Τα video games ειναι μια πολυ ειδικη κατηγορια διασκεδασης. Ο καθενας μπορει να αφιερωσει λιγες ωρες να δει μια ταινια ή μια σειρα και να μοιραστει μαζι σου την εμπειρια. Ακομα και τα βιβλια που παιρνουν λιγο παραπανω χρονο και απαιτουν περισσοτερη αφοσιωση μπορεις να τα προτεινεις σε κοσμο που δεν ειναι πολυ του διαβασματος και, αν επιμεινεις αρκετα μπορει ο αλλος να τα διαβασει. Αλλα στην περιπτωση των παιχνιδιων το "Πρεπει να το δεις αυτο" δεν ειναι ευκολη υποθεση. Δεν ειναι ευκολη υποθεση γιατι ενα παιχνιδι δεν απαιτει μονο πολυ περισσοτερο χρονο, απαιτει επισης να εχεις καποια skills για να το παιξεις. Και οταν λεω skills αναφερομαι σε απλα πραγματα οπως να μπορεις να χειριστεις το ποντικι και το πληκτρολογιο μαζι και να εχεις μια καποια οικειοτητα μεσα σε 3D περιβαλλον. Το να καταφερνεις να επιζησεις μεσα στο παιχνιδι ερχεται δευτερο. Και φυσικα ειναι και το θεμα του ιδιου του υπολογιστη. Ενταξει να υποθετεις οτι ολοι πια διαθετουν εναν αλλα το να εχει ενας μη gamer μηχανημα που να μπορει να τρεξει παιχνιδια τελευταιων ετων ειναι αυτο που λενε στο χωριο μου "fat chance".
Παλιοτερα ηταν ισως λιγο πιο ευκολο μιας και τα παιχνιδια που αξιζαν για την ιστορια τους ερχονταν σε μορφη point and click adventures χωρις πολλες απαιτησεις τοσο απο το hardware οσο και απο τον παιχτη (περα του να εχει IQ λιγο πιο ψηλα απο τον Bush). Σημερα, με ολο και περισσοτερα παιχνιδια να δινουν αρκετη βαση στην ιστορια περα του gameplay η αναγκη να μοιραστεις αυτη την εμπειρια με τους μη gamers φιλους σου γινεται ολο και μεγαλυτερη. ΟΚ, ας αφησουμε το Half Life 2 στην ακρη. Ναι, εχει ομορφο story και απο τους καλυτερους τροπους αφηγησης του που εχετε ποτε δει αλλα ειναι η συνολικη εμπειρια του να το παιζεις που το ξεχωριζει. Αλλα, πως μπορω να μην θελω να μοιραστω την ιστορια του Jade Empire με τον φιλο μου τον Ted ή, στην προκειμενη περιπτωση, το Portal με ολους? Γιατι, το Portal εν ολιγης ειναι 'The perfect game'.
Για αρχη εχουμε την ιδια την τεχνολογια των portals που εγω προσωπικα ειδα να εφαρμοζεται πρωτη φορα στο Prey. Αλλα ενω εκει ηταν απλα ενα ακομα κομματι τις περιεργης αχριτεκτονικης του εξωγηινου mothership, εδω στηριζει ενα ολοκληρο παιχνιδι, δινοντας μας 19 levels με μια εντελως νεα γενια puzzles, κανοντας αυτο που εκανε και το Half Life 2 τεσσερα χρονια πριν με τα physics puzzles του. Και ναι, στην επιφανεια το Portal ειναι ενα puzzle game και ακομα και αν σταματαγε εκει θα ηταν 3 απο τις καλυτερες ωρες που θα ειχατε περασει μπροστα απο το PC σας.
Αλλα δεν σταματα εκει. Γιατι πισω απο τα αποστειρωμενα test chambers κρυβεται μια πολυ πιο σκοτεινη πραγματικοτητα και κατω απο την φαινομενικα απλοικη ιδεα του Portal κρυβεται ενα adventure με μια αρτια δομημενη ιστορια με φοβερο humor, ενα expanded universe που συνεχιζει εξω απο τα ορια του παιχνιδιου (αλλα δεν χανει την μαγεια του αν παραμεινεις μονο μεσα σε αυτα τα ορια), ενα απο τα πιο γλυκα και απροσμενα endings και ισως ο καλυτερος AI character που εχει υπαρξει ποτε σε παιχνιδι.
