He will not see me stopping here
To watch his woods fill up with snow.
My little horse must think it's queer
To stop without a farmhouse near
Between the woods and frozen lake
The darkest evening of the year.
He gives his harness bells a shake
To ask if there is some mistake.
The only other sound's the sweep
Of easy wind and downy flake.
The woods are lovely, dark and deep,
But I have promises to keep,
And miles to go before I sleep,
And miles to go before I sleep.
Το 'Stopping by the woods on a snowy evening', του Robert Frost, ειναι ένα απο τα αγαπημένα μου ποιήματα. Εστω, απο τα 5 ποιήματα που έχω διαβάσει. Και ο λόγος που είναι αγαπημένο δεν είναι τόσο για το πόσο visual είναι, ουτε επειδη εψαξα βαθιά μέσα του και ειδα τους συμβολισμούς του και αν μιλάει για τον θάνατο ή οχι. Στην πραγματικότητα το αγάπησα πριν ακόμα το διαβάσω, όταν το γνώρισα μεσα απο μια άλλη ιστορία, το "And miles to go before I sleep" του William F. Nolan. Και είναι μια ιστορία επιστημονικής φαντασίας. Με ρομποτ.
Λεω συχνά οτι το αγαπημένο μου scifi short story ειναι το "Δεν ηταν συζυγία" του Theodore Sturgeon, αλλα το 'miles to go...' παραμένει αυτό που θα φέρω πάντα σαν παράδειγμα οταν μιλάω με καποιον που θεωρουσε μεχρι τωρα την επιστημονική φαντασία "ταινίες με λεηζερ και εξωγηινους". Ο ορισμός του Sturgeon για την επιστημονική φαντασία δεν θα μπορούσε να βρει καλύτερο εκπροσωπο:
"A science fiction story is a story built around human beings, with a human problem, and a human solution, which would not have happened at all without its scientific content."
Kαι η ιστορία του Nolan είναι ακριβως αυτό. Μια βαθιά ανθρώπινη και συγκινητική ιστορία. Μια ιστορία με ρομποτ. Και επίσης, όλοι οι λόγοι που αγαπώ την επιστημονική φαντασια.
Δεν θα την περιγράψω, δεν θα το κάνω καλά και εξάλλου η ιστορία ειναι online και είναι μικρότερη απο το τυπικό σου αρθρο.
Όποτε θυμάμαι να κοιτάξω στα γνωστά μας μέρη για καινούριες ταινίες που έχουν κυκλοφορίσει, πεφτω αναποφευκτα επάνω σε παλιότερες κυκλοφορίες που βρίσκουν τον δρόμο τους προς το cloud, όπως τον "Μανιακό μπάτσο", τον οποίο έχω και σε βιντεοκασσέτα (αγορασμένη απο Μοναστηράκι), προς τιμή του κυρίου Bruce Campbell.
Και παρόλο που η εκτεταμένη έκθεση μου στον βήτα κινηματογράφο (καθως και η παρωδια του) με έχει κάνει να μην εντυπωσιάζομαι ευκολα, κάπου κάπου σταματώ για να θαυμάσω ταινίες που, άθελα ή θελημένα ξεπερνούν και τις αστειότερες 'επίτηδες' ιδέες. Τίτλους και εξώφυλλα που θα ταίριαζαν μόνο σε context παρωδίας και υπερβολής, και που το μόνο word association που μπορείς να κάνεις κοιτώντας τες ειναι "money laundering".
Φυσικά πια, μένω μόνο στο εξωφυλλο.
Οπως το "Monsterwolf" που, ξεκινώντας απο τον τίτλο του, ειναι όσο generic θα μπορούσε να βγει απο έναν B-movie name generator. Who cares για την υπόθεση αυτης της ταινίας? Ποιος νοιάζεται αν υπάρχει καν. Η αφίσα της θα μπορούσε να κρέμεται στο γραφείο ενός fictional παραγωγου τέτοιων ταινιών σε μια κωμική σειρά. Και μην μένετε μόνο στον τίτλο, κοιτάχτε το cast: Jack London, Robert Picardo και Leonor Varela? Too fucking much!
"Jack London and Leonor Varela, together again in... Monsterwolf"
Δεν νομίζω να κάτσω ποτέ να δω το Monsterwolf. Ακόμα και σε περίπτωση παρέας και καψίματος υπάρχουν αμέτρητα καλύτερα (χειρότερα?) πραγματα να δείς. Αλλα το ευχαριστώ που υπάρχει για να μας κάνει challenge εμας τους κωμικούς να σκεφτόμαστε ακόμα πιο αστειους τίτλους.
