Καλά Χριστούγεννα

Τι τελειότητα είναι αυτή? Δεν έχω λόγια.



Via Σπιτόσκυλο.

Κινηματογραφικές Προτάσεις

Αν βαρεθήκατε να τρέχετε σε επεισόδια ή να τρομοκρατήστε από τις ειδήσεις, να μια ωραία κλασική ταινία που βρήκα στην βιντεοθήκη μου και την προτείνω ανεπιφύλαχτα.

Τώρα, ο λόγος που αυτή η ταινία βρίσκεται στην βιντεοθήκη μου είναι επειδή παίζει ο Bruce Campbell.

Round Two

Οι πολεμικοί μου ανταποκριτές με ενημέρωσαν οτι τα καινούργια δακρυγόνα από το Ισραήλ είναι τόσο αποτελεσματικά που σχεδόν έδωσαν συγχαρητήρια στην ελληνική αστυνομία για την πετυχημένη αγορά. Ανώνυμοι πάνκιδες παθόντες δήλωσαν μετά την ρίψη ενός: "Πωπωω, πως απλώνεται έτσι ρε μαλάκα. Σα μουνί" (ρεπορταζ από την ποδηλάτρια φίλη και συνπαθούσα)

Η εν λόγω αγορά ήταν μέρος της κυβερνητικής προτοβουλίας "Σύγχρονος Μπάτσος" με σκοπό την αναβάθμιση της αστυνομίας και προήλθε μετά απο ακύρωση του προηγούμενου σχεδίου να εξοπλίσουν τις ειδικές δυνάμεις καταστολής με segways όπως βλέπετε και στην φωτογραφία πιο κάτω.


Αν και στην Κίνα φαίνεται να είχε επιτυχία, οι υπέυθυνοι του σχεδίου αποφάσισαν να μην προχωρίσουν σε αυτή την αγορά μετά από αντίρρηση του ύπευθυνου δημόσιας εικόνας, του προγράμματος, ο οποίος δήλωσε "Θα μας πάρουν με τις πέτρες ακόμα και χωρίς επεισόδια". (φωτογραφία από το Big Picture)

Στο μεταξύ, η επιστημονική κοινότητα του πλανήτη έχει συγκλονιστεί μετά από την πολυαναμενόμενη κυκλοφορία του Periodic Table of Awesoments από το Dapperstache.


Ειδικοί προειδοποιούν για τον ενδεχόμενο κίνδυνο οτι ο πίνακας ειναι τόσο Awesome που θα έπρεπε να υπάρχει στον πίνακα, κάτι που θα οδηγούσε σε παράδοξο και πιθανότητα δημιουργίας μαύρης τρύπας (Bh).

Μιλώντας για awesome πράγματα, έπεσα χθές επάνω στο site της U.S. Air Force. Κάντε κλίκ στο λίνκ και αφού φορτώσουν τα τρία λίνκς (Air, space, cyberspace) πατήστε τα για να δείτε όλα τα διαφορετικά animations που έχουν κάνει στην Γή. (αν και, μόνο το rendering των ωκεανών θα ήταν αρκετό να σας πετάξει τις κάλτσες.)

Καταπληκτική δουλειά, το internet του μέλλοντος και τα λοιπά, και μιλάμε μόνο για την εισαγωγική σελίδα. Πιο μέσα έχει δεκάδες high quality flash games, cutting edge web technologies και πολυ προπαγανδα. Χαλάλι τους λέω εγώ. Best of web.

Και για σύγκριση, δείτε και το αντίστοιχο ελληνικό. Αυτό το παπάρι.

Nova. Πετυχημένη διαφημιστική καμπάνια ή διαστημόπλοιο?

Κάθομαι εδώ και μια βδομάδα και λέω σε όλο τον κόσμο πόσο καταπληκτική είναι η καινούργια διαφημιστική καμπάνια της Nova, έχοντας δει μόνο δυο από τα έξι TV spots.

Και μετά από ένα βράδυ που διηγόμασταν ο ένας στον άλλον αυτές που είχε δεί ο καθένας και κοντέψαμε να πάθουμε κακό απο τα γέλια, έφαγα όλο το internet να τις βρω αλλα μάταια.

Έφτασα λοιπόν στο σημείο προχθές να στείλω e-mail στο nova λεγοντας τους να τις βάλουν κάπου οnline να τις βλέπει ο κόσμος και σήμερα, συμπτωματικά ή μη, βρίσκονται στην κεντρική σελίδα του καναλιού, κάτω κάτω.

Best campain ever, λέμε.

Απ' τα αλώνια στα σαλόνια

Και από το "μυστικό" πάρτυ στη μέση του πολέμου του Σαβάτου, στο γιαλατζί Upper East Side του Manhattan, όπου δεκάδες Σερίνες και Τζένες διασκέδασαν με τα λεφτά του περιοδικού Free και των χορηγών του.

