Σκεφτομουνα τωρα που λετε, Πως και ονομασαμε το πρασινο, "πρασινο"? Οχι το χρωμα, εννοω το συνολο της χλωριδας. Ξερετε, το πρασινο.
Ναι, καταλαβαινω πως τους ηρθε. Ειναι στο συνολο του πρασινο. Αυτο που με προβληματιζει ειναι γιατι δεν προσπαθησαν λιγο παραπανω. Εμεις γενικα ειμαστε πολυ επιτηδειοι και υπερφυαλοι με την γλωσσα μας. Τσακω εναν "υπερφυαλο", εναν "ορνιθορυγχο" και δυο "κλωστουφαντουργιες" και τραβα να βρεις τις ριζες τους. Και εκεινη την μερα τι εγινε? Ειχαμε κουραστει απο το να ανομαζουμε τον κοσμο γυρω μας και τεμπελιαζαμε?
"Ουφ, δεν μπορω αλλο ρε Αλάριχε, εχει πιαστει η γναθος μου."
"Ελα, τελειωνουμε. Πες πως θα πουμε και ολο αυτο το πρασινο γυρω μας!"
"Εχμ, Γαιοβλαστησ... Δε μπορω αλλο, αληθεια! Αστο πρασινο για την ωρα και βλεπουμε!"
...
Τι καμωματα ειναι αυτα? Ακομα και να εβγαλε τελικα μια αλλη ονομασια ο Αλαριχος, σιγα μην επιανε μετα απο αυτο!
"Νεαρε μου, δεν θα επρεπε να πατας την χλωριδα"
"Την Χλωρίδα την ΑΓΑΠΩ, πατερα, και δεν θα το εκανα ποτε αυτο!"
Και μιλωντας για το πρασινο, βρηκα και που το φυλανε ολο το χειμωνα.
1 comment:
Το ήξερα ότι κάπου το φυλάνε. Αλλά ο Θεός δε με αξίωσε να το ανακαλύψω μόνος.
Post a Comment