Ήταν τέλος του καλοκαιριού, το 1989 και επεστρεφα Αθήνα απο τις καλοκαιρινές μου διακοπές στη Δράμα. Μετά από 9 ώρες ταξίδι με το ΚΤΕΛ και λιγο πριν φτάσουμε στο σταθμό του Κηφησου, πήρε το μάτι μου μια μεγάλη αφίσα κάποιας καινούργιας ταινίας. Η αφισα έδειχνε μονάχα τον τίτλο σε μαύρο background: "Άβυσσος".
Αυτό ήταν αρκετό για να με κάνει να ενδιαφερθώ για την ταινία και να μάθω οτι πρόκειται για "αυτην την πολυαναμενόμενη ταινία με πρωτόγνωρα για την εποχή visual effects" και να παω εν τέλει να την δω, λίγο καιρό μετά, στο Inteal στη Πανεπιστημίου, το τότε state of the art σινεμά της Αθήνας με τεράστια οθόνη και Dolby surround ήχο.
Ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα ταινία σε τέτοιο σινεμα, με τον ήχο να με χτυπά απο όλες τις μεριές και όχι μόνο απο δυο ηχεία μπροστά μου, και με τα όντως καταπληκτικά visual effects (που είχαν κι αυτα την ίδια black light αισθητική του Avatar) να με γεμίζουν δέος, κάνοντας την ταινία, evidently μια απο τις πιο αξέχαστες κινηματογραφικές μου εμπειρίες.
20 χρόνια μετα, ο ίδιος άνθρωπος με έκανε να νιώσω το ίδιο απίστευτα. Τα πάντα ήταν εκεί. Τα ultraviolet alien χρώματα και η μαγέια του The Abyss, τα mechs και η Sigourney Weaver του Aliens, το love story και η μεγαλοσύνη του Titanic, τα out of this world visual effects και οι νέες τεχνολογίες με έκαναν να νιώσω σαν να έβλεπα ταινία για πρώτη φορα.
Δεν ξέρω αν ο Cameron αλλάζει τον κινηματογράφο με τις ταινίες του, αλλα αλλάζει σίγουρα το τι σημαίνει κινηματογράφος για εμένα.
No comments:
Post a Comment