Επειδη εχω βαρεθει να το λεω σε κοσμο και να με κοιταει σαν να εχω ενα καυλι στο μετωπο, ας το δηλωσω και επισημα: Τα τεσσερα παιχνιδια που δεν νοειται να μην εχεις παιξει αν εισαι gamer (και που δεν εχω παιξει κι ας ειμαι).
1. Monkey Island (κανενα απο τα τεσσερα)
Ημουν παντα adventure gamer. Μεγαλωσα σε μια εποχη που το genre ηταν στα high του και αγαπησα τα PC games μεσα απο αυτο (τα games γενικοτερα τα αγαπησα μεσα απο τον C64 μου). Το πρωτο παιχνιδι που ειδα σε PC πριν ακομα αποκτησω δικο μου ηταν το Indiana Jones and the fate of Atlantis. Η πρωτη φορα που λατρεψα σεναριο και γραφικα σε παιχνιδι ηταν στο The Day of the Tentacle. Η πρωτη φορα που ενθουσιαστηκα με 3D ηταν στο intro του Prisoner of ice. Η πρωτη φορα που ενιωσα τυχερος που ειμαι gamer ηταν οταν τελειωσα το The Dig και η πρωτη φορα που εκλαψα με παιχνιδι ηταν στο Grim Fandango.
Παρολα αυτα, τα Monkey Islands δεν τα επαιξα ποτε. Δεν με τραβηξε το theme τους, ποτε δεν ημουν μεγαλος φαν των πειρατων υποθετω. Και εφοσον ειχα να γεμισω το κενο με ενα σωρο αλλα, καλυτερα η εστω ισα παραδειγματα δεν ενιωσα και ποτε την ελειψη.
2. Fallout και Fallout 2.
Εδω ειναι πιο ευκολο να εξηγησω τους λογους. Αργησαν πολυ να τραβηξουν την προσοχη μου τα PCRPG. Λιγο η εμπειρια μου με τα προτογονα παραδειγματα του genre, λιγο τα σεντονια που επρεπε να διαβαζεις αντι να παιζεις με κρατησαν μακρια. Φανταστειτε οτι το πρωτο isometric που επιασα στα χερια μου ηταν το Diablo. Οχι, ψεμματα. Ειχα δοκιμασει να παιξω και καποιο Ultima. Man, αυτο θα πει dark ages...
Παντως το τριτο να ειστε σιγουροι οτι θα το παιξω.
3. Planescape: Torment
Ε, παλι τα ιδια θα λεμε? Σας πιστευω οτι εχει ωραια ιστορια. Αλλα αμα ηθελα να διαβασω βιβλιο θα διαβαζα ενα γαμημενο βιβλιο. Τωρα, μπορουμε να βαλουμε κατι να παιξουμε?
4. Deus EX
OK, εδω δεν ξερω ποιο ειναι το προβλημα. Ειναι FPS, εχει RPG στοιχεια, εχει πολυ καλη ιστορια, ωραιο universe και ειναι προτεινομενο τοσο απο φιλους που εμπιστευομαι την κριση τους σε games οσο και απο το αγαπημενο μου περιοδικο στον κοσμο. Ακομα και το ονομα του forum μας ειναι quote απο το παιχνιδι. Δεν εχω ιδεα τι ειναι αυτο που με κανει να μην εχω καταφερει να τελειωσω αυτο το game.
Ολα αυτα τα παιχνιδια εχω προσπαθησει κατα καιρους να τα παιξω. Ειτε οταν ηταν ακομα η εποχη τους, ειτε αργοτερα αλλα χωρις επιτυχια. Υποθετω αν δεν σε τραβαει κατι, δεν σε τραβαει. Αλλα, ενταξει. Δεν πειραζει! Υπαρχουν δεκαδες παιχνιδια που κατα την δικη μου γνωμη θα επρεπε πολλοι να εχουν παιξει, gamers και μη, αλλα δεν κανω ετσι.
Και το χειροτερο ειναι οτι αυτοι που συνηθως γουρλωνουν τα ματια ειναι ειτε παιδακια που τα επαιξαν περυσι, ειτε ανθρωποι που δεν εχουν παιξει τιποτε αλλο μετα το '98 και εχουν κολλησει εκει. Ε, καιρος να μεγαλωσετε και να διευρυνετε λιγο τα ενδιαφεροντα σας.
2 comments:
Τα Monkey Islands περιλαμβάνουν μερικές από τις καλύτερες gaming στιγμές που έχω ζήσει ποτέ, καθώς και μερικές από τις πιο γλυκιές παιδικές μου αναμνήσεις.
Από κει και πέρα, όμως, Fallout και Fallout 2 δεν έπαιξα ούτε εγώ ποτέ και παραείναι παλιά για να κάτσω να τα βγάλω τώρα.
Θυμάμαι, κάποτε, είχα δοκιμάσει το demo του Fallout: Tactics αλλά ως εκεί.
Το Planescape: Torment το'χω αρχίσει (όπως και το Deus Ex) και ακόμη ευελπιστώ πως, μια μέρα, θα κάτσω υπομονετικά να το τερματίσω (σε αντίθεση με το Deus Ex). Αυτά νομίζω πως υπέκυψαν στην τάση μου να ξεκινάω παιχνίδια κι ύστερα να μην τα τερματίζω ποτέ.
Επίσης, έχω την τάση να "παραλύω" ως gamer και να παρατάω παιχνίδια στη μέση όποτε μου δίνουν υπερβολική ελευθερία. Η ανάγκη μου να ξεζουμίσω το παιχνίδι με οδηγεί στο να μην ξέρω από που ν'αρχίσω όταν έχω πολλές διαφορετικές επιλογές με αποτέλεσμα να το "αφήνω για αργότερα" και τελικά να μην ξανασχολούμαι ποτέ. Έτσι την πάτησα με το Deus Ex.
Τέσπα.
Και γω το ειχα αυτο παλιοτερα (και ακομα σε ενα βαθμο). Να θελω να ξεζουμιζω τα παιχνιδια και ετσι να κουραζομαι ευκολα με τα πολυ ανοιχτα. Αλλα, οταν το παιχνιδι μου αρεσει θα το κανω. Περισσοτερες ωρες χαρας για μενα.
Post a Comment