Το Portal ειναι μικρο. Γυρω στις 2 με 3 ωρες για εναν εμπειρο παιχτη να το ολοκληρωσει. Αλλα μεσα σε αυτες τις 3 ωρες χωρεσαν μερικα απο τα καλυτερα puzzles των τελευταιων χρονων, ανεπτυξαν μια ολοκληρη και πλουσια μυθολογια, αφηγηθηκαν μια τελεια ιστορια και μας εκαναν να σπαζοκεφαλιασουμε, να γελασουμε, να ενδιαφερθουμε, να τραγουδισουμε, να δακρυσουμε και, αν ολα αυτα δεν ηταν αρκετα, να ερωτευτουμε παραφορα εναν κυβο.
Οποτε, το λεω για αλλη μια φορα: Παιξτε το Portal! I can't emphasize more on this.
Η αγαπη μου για την Sony δεν εχει ορια. Οπως και τα αυτια του τεραστιου play-doh κουνελιου. Και keep in mind οτι ολο αυτο ειναι stop motion animation, ε. Οντως χτισανε ενα τεραστιο (10 μετρα ψηλο) play-doh κουνελι στη μεση τις Νεας Υορκης. Για να μην αναφερω τους 2.5 τοννους πλαστελινης και τα 200 κουνελια φτιαγμενα απο αυτην. Ευχαριστουμε για αλλη μια φορα, Sony, που γεμιζεις φως και χρωμα τις καρδιες μας.
Ολη αυτη η κουβεντα για το Bioshock μου εφερε θυμησες απο αλλα, καλυτερα παραδειγματα storytelling. Χωρις πολλες κουβεντες λοιπον, οι 10 καλυτερες στιγμες σε παιχνιδια που ενιωσα οτι ανταμοιβομαι για τις ωρες που εχω ξοδεψει παιζοντας. ξαναλεω, το top 10 αυτο ειναι κυριως story-wise μιας και το ιδιο το gameplay ενος παιχνιδιου μπορει να ειναι πολλες φορες αρκετο απο μονο του.
Oh, by the way, να ειστε σιγουροι οτι θα υπαρχουν πολλα heavy spoilers πιο κατω οποτε, προσοχη.
10. Oblivion - A brush with death quest Οχι ακριβως μερος της ιστοριας αλλα scripted nevertheless, το Brush with death με εκανε να λατρεψω το Oblivion ακριβως επανω στη στιγμη που ολο μου το ενδιαφερον ειχε χαθει. Το λαθος που ειχα κανει ηταν να αρχισω να παιζω με τον ιδιο τροπο που ειχα παιξει το Morrowind παλιοτερα. Δηλαδη να παρω τα ορη και τα λαγκαδια και να εξερευνησω ολο τον κοσμο πριν πιαστω με το main quest. Αυτο, απ' οτι ανακαλυψα στην πορεια, δεν ειχε το ιδιο effect που ειχε στον προκατοχο του. Περισσοτερα γι αυτο πιο κατω.
9. F.E.A.R. - Paxton Fettel is dead. ΟΚ, εχεις ξοδεψει απειρες ωρες σε αυτο το υβριδιο japanese horror movie και S.W.A.T. action game και εχεις ξενερωσει απιστευτα απο την συνεχη αποτυχια του να σε κανει να τρομαξεις. Το gameplay απο την αλλη ειναι διασκεδαστικοτατο οποτε συνεχιζεις να παιζεις με σκοπο να φτασεις eventually στον μεγαλο κακο, οπου περιμενεις να εχεις μια τεραστια μαχη και να σωσεις και την damsel in distress. Και με το που τον βρισκεις, η damsel που λεγαμε ειναι ηδη νεκρη, ο κακος σου ζηταει να τον σκοτωσεις, τον πυροβολεις μια φορα στο κεφαλι και πεφτει κατω και ολα τα drones του μενουν ανενεργα χωρις αυτον να τα κατευθυνει τηλεπαθητικα. ΟΚ... now what? Εκει ηταν η πρωτη φορα που πραγματικα τρομαξα στο F.E.A.R. μιας και δεν ηξερα τι με περιμενει. Και μιλωντας για το F.E.A.R. πρεπει να αναφερω την καταπληκτικη σκηνη του τελους του. Μπορει να ηταν too little, too late αλλα καταφερε να ανεβασει το παιχνιδι μερικες θεσεις πιο πανω στην εκτιμηση μου.