Τέλος, αν ποτέ βρεθώ να ταξιδευω πίσω στον χρόνο, στα 80ς ας πούμε που ο κινηματογράφος ειχε αρκετά παραδείγματα trippy sci-fi ταινιών και κάποιος μου ζητούσε να του δείξω πως είναι οι ταινίες στο μέλλον, δεν θα μπορούσα να βρω πιο obscure και futuristic looking τιτλο ταινίας απο το Vlog.
Πέρα απο τις τρεις λεξούλες κάτω, δεν υπάρχει καμία άλλη πληροφορία για την ταινία. Ακόμα και το Monsterwolf λιγο πολυ με τον τίτλο και μόνο σου λεει περι τίνος πρόκειται. Και έχει και δυο μεγάλα λαμπερά μάτια στη μέση.
Εδω, μπορεί εμείς να καταλαβαίνουμε περι τίνος προκειται, επειδή ξέρουμε τη λέξη, αλλα τι βλέπει ένας ανθρωπος 30 χρόνια πριν? Μια φουτουριστική τηλεόραση με μάτια, ενα δωμάτιο ποτισμένο στο LSD, και μια και μόνο λέξη που μπορεί να σημαίνει τα πάντα. VLOG.
Is 'Vlog' an alien, an entity, a god? Or maybe a computer program. Or is it a drug? Who knows, it's the future.
Σε λίγο καιρό θα ενεργοποιηθεί σε όλους το Facebook timeline, το καινούριο προφίλ του facebook που παρουσίασε ο Mark Zuckerberg στα γενέθλια μου, στις 22 Σεπτεμβρίου. Καλύτερο δώρο δεν θα μπορούσα να έχω.
Αισθητικά και μόνο ήδη άρχισαν να γραφονται αρθράκια δεξια κι αριστερα με "10 stunning designs with the new facebook timeline", δειχνοντας creative τρόπους για να ξεχωρίζει το προφίλ σου, αλλα επικεντρωνονται στο cover photo. Η πραγματική μαγεία του timeline ομως βρίσκεται αλλου.
Το Facebook timeline ειναι κάτι παραπάνω απο ενα απλό redesign. Ειναι ενα ψηφιακό αλμπουμ ολόκληρης της ζωής σου, ενα backup των αναμνησεων σου, τόσο αυτών που έχεις σε κουτιά, όσο και αυτών που μέχρι τωρα είχες στο κεφάλι σου και είναι επίσης ενα τρόπος να ταξιδευεις πίσω στον χρόνο. Αρχίζει απο την ημερομηνία γέννησης σου και καταλήγει στο σήμερα. Και ανάμεσα μπορείς να προσθέσεις ο,τι θές, στη χρονολογία που θες, δίνοντας σου έτσι τη δυνατότητα να δημιουργήσεις μια εικόνα της ζωής σου με όση λεπτομέρια σου επιτρέπει η μνήμη και το υλικό σου. Ή να το πάρεις τελείως αλλιώς. Οι τρόποι που μπορει να χρησιμοποιηθει ειναι πάρα πολλοι.
Αυτες ειναι οι πραγματικές δημιουργίες που θέλω να δω. Θελω να δω μοναδικούς τρόπους παρουσίασης της ζωής καποιου (ή μιας εταιρίας, ακομη). Μπορει κάποιος να χτίσει ολη του την ιστορία με video clips τραγουδιων που ακουγε σε καθε εποχη. Μπορει να το κάνει σε comics. Μπορεί κάποιος να προσθέσει στη ζωη του φανταστικά στοιχεια ή ακόμα και να δημιουργήσει μια παραλληλη ζωη! Θα ήθελα να δω το προφίλ ενος vampire, να εκτείνεται 400 χρόνια στο παρελθόν. Ή τη βιογραφία ενός alter ego. Θα ήθελα να δω ενα timeline "αν υπηρχε το facebook απο τα 80ς" με ανθρώπους να κάνουν posts πραγματα που θυμούνται ή έχουν γραψει σε λευκώματα, ημερολόγια κτλ.
Και το timeline δεν σταματά εκει. Θα υπάρχει απο δω και πέρα, δινοντας σου τη δυνατότητα να κάνεις posts πισω στο χρόνο. Αν ακούσω ενα τραγούδι στο youtube και μου θυμίζει μια εποχή μπορω να το μοιραστώ κατευθείαν στη σωστή χρονολογία. Και ίσως γραψω και κάτι γι αυτο. Ή ισως βαλω μια φωτογραφια. Like so.
Και ίσως, παλιοι συμμαθητές μου αρχίσουν να κάνουν comments, αρχίζοντας εναν διάλογο με τις μνήμες που έχει ο καθένας απο τότε. Ή εχουν κι αυτoi φωτογραφίες μου που δεν εχω δει ποτέ ή κάτι που είχα γράψει. Πράγματα που... τότε ηταν δυσκολο να κανεις share. Ή να αναγνωρίσουν στην φωτογραφία καποιον που έχω χάσει τα ιχνη του και θα ήθελα να τον βρω. Σιγά σιγά, θα δημιουργούμε μια όλο και πιο λεπτομερή εικόνα τόσο της ζωής μας όσο και της κάθε εποχής.