Στην είσοδο είπαμε τα ονοματα μας στην κοπέλα για να κοιτάξει την guest list της αλλά ο πορτιέρης την σταμάτησε λέγοντας της "Δεν χρειάζεται, τα παιδια ειναι ΟΚ, μπαίνουν". Καλά, όλοι μπαίνουν ψηλέ αλλά thanks για το boost.

Και μέσα, η τεμπελιά μας να πιάσουμε τραπέζι και καναπέ μας έβγαλε κερδισμένους αφού ερχόταν αγκαζέ με ένα μπουκάλι τεκίλα το οποίο ήπιαμε όλο για να μην στεναχωρήσουμε τους οικοδεσπότες μας, χαζεύοντας τις χορευτριες με τα δερμάτινα εσώρουχα.


Σε ευχαριστούμε, Free για την ψευδαίσθηση οτι έχουμε λεφτά και για το hangover που είχα όλη μέρα σήμερα στην δουλειά.

You know you love me, Xoxo, Than van Der Blu

The Big Picture

Το Big Picture είναι ένα blog με καταπληκτικές φωτογραφίες απ' όλο τον κόσμο, το οποίο παρακολουθώ και το σημερινό του post έχει ως θέμα τις εδώ εξεγέρσεις, προσφέροντας μερικές απίθανες φωτος. Ποστάρω εδώ τις αγαπημένες μου και πηγαίνετε εκεί για τις υπόλοιπες.

Μπάτσοι φλαμπέ. Και αναρωτιόμουν πως και δεν αρπάζουν ανάμεσα σε τόσες φωτιές.

Κούκλες βιτρίνας που καίγονται. Τρείς πίπες στον φωτογράφο για την πιο horror pic των ημερών.


Motherfucking LASERS and shit! Το RPG του δρόμου δεν έμεινε στα σπαθιά και τις βαλίστρες. Και η καλύτερη προσωπικά....


Καλά. Η φωτογραφία είναι απλά από άλλη εποχή! Το χρώμα, η χειρονομία, το κοριτσάκι. Άλλη εποχή λεμε! Τρελά συγχαρητήρια στην φωτογράφο και στα παιδιά που μας αποδεικνέιουν οτι οι hippies δεν έχουν πεθάνει.

City of A Chronicles: City of Shadows

Act I: Unfamiliar streets

Δώσαμε ραντεβού με τους ξενιτεμένους φίλους μου, που έλειπαν σε όλη την Ευρώπη αυτή τη περίεργη βδομάδα, στο σημείο που πάντα δίνουμε ραντεβού. Μόνο που η Μεσολογγίου, οπως σωστά είχε δηλώσει ο Χάρης στην άρχη των επεισοδίων, δεν ήταν πια ο ίδιος δρόμος. Η γωνία Μεσολογγίου και Τζαβέλα είχε ανεπίσημα μετονομαστεί σε γωνία Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου 15 ετών και αντί για αμέριμνες παρέες υπήρχε ενα σκυφτό ευλαβικό πλήθος. Αντί για μηνύματα με σπρέυ μια ταπετσαρία γραμμάτων κάλυπτε τους τοίχους και η ευχάριστη οχλαγωγία είχε δώσει τη θέση της σε μια βαριά σιωπή που έσπαγε που και που το περαστικό μηχανάκι ή το χαρούμενο ringtone του κινητου του Χάρη.

Αφού μαζευτήκαμε και αγκαλιαστήκαμε κινήσαμε προς τον προορισμο μας, περνώντας από την Στουρνάρη, αφήνοντας την προσωπική μας πολεμική ρεπόρτερ να μας ξεναγήσει και να μας διηγηθεί το δικό της χρονικό των ημερών που έζησε πρώτη γραμμή. Η Στουρνάρη, χωρίς παρκαρισμένα αμάξια έμοιαζε ξένη, δείχνοντας το πραγματικό της μέγεθός και το πιο εικονικό μαγαζί της silicon valley της Αθήνας είχε γίνει απο συμβολο τεχνολογίας σε σύμβολο αγώνα. Η γωνία του Παπασωτηρίου είναι ακόμα κλειστή με δύο καμμένα αμάξια και κάδους. Τα φανάρια είναι όλα σβηστά. Εικόνες απο το πρόσφατα παιγμένο Fallout 3 ζωντανεύουν μπροστά μου. Το tour συνεχίζεται και έξω απο τα εξάρχεια. Πατησίων, Ομόνοια, Πειραιώς.


Act II: Μεταξουργείο.

- Ωραία περιοχή το Μεταξουργείο.
- ...Οχι, δεν είναι.
- Ναι, όχι δεν είναι αλλά ξέρεις τι εννοώ. Είναι... ενδιαφέρουσα.