8. The Dig - The journey to Cocytus Ah, The Dig. Αγαπημενο golden age adventure με τις υπογραφες τοσο της LucasArt οσο και του ιδιου του Steven Spielberg. Και ενω ολο το παιχνιδι ειναι spotless σεναριακα, η εισαγωγη και μονο φτανει για να σε γεμισει μαγεια και να αποτυπωσει για παντα το The Dig στην καρδια σου.
7. Morrowind - Getting yourself lost Οκ, αυτο δεν ειναι τοσο σεναριακο, αλλα αν σκεφτεις πως, περα του main quest, το σεναριο τετοιων παιχνιδιων ειναι το οτι δεν εχουν σεναριο, it's ok. Οποτε, εχω ξεκινησει να παιζω και αρχιζω οπως ειπα παραπανω για το Oblivion να τριγυρνω ασκοπα και να γνωριζω το περιβαλλον μου. Φυσικα, μιλαμε για το Morrowind το οποιο δεν ειχε ουτε ανοιχτο χαρτη, ουτε waypoints ουτε τιποτα και τα παντα επρεπε να τα ανακαλυψεις μονος σου. Αφησα λοιπον την τελευταια πολη πισω μου και αρχισα να προχωρω μεχρι να βρω την επομενη. Ελα ομως που δεν την εβρισκα. Μετα απο μερες, βρισκω τον εαυτο μου στη μεση του πουθενα, με το inventory μου φισκα, το life and mana μου στο μηδεν, χωρις σιροπια και αηδιες και χωρις φυσικα proper skills μιας και ημουν ακομα level too-small-to-mention. Και τοτε, μεσα στη νυχτα, ειδα στον οριζοντα να ξεπροβαλλουν τα κτιρια της Vivec. Ξερω οτι ακουγεται πολυ geek αλλα ενιωσα τοτε οτι πραγματικα βρισκομαι σε αυτον τον κοσμο, κατι που λιγα games καταφεραν να μου το δωσουν.
6. Knights Of The Old Republic - You are Revan Ε, ναι. Μπορει στη θεωρεια να μην ηταν τιποτα περισσοτερο απο ενα variation του 'I am your father' αλλα ηταν καλογραμμενο, με ολη τη μαγεια της original Star Wars τριλογιας και δικαιως εχει τον τιτλο του καλυτερου Star Wars game των τελευταιων χρονων.
5. Psychonauts - Lungfishopolis Τι τελειο game! Μια μικρη παυση για να πω ευχαριστω για αλλη μια φορα στον Dim που με πιεσε να το παιξω πολυ μετα απο οταν βγηκε. Right, Psychonauts λοιπον. Δυσκολο να διαλεξω αγαπημενη στιγμη αλλα αν επρεπε, το Lungfishopolis ηταν το level που με εκανε να παω να ξυπνησω την Μελ και να τη συρω στο σαλονι για να το δει. Οποτε ναι, αυτο, με πολυ κοντα το Milkman Conspiracy.
4. The Longest Journey - The whole fucking game Ναι ΟΚ, μιλαμε για το αγαπημενο μου adventure οποτε δεν θα μπορουσα να εχω 'αγαπημενη' σκηνη μιας και απο την αρχη μεχρι το τελος νιωθεις οτι ανταμοιβεσαι που παιζεις. Αλλα και παλι, αφου μιλαμε για αγαπημενες στιγμες και οχι παιχνιδια θα πω την τελευταια σκηνη του παιχνιδιου, μονο και μονο επειδη με κανει καθε φορα που το παιζω να κλαιω. ...Απο ευτυχια.