Και φυσικά υπάρχει πάντα το "ποιος θέλει να θυμηθει τα χάλια του", δημόσια κιόλας, ή να "ξυνει παλιές πληγές" (ναι, μπορεις να βαλεις και ολα σου τα relationships που είχες ανα καιρους. Αν θες). Αλλα, seriously, δεν με απασχολουν τα τραυματα του καθενός και τους λόγους που έχει να κρύφτει. Εδω μιλάμε για το πως θα διαμορφωθεί η ψηφιακή μας ζωη οχι για το αν ησουν χοντρος στο λυκειο ή ακουγες τους Cure. Στο κάτω κάτω εσύ πάντα θα ορίζεις τι και πως θες να το μοιραστείς. Για μένα πάει κάπως έτσι:
Γεννημένος σε μια τελείως αναλογίκη εποχή, πάντα ζήλευα που δεν είχα στη ζωή μου τα εργαλεία επικοινωνίας που έχει ο κόσμος σήμερα. Και επειδή ζήλευα απο τότε, τα πήγα οσο καλύτερα μπορούσα για την εποχή και τα resources μου. Μου πήραν την πρώτη μου φωτογραφική μηχανή στην έκτη δημοτικού, το 1987 και ήταν αυτό το μικρό πραγματάκι.
(Να μια ωραία ιδέα για το timeline. Event με το όταν πηρα την πρώτη μου κάμερα και φωτογραφίες που τραβηξα με αυτή τότε)
Επίσης γυρω στην ίδια εποχή φορεσα γυαλιά και μου περασε για πρωτη φορά απο το μυαλό η ιδεα να ειχα μια μικρή καμερα στα γυαλιά μου, κινηματογραφόντας ΟΛΗ μου τη ζωη. I was ready and I was waiting.
Και τώρα έχω τη δυνατότητα να κανω upload τη ζωη μου ψηφιακά, μεταφέροντας την απο τον κουρασμένο, παλιο και μη εμπιστο σκληρό δίσκο του εγκεφάλου μου (ή απο τα κουτιά παπουτσιών στη ντουλάπα μου) στο σύνολο της ανθρώπινης γνώσης. Να ταξιδεψω πίσω στο χρόνο και να συνδεθώ με το παρελθόν μου με τρόπους που δεν μπορούσα τότε. Και αυτό ειναι μόνο η αρχή. 5 χρόνια στο μέλλον, αν έχω δίκιο κι αν περισσότεροι ανθρωποι νιώθουν όπως εγω, το timeline θα είναι τόσο μπροστά όσο ειναι τώρα το skype απο το IRC.
Το Facebook timeline ειναι αυτό που θα έπρεπε να είναι το google+ για να δικαιολογεί κάπως την υπαρξη του. Είναι η αρχή μια τελείως διαφορετικής social εμπειρίας. We can time-travel now. and yes, change the past as well.
Και αν πεθάνω πριν γίνω αθάνατος, αυτό θα είναι το μόνο μου παράθυρο προς την αθανασία. Ολη μου η ζωη, ποιος ήμουν, πως ήμουν, τι έζησα, ποιους αγαπησα και ποιοι με αγαπήσαν, όλα αυτά που κάνουν εμένα θα ζουν για πάντα εκει. Ο Θανάσης θα είναι ζωντανός, interactive, για πάντα, σε όλο τον χρόνο. And, yeah. You can take that as a threat.
Αν θέλετε να ενεργοποιήσετε το timeline απο τώρα, υπάρχει ευκολος τρόπος. Πρεπει να κάνετε verify το προφίλ σας (δινοντας το κινητό σας και βαζοντας τον κωδικό που θα σας στειλει σε μηνυμα το facebook) και μετά να ακολουθήσετε τις οδηγίες αυτου του video. Ή να περιμένετε, δε νομίζω να αργήσει πολυ. Και όταν το ενεργοποιήσετε ρίχτε μια ματιά στο δικό μου (μονο αυτοι που εχουν timeline βλεπουν το timeline του αλλου).
Και ελπίζω οι φοβοι και οι ανασφάλειες σας να μην σταθουν εμπόδιο στο να πάρετε μέρος σε αυτό. Αν δεν σας ξέρω καλά, θέλω να σας γνωρίσω καλύτερα. Με τον τρόπο που έσεις θέλετε. Και αν σας ξέρω καλά και χρόνια, well, ετοιμαστείτε για πολλαπλά blasts from the past.
Αφήνω τον Don Draper να κλείσει (του οποίου επίσης θα ήθελα να δω το timeline του). Λεξη προς λέξη μαζί σου.