Το Αστάρι δεν είναι αυτό που βάζουν στους τοίχους για να πιάσει απο πάνω η μπογιά? Σίγουρα είναι κάτι που δεν τρώγεται. Κάτσαμε, φάγαμε και είπαμε πως περάσαμε και τι μάθαμε τη βδομάδα που είμασταν χωριστά, έχοντας μερικά απο τα παραδοσιακά προϊόντα της Ολλανδίας (τσόκαρα, τουλίπες) να συνοδεύουν την βραδιά μας. Επίσης, μου εξήγησαν επιτέλους τι είναι ένας κρατιστής και τους λόγους για τους οποίους δεν είμαι. Φίλε P5ycho, καλύτερα να είχες πάρει αυτό πίσω και να είχες επιμείνει στο "τελειωμένος πανηλίθιος".

Act III: Hidden places and long dead emperors

Παίρνοντας τον δρόμο της επιστροφής μέσα από τα στενά του Μεταξουργείου βρεθήκαμε σε έναν ακόμη φανταστικό κόσμο. Ένα μεγάλο τείχος με υπερβολική περίφραξη φύλασε μια εντελώς άδεια αλάνα. Φαινομενικά άδεια, αλλά τόσο μεγάλη που θα μπορούσε να χωρέσει ένα ολόκληρο κτίριο. Ένα κτίριο αόρατο στην αντιληψη μας, οπού όλοι μας έχουμε υπνωτιστεί για να μην βλέπουμε. Όπως το lair του Shiwan Khan στο The Shadow.


Και, σαν οι δρόμοι να ήθελαν να ενισχύσουν αυτή τη φαντασίωση, μας οδήγησαν στα πραγματικά Headquarters της περιοχής.


Το μεγάλο κτίριο με τα τεράστια χρυσά γράμματα είναι, όπως μας πληροφορεί η ταμπέλα από κάτω, κινέζικο εμπορικό κέντρο. Το Attica της China Town. Αλλά μην γελιέστε από την βιτρίνα. Μέσα, νεκροί παντοδύναμοι αυτοκράτορες συνομωτούν για την κυριαρχία του κόσμου και αρχαία μυστικά μαγείας και δύναμης ανταλλάσουν χέρια. Ο κινδυνος είναι μεγάλος, μα μη φοβάστε. Το φεγγάρι από πάνω υπόσχεται ήρωες.

Swing kids

Εν μέσω ενός πολέμου, περπατάμε σκυφτοί. Το Σύνταγμα ειρηνικά κλειστό. Γυρω μας τα νεα και οι φήμες διαδίδονται απο στόμα σε στόμα. "Καιγονται πάλι τα εξάρχεια".

Μια πορεία κόβει την Πειραιώς στα δυο. Κάποιος σπάει το φανάρι. Η τεχνόπολις σκοτεινή, άδεια, με τις πόρτες κλειστές. "There's nothing to see here, kids. Move along".

Πλησιάζουμε την πόρτα. Ξέρουμε οτι κάτι υπάρχει. "Ηρθαμε για το πάρτυ" Προχωράμε στο σύνθημα ψιθυριστά. "Τα ραπανάκια δεν ανθίζουν τον χειμώνα". Η πόρτα ανοίγει για εμάς. "Πίσω αριστερά, παιδιά"

Τα βαριά παλτά της επανάστασης βγαίνουν. Μέσα κόκκινα χαλιά, ψεύτικοι πολυέλαιοι, Nu rave και free drinks. We mingle.

Βγαίνουμε έξω για ένα τσιγάρο. Ο αέρας φέρνει απο μακριά ήχους σειρήνων και κρότων. Κάτι γίνεται πάλι. Κανείς δεν ξέρει τι αλλά όλοι άκουσαν από κάτι. Οι φήμες συνεχίζονται. Καποιοι πηγαίνουν να δούν.

"'Ακουσα σειρήνες", "Έριξαν δακρυγόνα", "Τελείωσαν τα ποτά", "Εσπασαν το Mamacas", "Καλά του έκαναν", "Το παρτυ θα κλέισει σε μια ώρα. Θέμα ασφάλειας.", "Το μπαρ ανεφοδιάστηκε"

Μπαινουμε πάλι μέσα.

Η καρδιά μας είναι βαριά καθώς συνειδητοποιούμε την αλήθεια: Τα μπαλόνια είναι το σύμβολο της χαράς και της ευτυχίας. Και σκάνε.

Χορεύουμε μέχρι το τέλος και μετά βρώμικο σε μια άδεια πλατεία Κεραμεικού και υποκατάστατο του πάρτυ στο K44 οπου ένα ζευγάρι κυριαρχούσε στην πίστα. Ένα ζευγάρι που την άλλη μέρα θα μπορεί να πεί "Πω, πω, χορέψαμε χθές" και να το εννοεί.

