Act I: Unfamiliar streets
Δώσαμε ραντεβού με τους ξενιτεμένους φίλους μου, που έλειπαν σε όλη την Ευρώπη αυτή τη περίεργη βδομάδα, στο σημείο που πάντα δίνουμε ραντεβού. Μόνο που η Μεσολογγίου, οπως σωστά είχε δηλώσει ο Χάρης στην άρχη των επεισοδίων, δεν ήταν πια ο ίδιος δρόμος. Η γωνία Μεσολογγίου και Τζαβέλα είχε ανεπίσημα μετονομαστεί σε γωνία Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου 15 ετών και αντί για αμέριμνες παρέες υπήρχε ενα σκυφτό ευλαβικό πλήθος. Αντί για μηνύματα με σπρέυ μια ταπετσαρία γραμμάτων κάλυπτε τους τοίχους και η ευχάριστη οχλαγωγία είχε δώσει τη θέση της σε μια βαριά σιωπή που έσπαγε που και που το περαστικό μηχανάκι ή το χαρούμενο ringtone του κινητου του Χάρη.
Αφού μαζευτήκαμε και αγκαλιαστήκαμε κινήσαμε προς τον προορισμο μας, περνώντας από την Στουρνάρη, αφήνοντας την προσωπική μας πολεμική ρεπόρτερ να μας ξεναγήσει και να μας διηγηθεί το δικό της χρονικό των ημερών που έζησε πρώτη γραμμή. Η Στουρνάρη, χωρίς παρκαρισμένα αμάξια έμοιαζε ξένη, δείχνοντας το πραγματικό της μέγεθός και το πιο εικονικό μαγαζί της silicon valley της Αθήνας είχε γίνει απο συμβολο τεχνολογίας σε σύμβολο αγώνα. Η γωνία του Παπασωτηρίου είναι ακόμα κλειστή με δύο καμμένα αμάξια και κάδους. Τα φανάρια είναι όλα σβηστά. Εικόνες απο το πρόσφατα παιγμένο Fallout 3 ζωντανεύουν μπροστά μου. Το tour συνεχίζεται και έξω απο τα εξάρχεια. Πατησίων, Ομόνοια, Πειραιώς.
Act II: Μεταξουργείο.
- Ωραία περιοχή το Μεταξουργείο.
- ...Οχι, δεν είναι.
- Ναι, όχι δεν είναι αλλά ξέρεις τι εννοώ. Είναι... ενδιαφέρουσα.
Το Αστάρι δεν είναι αυτό που βάζουν στους τοίχους για να πιάσει απο πάνω η μπογιά? Σίγουρα είναι κάτι που δεν τρώγεται. Κάτσαμε, φάγαμε και είπαμε πως περάσαμε και τι μάθαμε τη βδομάδα που είμασταν χωριστά, έχοντας μερικά απο τα παραδοσιακά προϊόντα της Ολλανδίας (τσόκαρα, τουλίπες) να συνοδεύουν την βραδιά μας. Επίσης, μου εξήγησαν επιτέλους τι είναι ένας κρατιστής και τους λόγους για τους οποίους δεν είμαι. Φίλε P5ycho, καλύτερα να είχες πάρει αυτό πίσω και να είχες επιμείνει στο "τελειωμένος πανηλίθιος".
Act III: Hidden places and long dead emperors
Παίρνοντας τον δρόμο της επιστροφής μέσα από τα στενά του Μεταξουργείου βρεθήκαμε σε έναν ακόμη φανταστικό κόσμο. Ένα μεγάλο τείχος με υπερβολική περίφραξη φύλασε μια εντελώς άδεια αλάνα. Φαινομενικά άδεια, αλλά τόσο μεγάλη που θα μπορούσε να χωρέσει ένα ολόκληρο κτίριο. Ένα κτίριο αόρατο στην αντιληψη μας, οπού όλοι μας έχουμε υπνωτιστεί για να μην βλέπουμε. Όπως το lair του Shiwan Khan στο The Shadow.
Και, σαν οι δρόμοι να ήθελαν να ενισχύσουν αυτή τη φαντασίωση, μας οδήγησαν στα πραγματικά Headquarters της περιοχής.
Το μεγάλο κτίριο με τα τεράστια χρυσά γράμματα είναι, όπως μας πληροφορεί η ταμπέλα από κάτω, κινέζικο εμπορικό κέντρο. Το Attica της China Town. Αλλά μην γελιέστε από την βιτρίνα. Μέσα, νεκροί παντοδύναμοι αυτοκράτορες συνομωτούν για την κυριαρχία του κόσμου και αρχαία μυστικά μαγείας και δύναμης ανταλλάσουν χέρια. Ο κινδυνος είναι μεγάλος, μα μη φοβάστε. Το φεγγάρι από πάνω υπόσχεται ήρωες.
No comments:
Post a Comment