Εν μέσω ενός πολέμου, περπατάμε σκυφτοί. Το Σύνταγμα ειρηνικά κλειστό. Γυρω μας τα νεα και οι φήμες διαδίδονται απο στόμα σε στόμα. "Καιγονται πάλι τα εξάρχεια".
Μια πορεία κόβει την Πειραιώς στα δυο. Κάποιος σπάει το φανάρι. Η τεχνόπολις σκοτεινή, άδεια, με τις πόρτες κλειστές. "There's nothing to see here, kids. Move along".
Πλησιάζουμε την πόρτα. Ξέρουμε οτι κάτι υπάρχει. "Ηρθαμε για το πάρτυ" Προχωράμε στο σύνθημα ψιθυριστά. "Τα ραπανάκια δεν ανθίζουν τον χειμώνα". Η πόρτα ανοίγει για εμάς. "Πίσω αριστερά, παιδιά"
Τα βαριά παλτά της επανάστασης βγαίνουν. Μέσα κόκκινα χαλιά, ψεύτικοι πολυέλαιοι, Nu rave και free drinks. We mingle.
Βγαίνουμε έξω για ένα τσιγάρο. Ο αέρας φέρνει απο μακριά ήχους σειρήνων και κρότων. Κάτι γίνεται πάλι. Κανείς δεν ξέρει τι αλλά όλοι άκουσαν από κάτι. Οι φήμες συνεχίζονται. Καποιοι πηγαίνουν να δούν.
"'Ακουσα σειρήνες", "Έριξαν δακρυγόνα", "Τελείωσαν τα ποτά", "Εσπασαν το Mamacas", "Καλά του έκαναν", "Το παρτυ θα κλέισει σε μια ώρα. Θέμα ασφάλειας.", "Το μπαρ ανεφοδιάστηκε"
Μπαινουμε πάλι μέσα.
Η καρδιά μας είναι βαριά καθώς συνειδητοποιούμε την αλήθεια: Τα μπαλόνια είναι το σύμβολο της χαράς και της ευτυχίας. Και σκάνε.
Χορεύουμε μέχρι το τέλος και μετά βρώμικο σε μια άδεια πλατεία Κεραμεικού και υποκατάστατο του πάρτυ στο K44 οπου ένα ζευγάρι κυριαρχούσε στην πίστα. Ένα ζευγάρι που την άλλη μέρα θα μπορεί να πεί "Πω, πω, χορέψαμε χθές" και να το εννοεί.
Η νύχτα τελειώνει με το δικό μας σύνθημα. "Το Ugly Betty γαμάει το Gossip Girl" (c) Κατερίνα.
No comments:
Post a Comment