηχανικου, άβουλου script που κάποιος έχει προγραμματίσει για να δίνει την εντύπωση ενός human being.

Δευτερον γιατι δεν μπορώ να φανταστώ έναν άνθρωπο που χρησιμοποιεί το μυαλό και τα μάτια του να νιώθει περήφανος που είναι έλληνας, οποιαδήποτε μέρα.

Και ποιος μίλησε για πολιτική anyway? Σε μια στιγμή θλίψης, οργής ή ο,τι σκατά αλλο σε επηρεάζει σαν άνθρωπο, σαν μέρος ενός συνόλου, το τελευταίο πράγμα που θέλω ειναι να μιλήσω πολιτικά.

Δεν με ενδιαφέρει η ιδεόλογία  σου εκείνη τη στιγμή. Δεν με ενδιαφέρει να μου μιλήσεις ως αριστερός,  δεξιός, φασίστας, κουμουνιστής, μετανάστης, πασοκτζης, παοκτζής, φυτοφάγος ή μεταλάς. Δεν με ενδιαφέρει να συνδεθω μαζί σου πολιτικά. Με ενδιαφέρει να συνδεθώ μαζί σου συναισθηματικά.  Σου ζητάω να καταλάβεις οτι φοβάμαι. Φοβάμαι για μενα και για αυτους που αγαπάω, και οτι νιώθω απροστατευτος. Εκτός αν η πολιτικη και η ιδεολογία σου είναι τόσο βαθία μέσα στον κώλο σου που έχεις χάσει πια την ανθρώπινη ιδιότητα.

Fuck, δεν σου ζητάω καν λυσεις. Δεν σε κατηγορώ που είσαι ταμπουρωμένος στον κόσμο σου, μακρια σε κάποιο προάστειο, ούτε σου λέω να πας να ζήσεις στο κεντρο για "να δεις την γλύκα". Σου ζητάω να καταλάβεις πως μερικοι ζουν εκει και κινδυνευουν απο ΟΛΟΥΣ. Μπατσους, αναρχικούς, φασίστες, αλλοδαπούς, ΟΛΟΥΣ!  Δεν είναι "αποψη" αυτη.

Τους "περήφανους ελληνες" γενικά τους θεωρω αστείο. Γελάω μαζί τους όπως θα γελάσω αν δω έναν μαλάκα να πατάει μια κουράδα. Μέρες σαν τη σημερινή ομως, τους βρίσκω απλά pathetic. Και απάνθρωπους.