Η νύχτα τελειώνει με το δικό μας σύνθημα. "Το Ugly Betty γαμάει το Gossip Girl" (c) Κατερίνα.

highschool Reunion

Έγω όταν ακούω reunion αρχικά χαίρομαι γιατί στο μυαλό μου μου έρχονται εικόνες από αμερικάνικες ταινίες, με όοολο το σχολείο μαζεμένο σε έναν καλοφώτιστο χώρο όπου μπορείς να μιλήσεις άνετα και να catch up με τους παλιούς σου συμμαθητές, και πηγαίνεις συνήθως με την γκόμενα/ο και μια ιστορία για το πόσο πετυχημένος είσαι. Και που φυσικά, ο bully έχει γίνει είτε gay είτε αλκοολικός, οι hot κοπέλες παντρεμένες με δυο παιδιά η κάθε μια και ο σχολικός σου έρωτας still single και πρόθυμος.

Αλλά μετά μου έρχεται η πραγματική εικόνα. Γιατί, και τις δυο φορές που άφησα την φαντασίωση μου να με οδηγήσει σε ένα από αυτά, βρέθηκα σε ένα άσχημο σκοτεινό club, με άσχημη μουσική και δέκα ανθρώπους από άλλες τάξεις που ποτέ δεν έκανα ιδιαίτερη παρέα μαζί τους.

Και είναι αυτή η δεύτερη εικόνα που με κάνει να μην θέλω να πάω στο reunion που οργανώνει το παλιό μου σχολείο μέσω του facebook στις 12 του μήνα. Η εικόνα, συν τα 25 ευρώ είσοδο που αποφάσισαν να βάλουν για να κλείσουν το μαγαζί όλο δικό μας.

Πρώτα απ' όλα, που ακούστηκε να βάζεις είσοδο σε κάτι που ο περισσότερος κόσμος δεν θέλει/ενδιαφέρει να πάει (ακόμα και στα ιδανικά reunions του κινηματογράφου)? Και μάλιστα, τόσο υψηλή είσοδο? Θα έχει λέει open bar και ήταν το πρώτο επιχείρημα που άκουσα όταν γκρίνιαξα για την τιμή. Μα... μα άμα έχεις πληρώσει 25 ευρώ δεν είναι open bar πια! Θα κάθομαι να πίνω με το ζόρι μέχρι να βγάλω τα λεφτά μου και μετά θα σηκωθω να φύγω? Και πως θα πάω εγώ την γκόμενα για παρέα? Άλλα 25 και άλλα τέσσερα ποτά με το ζόρι ενώ εγώ κάνω το catch up μου?

Don't get me wrong, δεν ειναι πολλά τα 25 ευρώ γενικά. Τόσα θα χαλάσεις το λιγότερο ένα καλό βράδυ με ποτά και ταξιά και φαγιά. Είναι όμως πάρα πολλά για ένα reunion! αν ήταν σωστό reunion, έτσι όπως το περιέγραψα πιο πάνω, και ήταν να δώ ανθρώπους που έχω χάσει επαφή μαζί τους και θέλω να μάθω τι έγιναν, χαλάλι τα 25. Αλλά στην καλύτερη περίπτωση ο κόσμος εκεί θα αποτελείται από τρία γκρούπς: Αυτους που δεν με ενδιαφέρουν, αυτοί που έχω ήδη επαφή μαζί τους και άντε και αυτοί που θα μπορούσα να έχω επαφή μαζί τους οποιαδήποτε στιγμή (όλοι αυτοί που έχω στο facebook, δλδ.) φτηνότερα!

Όσοι θα ήθελα να δώ και δεν μπορώ αλλιώς, δεν θα είναι εκεί anyway οπότε, αν και θα ήθελα πολύ να διηγηθώ την ιστορία του πως ανακάλυψα τα post-its και έγινα πάμπλουτος μέσα σε μια νύχτα, φοβάμαι οτι δεν θα σας τιμήσω στο reunion. Εκτός κι άν μάθω ότι ο jock που μου τράβαγε το σώβρακο και με κλείδωνε στα lockers θα είναι εκεί με την αλκοολική του γυναίκα και επιτέλους θα πάρω την εκδίκηση μου.

Smell the duck

'Ντάξει. Χωρίς λόγια πάει αυτό.
Απ' εδώ.

Elevator luxury

'Εχετε καθήσει σε καρέκλα μέσα σε ασανσέρ? Μοναδική εμπειρία. Το έκανα κατά τη διάρκεια της μετακόμισης δυο φορές και ήταν δύσκολο να γυρίσω μετά πίσω στη μονότονη όρθια ζωή.