3. Half Life 2, episode 0ne - The first five minutes. Στα οποια πεντε πρωτα λεπτα αναφωνησα "ΝΑ πως γραφονται τα παιχνιδια" Ε, Να λοιπον. Να πως κανεις integrate την ιστορια σε ενα FPS χωρις να βαζεις ολη την ωρα τον παιχτη σε pause για να δει cut-scenes και χωρις να καθεσαι να μαζευεις journals, for fuck's sake. Μετα απο δυο χρονια που ειχαν περασει απο τοτε που επαιξα το HL2 και μετα απο πολλα καινουργια και 'καλυτερα' παιχνιδια, εβαλα να παιξω το episode one για να θυμηθω γιατι το HL2 ειναι το καλυτερο παιχνιδι ever.
2. Jade Empire - He IS The Glorious Strategist. "You have made me proud. Everything has gone as it should. Your abilities have grown immensely, but it also does my heart good to see that you have remembered the basics of what I taught. Even the flaws." Nuff said. Το σαγονι μου δεν ξαναγυρισε ποτε στην ιδια θεση που ηταν απο τοτε.
1. Gabriel Knight 3 - The Ending. Μετα απο ενα ολοκληρο παιχνιδι με την πλοκη του απλωμενη σε 40 σημεια και πηδωντας απο το ενα theme στο αλλο, ερχεται το τελος για να τα δεσει ολα μαζι, κανοντας το Gabriel Knight 3 ενα απο τα πιο καλογραμμενα παιχνιδια ever που, αν το ειχε παιξει ο Dan Brown οχι μονο δεν θα τολμουσε να γραψει το DaVinci Code του αλλα θα σερνοταν πισω στη μιζερη τρυπα απο την οποια βγηκε και θα μας αφηνε ησυχους. 10 χρονια μετα, παραμενει αξεπεραστο δειγμα γραφης, οχι μονο σε game αλλα γενικοτερα.
Μολις τελειωσα το Bioshock και ειπα να δωσω και γω την αποψη μου για το "καλυτερο shooter της χρονιας". Ε, συγγνωμη που δεν εχω κατουρηθει επανω μου αλλα αυτο το κραταω για καλυτερα παιχνιδια. Οχι, δεν ηταν "κακο" ακριβως, απλα δεν ειχε σε καμια περιπτωση αυτο το extra oomph που θα το εκανε golden για μενα.
Η ατμοσφαιρα ηταν εκει, το ιδιο και το story... υποθετω. Βλεπετε, ενα καλο story πρεπει να ειναι και καλα γραμμενο. Γενικα με απογοητευει καθε φορα που βλεπω/παιζω κατι και πρεπει να φανταστω ποσο καλο θα ηταν αυτο αν επεφτε σε καλυτερα χερια. Στα χερια τις Bioware ας πουμε.
Αλλα ας αρχισουμε απο την αρχη: Βρισκομαστε στο 1960. Ο ηρωας μας πεφτει με το αεροπλανο του στη θαλασσα. Ωραια μεχρι εδω. Βρισκει ενα φαρο ο οποιος ειναι στην πραγματικοτητα η εισοδος προς μια θαυμαστη υποθαλασσια πολη ονοματι Rapture. Περιφημα μεχρι εδω. Με το που φτανει στη Rapture παιρνει εναν ασυρματο και ενας τυπος αρχιζει να του μιλαει δινοντας του διαρκως οδηγιες για το που να παει και τι να κανει. Πρωτη απογοητευση. Ολες οι ευκαιριες να εντυπωσιαστεις ως παιχτης απο το παραξενο και ξενο περιβαλλον στο οποιο βρεθηκες πηγαν απο αυτη τη μερια του σιφονιου. Ειστε τρελοι? Εχετε την ευκαιρια να κανετε τον αλλον να πει "Ω ρε μαλακα, που βρισκομαι?" και αντι αυτου, τον πετατε με την μια στο παιχνιδι αφηνοντας τον να θαυμασει την Rapture μονο κοιτωντας τα ψαρια μεσα απο θολα παραθυρα. Story-wise, (και κοιταω παντα την ιστορια στα παιχνιδια που παιζω) παιρνει μηδεν. Και μην ακουσω τιποτα τωρα για τις κασσετες που παιρνεις κατα την διαρκεια του παιχνιδιου και μαθαινεις καλυτερα την ιστορια. Ναι, μη χεσω. Παρομοιες μεθοδους οταν τις βλεπουμε σε ταινιες βριζουμε. Δεν καταλαβαινω γιατι πρεπει να ανεχομαστε προτογονους και κακους τροπους διηγησης στα παιχνιδια.
