Μετά απο 100+ ώρες που αφιέρωσα στο πεμπτό κεφάλαιο των Elder Scrolls, είπα να μοιραστώ καποιες σκέψεις που μου κάνουν συντροφιά τόσες μέρες στα παγωμένα βουνά του Skyrim.
Τα Elder Scrolls τα γνώρισα μέσα απο το Morrowind. Θυμάμαι το Daggerfall βλέποντας τον φίλο μου τον Νίκο να είχε κολλήσει τότε, αλλα εκείνη την εποχή τα PCRPG δεν μου γέμιζαν το μάτι. Προτιμούσα την απλοϊκότητα του Quake και, για ο,τι αλλο χρειαζόμουν υπηρχαν τα adventures. Και το Morrowind στην αρχή το παράτησα με το που βγήκα στον ανοιχτό κόσμο, αλλά όταν τελικά το ξανάπιασα και αρχισα να το εξερευνώ, ήταν μια απο τις δυνατότερες gaming εμπειρίες μου.
...Κάτι που δεν ήταν το Oblivion. Λίγο το fast travel στην αρχή εκανε τον κόσμο του μικρό, και λίγο το level up ολων των πραγμάτων γυρω σου τον εκανε κουραστικό γρήγορα. Αλλά παίζοντας το Skyrim, διαπίστωσα οτι τις περισσότερες αναμνήσεις τις έχω τελικά απο αυτό. Και, το Oblivion ήταν πανέμορφο. Ω, φίλε, ο αληθινός κόσμος ήταν τόσο μουντός μπροστά στα λιβάδια της Cyrodiil. Και ειχε memorable και ξεχωριστά quests, όπως εκείνο που έπρεπε να μπείς μέσα σε έναν μαγεμένο πίνακα και να πολεμήσεις ζωγραφιστά trolls με βέλη βουτηγμένα σε νέφτι.
- I saw some mudcrabs by the water recently
- I hear others say the same.
Είχε όμορφο και εξυπνο γράψιμο το Oblivion, με αρκετό humor μέσα του. Απ' τους διαλόγους, μέχρι τους τίτλους των quests.
Και γενικά αυτά σκεφτομαι όσο παίζω το Skyrim. Για το πόσο όμορφο και ιδιαίτερο ήταν το Oblivion, ενα παιχνίδι που ξαναλέω δεν με είχε αφήσει με τις καλύτερες εντυπώσεις στην αρχή.
Οχι οτι το Skyrim ειναι ασχημο. Αν υπήρχε skill 'Photographer' που ανεβαινε με τα screenshots που παίρνεις, θα το είχα τερματίσει σίγουρα. Αλλα δεν εντυπωσιάζει τελικά σε τίποτα. Το πρωτόγνωρο συναίσθημα του απέραντου ελευθερου κόσμου έχει χαθει απο εποχές Morrowind, και η άισθηση καινουριου και θαυμαστού δεν αγγίζει καν τον προκάτοχο του. Και εν τέλει περιμένω αυτο το level γραφικών απο οποιοδήποτε συγχονο παιχνίδι. Ισως να είναι σημάδι των καιρών. Τα παιχνίδια φαινεται να σταμάτησαν να νοιάζονται να μας εντυπωσιάσουν με τα γραφικά τους μιας και τα περισσότερα εχουν στόχο τις κονσόλες. Ίσως να φταιει και η μουντάδα του Skyrim. Ναι, στέκομαι πολλές φορές να θαυμάσω το τοπίο αλλα πόση ομορφιά να κρύψεις σε χιονισμένα βουνά. Αυτό που σου μένει τελικά ειναι ασπρο-γκρι. Και, χιονισμένα βουνά ειχε και στο Oblivion. Και ήταν και η χειρότερη μου τοποθεσία.
