Friday, April 18, 2008

Everyone's a critic

Περιμενα να ξεφουσκωσει λιγο η ιστορια με τον Guillermo Habacuc Vargas και τον σκυλο του για να δωσω και 'γω τα δυο cents μου πανω σε αυτο. Παντα παραξενευομαι οταν βλεπω ανθρωπους να ευαισθητοποιουνται και να παθιαζονται τοσο πολυ για τοσο μεμονομενα περιστατικα. Ενα απο τα πολλα spams (γιατι εν τελει περι spam προκειται) που ελαβα ειχε μια προσωπικη αποψη πριν ακομα την κυρια ειδηση που ελεγε με μεγαλα, bold και κοκκινα γραμματα (and I quote):

"ΠΟΥ ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙ Ο ΚΑΡΙΟΛΗΣ ΑΠΟ ΑΝΙΑΤΗ ΑΣΘΕΝΕΙΑ ΕΝΩ ΝΑ ΑΙΜΟΡΡΑΓΕΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΟΝΟ ΓΙΑ 200 ΧΡΟΝΙΑ"

Τωρα... Ειμαι σιγουρος πρωτα απ΄ολα οτι δεν αιμορραγεις απο πονο. Το αντιθετο, ναι. Επισης, το να ζησει 200 χρονια το βρισκω περισσοτερο ευχη παρα καταρα. Η ιατρικη θα μπορεσει να κανει κατι για την αιμοραγια και οσον αφορα το αλλο side-effect αυτης της παραξενης ασθενειας, τον διπλασιασμο του οριου ζωης, καλυτερα να μην βρουν ποτε την γιατρια.
Αλλα αυτο που μου εκανε πραγματικα εντυπωση ειναι το παθος με το οποιο ο ανθρωπος αυτος εξεφρασε την οργη του. Σιγα ρε φιλε! Ενα "τι μαλακας" νομιζω θα ηταν αρκετο σε αυτην την περιπτωση, ειδικα οταν η απαντηση του ιδιου ανθρωπου επανω σε πιο "κοινοτυπα" κακα (serial killers, dictators, mob bosses, etc) θα ηταν μαλλον "Να μπουν φυλακη". Ισως ο τυπος που εγραψε αυτο (ή τυππισα. Νομιζω ηταν τυππισα) ζει σε ενα μικρο χωριουδακι στα περιχωρα μιας μαγικης χωρας οπου τα ζωα του δασους τραγουδουν και το μεγαλυτερο κακο που μπορει να συμβει ειναι να πατησει κανενα αγκαθι ενας μονοκερος.

Στο μεταξυ, στον αληθινο κοσμο, τα πραγματα κυλουν κανονικοτατα. Ανθρωποι και ζωα γεννιουνται και πεθαινουν randomly κρατωντας το οικοσυστημα σε ισορροπια.
Ο θανατος της διπλανης μας πορτας θα μας σοκαρει περισσοτερο απο τους εκατονταδες ανθρωπους που χανουν την ζωη τους καθε λεπτο απο εντελως ηλιθιους και τυχαιους λογους (χωρις να μετραω πολεμους, πεινα και αλλους καβαλαρηδες) αλλα αν κοιταξεις τον κοσμο απο ψηλα (ντρεπομαι που μου ηρθε ο Χατζης στο μυαλο) θα δεις οτι τα παντα κυλανε ρολοϊ.

Οσο για το ιδιο το περιστατικο, φυσικα και δεν υπεγραψα κανενα petition. Δεν θα ηξερα απο που να αρχισω. Να το κρινω ως εργο τεχνης? Δεν ειναι λιγο υπερβολικο να υπογραφεις να σταματησει καποιος να δημιουργει επειδη απλα δεν σου αρεσει αυτο που φτιαχνει? (I'm looking at you, Uwe Boll haters)
Με την ιδια λογικη, που ειναι το δικο μου petition για την heavy metal, ε? Γιατι δηλαδη ο Ozzy να δαγκωνει νυχτεριδες? Αυτες ψυχη δεν εχουν?
Ή ακομα καλυτερα, θεος φυλαξει, το γυμνο! Μα ειναι πραγματα αυτα τωρα? Να βλεπει ολος ο κοσμος τα τσιτσια της αλληνης? Τεχνη ειναι αυτο?
Παλι καλα που, εν τελει οι πουριτανοι δεν εχουν τοση δυναμη οσο νομιζουν.

Να το κρινω ως κτηνωδια? Νομιζω το καλυψα αυτο παραπανω. Σε κλιμακα κτηνωδιων νομιζω θα ερχοταν λιγο πιο κατω απο το να βγαζεις τα φτερα μιας μυγας. (Οποιος το κανει by the way, να πεθανει ακαριαια για 300 χρονια απο πονο)

Υπαρχει ενας λογος για τον οποιο θα υπεγραφα. Απο υποκρισια. Διοτι ειναι καλο που και που να δειχνεις ποσο ευαισθητοποιημενος εισαι, υπογραφοντας ενα petition εδω, λεγοντας ποσο σε ενοχλει που πεθαινουν παιδακια στην Αφρικη απο εκει και που και που κλεινοντας το φως για να σωσεις το περιβαλλον.
Ευτυχως δεν ειμαι τετοιος ανθρωπος και ξερω οτι υπαρχουν κι αλλοι σαν εμενα.

Παντως απο ολο αυτο μου ηρθε μια ιδεα για κατι καταχωρισεις πιτας που εφτιαχνα αυτες τις μερες. Και για να αποφυγω τα petitions, δεν εβαλα τον actual σκυλο του Vargas.


2 comments:

BunnyDee said...

High Five!

...Όσο για τον Dr Boll, σιγά μη μαζευτούν 1 εκατομμύριο υπογραφές, σε αυτό το interwebbe! Απλά έχει πλάκα να τον μισείς!

CitizenMac said...

Well, γενικά αντιπαθώ τις internet petitions και αποφεύγω να τις υπογράφω, δε θα θρέψω εγώ τις spam farms αυτού του κόσμου :P

Και στην τελική, ο τύπος τη δουλειά του την έκανε. Και γι' αυτόν μιλάει ο κόσμος, και συν τοις άλλοις προκάλεσε αντιδράσεις και έντονα συναισθήματα στον κόσμο - κάτι που arguably θα μπορούσε να είναι ένας ορισμός της "τέχνης".

Το εκνευριστικό στην όλη ιστορία είναι πραγματικά αυτός ο ακτιβισμός του καναπέ - ή σ'αυτή την περίπτωση, της καρέκλας του υπολογιστή, όπου σοκαρόμαστε όποτε θυμόμαστε, τη στιγμή που γύρω μας γίνονται συνεχώς πολύ χειρότερα πράγματα.