Το gameplay απο την αλλη δεν εχει να δωσει τιποτα το καινουργιο. Τιποτα ομως. Ειναι περιττο να κατσω να γραψω το πως αλλα παιχνιδια του ειδους (και οχι μονο το Half Life) εχουν δωσει πολυ περισσοτερα απο το "Πηγαινε εκει - Ωχ, οχι, μπλοκαρε η πορτα, κανε αυτο και πατα τον διακοπτη που γυαλιζει, και καθως το κανεις πυροβολησε και τους ανισυχητικα πολλους κακους που σου την πεφτουν απο καθε γωνια". Καταλαβαινω οτι μερικες φορες χρειαζεται το παραδοσιακο FPS για καποιους αλλα Game of the year this is not.
Μιλωντας για το story πιο πανω, προς τη μεση του παιχνιδιου το θυμηθηκαν και ειχε μια καλη στιγμη που με τσατισε ακομα περισσοτερο επειδη πηγε χαμενη, τοσο εξαιτιας του υπολοιπου παιχνιδιου, οσο και απο το cartoonish "muahahaha" που την ακολουθησε.
Α, ναι. Και κατι αλλο. Το Bioshock εχει δυο τελη. Ενα καλο και ενα κακο που και τα δυο ειναι μαπα. Το κακο ηταν σαν να βαρεθηκαν την ωρα που το εκαναν ("Ε, καναμε το καλο, βαλε τωρα να ειναι και καλα κακος και τελειωνε να το πακεταρουμε") ενω το καλο ηταν σαν κακο romantic comedy.
Σε περιπτωση που δεν το ξερετε ή δεν το εχετε καταλαβει ως τωρα, βλεπω πολλες σειρες. Και φετος, η Δευτερες ειναι μερα γιορτης για τους φιλους της Αμερικανικης TV. Σε αντιθεση με αλλες μερες που υπαρχουν δυο - τρεις σειρες που με ενδιαφερουν, την Δευτερα γινεται χαμος. Μετρηστε: Απο τις σειρες που συνεχιζουν εχουμε Heroes, How I met your Mother, Weeds και, αντε και το Prison Break (που εχω να δω την μαλακια απο το season 2 αλλα ακομα την μαζευω ελπιζοντας να την δω καποια στιγμη). Απο τις καινουργιες τωρα, Εχουμε το Chuck, Journeyman, Aliens in America, Californication και μια αηδια sitcom που ονομαζεται The Big Bang Theory και ειπα να συνεχισω να το παρακολουθω γιατι χρειαζομαι και μια - δυο σειρες που μπορω να βαζω να παιζουν στο background οσο κανω αλλες δουλειες. Ε, βαλτε σε ολες αυτες και τα καθημερινα Daily Show και Colbert Report και φτανουμε τις 11 σειρες μεσα σε μια μερα. Αν βαλουν και το Lost Δευτερα οπως ακουγεται οτι ισως κανουν, οι νυχτες τις Τριτης (χρειαζεται μια μερα μεχρι να... φτασουν απο Αμερικη εδω) θα ειναι ενα ατελειωτο Nerdrection.
Φυσικα δεν θα παραμεινουν τοσες για ολο το χειμωνα μιας και πολλες απο αυτες θα τελειωσουν συντομα (στο Weeds πρεπει να εχουν μεινει αλλα 4 επεισοδια και καπου εκει πρεπει να ειναι και το Californication) αλλα για την ωρα ειναι η αγαπημενη μου μερα.