Σαν feeling ειναι καθαρόαιμο Elder scrolls. Ο κόσμος παραμένει γνώριμος και προσαρμόζεσαι αμέσως σε αυτόν αν έχεις παιξει καποιο απ' τα προηγούμενα. Σαν ιστορία ενιωσα οτι με έβαλε πιο στρωτά στη βασική ιστορία. Και εδω έκανα level up detour, αλλα στο Oblivion και στο Morrowind μου πηρε μηνες μεχρι να ασχοληθώ με τα main quests. Στο Skyrim κρατάω μια ίση απόσταση μεταξύ main και των αλλων, κρατώντας και ολόκληρες πόλεις worth of quests για να έχω κάτι να κάνω μετά. Εξάλλου, στο main υπάρχει το μόνο πράγμα που εντυπωσιάζει στο Skyrim.
Η στιγμή που σκοτώνεις τον πρώτο σου δράκο ειναι φοβερή. Και ακόμα και τώρα, με 20 dragon souls αχρησιμοποίητα, ακόμα χαίρομαι καμιά φορά που εχω random encounter με έναν απο αυτούς. Ειδικά αν τύχει να είναι κινηματογραφικό αρκετά, οπως τη νύχτα που εφτασα για πρώτη φορά στη Windhelm. Ενας εκοβε βόλτες πέρα στους κάμπους και όλοι ηταν φοβισμένοι και σε ετοιμότητα. Βέβαια κι αυτό μπορεί να καταντήσει κουραστικό, ειδικά οταν υπάρχει κι άλλον κόσμος τριγύρω και κινδυνευεις να τους χτυπήσεις με τα area attacts σου. Απο την αλλη, τραβάνε τον δράκο.
Οι followers ειναι άλλη μια στενάχωρη ιστορία στο Skyrim. Εχουμε καλομάθει απο την Bioware οι followers να είναι ο κόσμος μας όλος, αλλα ακόμα και στο Fallout της Bethesda υπήρχε ενα quest line πίσω απ' τον καθένα τους. Εδω ειναι απλά μουλάρια για loot και για να τραβάνε τα πυρά. Ενοχλητικά μουλάρια που μπαίνουν συνέχεια μπροστά σου. Τη Lydia τη κακομοίρα τη σκότωσα κατα λάθος και δεν το καταλαβα καν για μέρες. Νομιζα οτι "ε, καπου θα κόλλησε πάλι". Τελικά την έκανα resurrect μεσω κονσόλας απο τύψεις.
To level up και γενικά το skill system των elder scrolls πάντα μου άρεσε και το προτιμώ απ οποιοδήποτε αλλο rpg system. Ειναι λογικό. Δεν σου δίνουν αυτά τα μαγικά φασόλια, τα XP που μετά εσυ τα φυτευεις και ως δια μαγείας γίνεσαι καλύτερος σε οτι θες. Ο,τι χρησιμοποιείς, μαθαίνεις να το χρησιμοποιείς καλύτερα. Απλά πράγματα. Στο Skyrim εχει απλοποιηθεί αρκετά, έχοντας αφαιρέσει ενα μεγάλο ποσοστό skills (απο τα ηδη μειωμένα του Oblivion σε σχέση με το Morrowind), αλλα προσωπικά αυτό δεν με ενοχλεί. Το perk system σου δίνει αρκετά να ασχοληθείς και ειναι πολυ καλύτερο να εχει ένα 'one hand weapons' απο διαφορετικό skill για το κάθε ματσούκι. Κάνει βέβαια το level up πιο αργό, μην έχοντας το grinding του athletics και acrobatics αλλα γενικά δε μου λείπει τίποτα.
Κάτι άλλο που παρατηρώ στα Elder scrolls και, δεν ξέρω αν είναι η ιδέα μου. Φαινεται οτι κάθε φορά η μαγεία λιγοστευει. Ειναι πάντα εκει αλλα πεφτει σε δευτερη μοιρα. Στο Morrowind υπηρχαν φοβερα πλάσματα, καβαλούσες ιπτάμενες σαυρες, πετούσες, υπήρχαν μαγικά που σου ανέβαζαν το athletics στα 5000 και με ενα πήδο... επεφτες στον θανατό σου απο χιλιάδες πόδια. Υπήρχαν οπλα τόσο δυνατά που μπορούσες να βγείς γυμνός έξω και να μην φοβάσαι για τίποτα. Στο Oblivion λιγότερο. Ηταν περισσότερο ιππότες, λιγότερο μάγοι. Παρόλα αυτά έβρισκες που και που κάτι ξεχωριστό. Εδω αρχισα να πιστευω οτι δεν έχει unique αντικείμενα. Πηρα τα βουνά για να κάνω ολα τα daedra quests μηπως και παρω κάτι αξιόλογο στα χέρια μου γιατι κανω κρα για ενα σπαθί με ένα damage πιο πάνω. Ένα. Και αυτα τα enchanting και smithing τα βαριέμαι. Δε παίζω για να δουλευω. Και μέχρι να φτάσεις ενα καλό level για να κάνεις τίποτα της προκοπής το έχεις τελειώσει το παιχνίδι.
Και πίσω στον αληθινό κόσμο, έχουμε έναν ολόκληρο κόσμο πόνου. Ως windows user εχω μάθει να είμαι tolerant στα λάθη στο software, αλλα το Skyrim πολλές φορές μοιάζει να κρέμεται απο κλωστές για να μην καταρευσει. Προβλήματα στον ήχο του, κρασαρίσματα, ολόκληρες λίστες απο bugs και glitches του παιχνιδιού στο internet. Broken quests εδω κι εκει. Ηδη εχει χρειαστεί console command για τρια quests και ειχα πρόβληματα γενικά σε πολλά. Υπάρχουν πολλές φορές που σκεφτηκα "δεν θα παρω αυτο το quest τωρα, ποιος ξέρει τι προβλήματα θα φέρει με τα αλλα. Ασε να τελειωνω πρωτα αυτα". Ειναι σαν το παιχνίδι να σου δίνει εναν λόγο να διαλέξεις την επιλογή "Οχι, δεν έχω χρόνο τώρα". Νιωθω περισσότερο σαν μάστορας, παρα σαν Nord warrior. Συνεχώς είμαι στην τσίτα και κάνω 5 διαφορετικά saves καθε δυο λεπτά, σε περίπτωση που η επόμενη μου κίνηση καταστρέψει τα προηγούμενα 3 quests ή κάτι γίνει και τα dialogue options του χαρακτήρα δεν εμφανιστούν. Ή είμαι με το Elder scrolls wiki ανοιχτό να ψάχνω λύσεις.
Δε ξέρω πόσα απο αυτά έχουν να κάνουν με το PC port. Γενικά μου έβγαλε ενα εντονο συναίσθημα οτι "το PC σου δεν ειναι το σωστό μηχάνημα για να κάνεις interact με αυτο το παιχνίδι". Αν και τα προβλήματα στα quests πρεπει να είναι universal και, σε αυτη τη περιπτωση χαίρομαι που έχω το console command.
Γενικά ξέρω οτι θα το αγαπήσω. Πέρα απο τα προβλήματα του που ελπίζω να λυθούν έστω στο μέλλον με patches, ειναι ενα παιχνίδι σε εναν γνωριμο και αγαπημένο κόσμο. Και ακόμα και αν μοιάζει με glorified expansion καμια φορα, ειναι ενα damn good and impressive one (πολυ περισσότερο απ οτι ήταν το New Vegas). Αλλα παιχνίδι της χρονιάς δεν είναι. Υπάρχουν πολλά παιχνίδια φέτος που δικαιούνται αυτόν τον τίτλο και μέχρι τώρα φοβόμουν οτι θα υποσκιαστούν κάτω απο το Skyrim, αλλα οχι πια. Χαίρομαι κάθε φορά που θα μου δωθεί η ευκαιρία να χαθώ μέσα στην Tamriel, αλλα, όπως είπα και πιο πανω, φαινεται πως κάθε φορά η μαγεία λιγοστευει.
